Eβουλόμην και αυτός και ουχ ήττον υμών, αλλά και πολύ πλέον και μυριάκις των μοναστηρίων αναιρεθήναι την χρείαν και τοιαύτην γενέσθαι εν ταις πόλεσι ευνομίαν , ως ως μηδένα δεηθήναι ποτέ της εν ερήμω καταφυγής επειδή δε τα άνω κάτω γέγονε και αι μεν πόλεις ένθα δικαστήρια και νόμοι πολλής γέμουσι παρανομίας και αδικίας , η δε ερημία πολλώ βρύει τω της φιλοσοφίας καρπώ, ουχ οι της ζάλης ταυτης και της ταραχής τους σωθηναι βουλομένους εξάγοντες και προς τον της ησυχίας λιμένα οδηγούντες, δικαίως αν αγκαλοίντο παρ΄υμών , αλλ΄οι πόλιν εκάστην ούτω ςάβατον εργαζόμενοι και προς φιλοσοφίαν ανεπιτήδειον , ως αναγκάζεσθαι τους σωθήναι βουλομένους τας ερημίας διώκειν. (προς τους πολεμούντας τον μοναχικόν βίον α΄ Ε.Π.Ε τόμος 28 σελ 360)
Θα ήθελα και εγώ ο ίδιος και καθόλου μάλιστα λιγώτερο, αλλά αντίθετα πολύ περισσότερο, χιλιάδες φορές πιο πολύ από εσάς να έπαυε η ανάγκη των μοναστηριών και να υπάρξει τέτοια επικράτηση της ευνομίας στις πόλεις ώστε κανείς να μη χρειαζεται ποτέ να καταφεύγει στην έρημο. Επειδή όμως όλα έχουν γίνει άνω-κάτω και αναποδογυρίστηκαν οι αξίες , και οι μεν πόλεις όπου υπάρχουν νόμοι και δικαστήρια , έχουν γεμίσει από πολλή παρανομία και αδικία , ενω η ερημιά είναι κατάμεστη από καρπούς της αληθινής φιλοσοφίας, της ενάρετης δηλαδή χριστιανικής ζωής, δεν θα ήταν δίκαιη ή εκ μέρους κατηγορία εναντίον αυτών που βοηθούν να βγούν από την ταραχή και τρικυμία αυτή όσους θέλουν να σωθούν οδηγώντας τους σε λιμάνι σωτηρίας. Η κατηγορία αρμόζει εναντίον αυτών που έκαναν κάθε πόλη, τόσο άβατη και τόσο ακατάλληλη για την καθαρά πνευματική ζωή , την αληθινή φιλοσοφία,ώστε να αναγκάζονται όσοι θέλουν να σωθούν να τρέχουν στις ερημιές.
πίνακας του κυρ Νίκου-Γαβριήλ Πεντζίκη από τα Καυσοκαλύβια