Βλέπω στην επιφάνεια της γης μας τις αναρίθμητες ομορφιές της. Και βλέπω ακόμα παρθένες εκτάσεις που δεν τις άγγιξε άροτρο γεωργού, που δεν τις πάτησεν ανθρώπου ποδι.Μα αυτές απλή εικόνα είναι τής «χώρας ανηρότου σαφώς». Χαίρεται από την άλλη μεριά το μάτι μου πολλές εκτάσεις γης καλλιεργημένες.Κρύβουν μέσα τους μια μυστική υπόσχεση πλούσιας καρπογονίας.Και δεν δυσκολεύομαι να δω πίσω και από αυτές την «άρουραν την βλαστήσασα ευφορίαν οικτιρμών», την Παναγία.
Αυτή είναι η μυστική γή «η στάχυ βλαστήσασα τον αγεώργητον».Παράδοξος όμως και πρωτόφαντος είναι ο Στάχυς αυτός.Έχει μόνον έναν κόκκον τον ΣΙΤΟΝ! Και ο Σίτος αυτός «υποδύς κόλπους γης τον πολύχουν αποδώσει άσταχυν, αναστήσων τους βροτούς τους εξ Αδάμ».Ένας Κόκκος Σίτου.Και όμως τι θαύμα!«εάν μη ο κόκκος του σίτου πεσών εις την γην αποθάνη, αυτός μόνος μένει· εάν δε αποθάνη, πολύν καρπόν φέρει» (Ιω.ιβ 24)
Και ο καρπός της εξανάστασης είναι η εξανάσταση όλης της ανθρώπινης φύσης , είναι πολύκοκκος άσταχυς ετούτη τη φορά με κόκκους τους εξαιτίας του Αδάμ «απ αιώνος νεκρούς» , «που τους εξανέστησε εκ των καταχθονίων » και από το έρεβος του Άδη και τους μετέστησε στους ουρανούς , στο άδυτο φώς του Παραδείσου, όχι του παλιού εκείνου, του γήινου, αλλά τού καινού, του ουράνιου και πνευματικού. π.Ευσέβιος Βίττης