Ο στάρετς Ιωάννης είχε τη σάρκα τόσο στεγνωμένη , που δνε έβλεπες πια παρά πετσί και κόκκαλα.Το πρόσωπο του ακτινοβολούσε χαρούμενα, τα μάτια του πάντα γεμάτα δάκρυα, και δεν μπορούσε τίποτα να πή χωρίς δάκρυα.Ο λόγος του ήταν μειλίχιος τρυφερός, διεισδυτικός, έτσι που μπορούσε να συγκινήση κάθε άνθρωπο.Περπατούσε ευκίνητα, έτρωγε λίγο.Δίδασκε προπαντός υπομονή, εγκράτεια σε όλα, ταπεινοσύνη και φιλάλληλη ευσπλαγχνία.Καλλιεργούσε τη νοερά προσευχή , την αέναη και ακατάπαυστη.Να πώς περιγράφει ο ίδιος τους καρπούς της.
Στο ερημητήριο του Ποκρόφ με επισκέφτηκε ο Κύριος.Μια ανέκφραστη χαρά πλημμύρισε την ψυχή μου και η εσωτερική προσευχή άρχισε να «λειτουργή».Με κατέκλυσε με τόσον άρρητη, μειλίχια γλυκύτητα, που δεν μπορούσα να κοιμηθώ.Κοιμάμαι μια ώρα καθιστός και κατόπιν ξυπνώ ανανεωμένος και ζωντανός.Και όταν κοιμάμαι η καρδιά μου αγρυπνεί.
Και αυτή η προσευχή έχει αρχίσει να καρποφορεί.Είναι αλήθεια ότι η Βασιλεία των Ουρανών «εντός ήμών εστί» .Μια ανέκφραστη αγάπη για όλος γεννήθηκε μέσα μου και μού δόθηκε το χάρισματων δακρύων.Όταν θελήσω κλαίω ακατάπαυστα.Για μένα , η Αγία Γραφή έχει τώρα τόση γλυκύτητα , ιδίως το Ευαγγέλιο και το Ψαλτήρι, που δε χορταίνω να τη διαβάζω.Κάθε της λέξη με γεμίζει με θαυμασμό και με κάνει να κλαίω.»
(Νικ.Αρσένιεφ Η Ρωσική ευσέβεια σ 159)