Εβδόμη Κυριακή του Λουκά (Κεφ. Η' 41-56) σήμερα, αγαπητοί.
Ο Χριστός μας έφυγε από τη χώρα των Γαδαρηνών, αφού δεν Τον ήθελαν και ήλθε ξανά στη Γαλιλαία. Εκεί τα πλήθη Τον περίμεναν με ανυπομονησία, με λαχτάρα και με αγάπη.
Κι ανάμεσά τους ένας άρχοντας της Συναγωγής, ο Ιάειρος, που όταν έφτασε ο Ιησούς έτρεξε και έπεσε στα πόδια Του και Τον παρακάλεσε, αν θέλει, να έλθει στο σπίτι του, γιατί είχε ένα μονάκριβο κοριτσάκι, περίπου 12 χρόνων, το οποίο ήταν στα τελευταία του. Και ο Ιησούς, χωρίς να του απαντήσει, ξεκίνησε.
Οπου βλέπει μεγάλη πίστη ο Κύριος την εγκωμιάζει, αλλά όπου βλέπει και μικρή πίστη, όπως του Ιάειρου, και αυτή την αμείβει. Τι θαυμάσιος είναι ο Κύριος! Και πώς καταδέχεται όλους, προσπαθεί να πιαστεί από κάπου για να μας ελεήσει! Στον δρόμο που πήγαινε ήταν τόσος ο κόσμος που κόντεψε να Τον λιώσουν και να Τον βγάλουνε κρασί.
Εκεί πλησίασε πίσω από τον Κύριο μια αιμορροούσα γυναίκα. Δώδεκα χρόνια υπέφερε από το νόσημα, είχε πάει σε όλους τους γιατρούς και γιατρειά δεν είχε βρει. Ηλθε ταπεινά και ακούμπησε το ένδυμα του Ιησού και εθεραπεύθη. Ο Ιησούς, όμως, για να γνωστοποιήσει το θαύμα και να δώσει θάρρος στη γυναίκα και να τιμήσει την πίστη της και να ωφελήσει και τους άλλους ρώτησε -Αυτός που ξέρει τα πάντα- ποιος Τον ακούμπησε. Η γυναίκα φοβότανε, έτρεμε.
Ηλθε, όμως, στο τέλος μπροστά και είπε τι έκανε και γιατί το έκανε. Και είπε πως εθεραπεύθη αμέσως. Και ο Ιησούς τότε την επαίνεψε και της είπε: «Να μη φοβάσαι, ούτε τον Νόμο, που απηγόρευε στους ακαθάρτους να πλησιάζουν τα ιερά, ούτε Εμένα, τη θεία αγάπη, γιατί εσύ πλησίασες με αγάπη και με πίστη».
Πιο πάνω λίγο ο Πέτρος εμάλωσε τρόπον τινά τον Ιησού όταν είπε «Κάποιος με ακούμπησε», λέγοντας: «Τι λες, Κύριε, εδώ πάνε να σε βγάλουνε κρασί, να σε λιώσουνε, και συ λες ποιος σε ακούμπησε;». Εκείνος όμως εννοούσε ποιος τον ακούμπησε με πίστη και αγάπη και Του έκλεψε τη θεία και θεραπευτική δύναμη.
Και καθώς έλεγε αυτά ο Ιησούς, ήλθε κάποιος από το σπίτι του Ιάειρου και του είπε του αρχισυναγώγου πως «το κορίτσι σου πέθανε, μην κουράζεις τον Δάσκαλο». Και ο Ιησούς όταν το άκουσε του λέει: «Μη φοβάσαι, πίστεψε και το παιδί σου θα αναστηθεί». Του ενίσχυσε την πίστη που είχε.
Εφθασαν στο σπίτι και θρηνούσαν όλοι, χτυπούσαν κεφαλές και στήθη -αυτό σημαίνει το «εκόπτοντο»- και ο Ιησούς είπε: «Μην κλαίτε. Δεν πέθανε, κοιμάται». Να γιατί η Εκκλησία λέγει «κοιμητήρια» τα νεκροταφεία. Και αυτό είναι πολύ παρηγορητικό για όλους εμάς που έχουμε ανθρώπους που «φεύγουν» από αυτή την πλάση, που είναι και αγαπημένοι, και μας βυθίζουν στο πένθος και στην απελπισιά. Οι άλλοι μόλις το άκουσαν γέλασαν. Τον περιγέλασαν, γιατί ήξεραν ότι απέθανε και δεν σηκώνεται. Μπήκε ο Ιησούς στο σπίτι, έβγαλε όλους τους περίεργους έξω και κράτησε τους γονείς της νεκράς και τους τρεις προκρίτους Μαθητάς, τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη, για να 'ναι μάρτυρες του θαύματος και του γεγονότος, και αυτοί ήσαν πιο έτοιμοι να δεχθούν το θαύμα, όπως λένε οι ερμηνευταί της Εκκλησίας μας.
Και ύστερα πήγε κοντά στο κορίτσι, το 'πιασε από το χέρι -οι νεκροί ήσαν ακάθαρτοι στο Ισραήλ, ο καθαρός όμως δεν έχει να φοβηθεί τίποτε- και της είπε: «Κόρη, σήκω επάνω». Και σηκώθηκε αμέσως, «επέστρεψε το πνεύμα της», όπως λέει το Ευαγγέλιο, που σημαίνει ότι η ψυχή βγαίνει από το σώμα και έχει αυτοσυ- νειδησία και υπάρχει και σκέπτεται και αισθάνεται. Και ύστερα κάλεσε την ψυχή ο Ιησούς, «ο Θεός των πνευμάτων και πάσης σαρκός», και ήρθε στο σώμα η ψυχή αυτής, η ίδια ψυχή που βγήκε!
Δεν υπάρχει μετεμψύχωση, αυτά είναι παραμύθια. Και στη συνέχεια ο Ιησούς είπε να της δώσουν να φάει, γιατί από τη χαρά τους οι γονείς και οι άλλοι θα το ξεχνούσαν αυτό -είχε τόσο εξαντλη- θεί από τη νόσο, που την έφτασε μέχρι θανά- του- και για να δοθεί πάλι στην καθημερινή ζωή και να συνεχίσει τις λειτουργίες της ζωής, και το φαγητό και τον ύπνο και τα πάντα. Δηλαδή έχουμε πλήρη ανάσταση.
Και ο Ιησούς στους γονείς που είχαν καταπλαγεί με το θαύμα τούς είπε να μην το πουν πουθενά, για να μην κινήσουν τον φθόνο των εχθρών Του.
Αθάνατε και μοναδικέ Ιησού μας, φροντίζεις ακόμα και τους εχθρούς Σου!
Πώς να μη σε αγαπάμε εμείς οι αμαρτωλοί!
(Του Αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη - Το κήρυγμα της Κυριακής)