Ο ήχος του νερού που τρέχει μού άρεσε ανέκαθεν. Η βροχή που πέφτει, τα ποτάμια που κυλούν και οι κυματισμοί της θάλασσας έχουν όλα μια ιδιαίτερη χάρη κι ομορφιά , καθένα τη δική του. Κάποιοι λένε πως στα ρυάκια και τις θάλασσες υπάρχουν αρνητικά ιόντα τα οποία επιδρούν θετικά στην ανθρώπινη σωματική και ψυχική υγεία. Γι΄αυτό κυκλοφορούν και οι ιονιστές, οι οποίοι υποτίθεται πως δημιουργούν το περιβάλλον μιας καθαρής πηγής ή ενός καταρράκτη.
Ίσως όμως στα νερά, τα καθαρά κι αμόλευτα από την πονηρή ανθρώπινη παρουσία και φθοροποιό επέμβαση, να κρύβεται κάποιο πολύ σπουδαιότερο μυστικό που το ψιθυρίζουν σπάνια και συνήθως μόνο στους ταπεινούς και καλόκαρδους.
Το περιστατικό συνέβη όταν ακόμη ο στάρετς Αμβρόσιος της Όπτινα (+10/23-10-1891) ήταν 26 ετών, ακόμη λαϊκός και υπηρετούσε ως δάσκαλος.
Στις ήσυχες ώρες της ημέρας συνήθιζε να πηγαίνη στο γειτονικό δάσος , δίπλα από το ποτάμι, και να προσεύχεται.
Κάποια φορά , σε μια του επίσκεψη στο δάσος, ενώ προχωρούσε προς το ρυάκι, δέχθηκε κάποια ευλογημένη επίσκεψη της Χάριτος.
Τα νερά του ρυακιού κυλούσαν και κελαρυζαν αρμονικά.
Και σε μια στιγμή ανεπανάληπτη και αλησμόνητη-λες και πήραν ανθρώπινη φωνή- τα άκουσε να μιλούν:
Χβαλίτε Μπόγα (Δοξολογείτε τον Θεό)
Χρανίτε Μπόγα (Κρατήστε τον Θεό)
Εκστατικός και ακίνητος ακροαζόταν για πολλή ώρα τα γλυκά και ρυθμικά και μελωδικά και υπερκόσμια αυτά λόγια.
Σ΄αυτές τις στιγμές ο άνθρωπος παύει να ζή πάνω στη γή.
Επί πολλή ώρα διηγείτο αργότερα ο ίδιος, στεκόμουν σιωπηλός και στοχαστικός.Άκουγα την μυστηριώδη αυτή φωνή της φύσεως και γέμιζα με ανέκφραστο θαυμασμό.