Προσπαθώντας να δώσω απάντηση για την αδράνεια του Έλληνα απέναντι στα τεκταινόμενα... Εκτός του ότι μάλλον έχουμε όλοι λερωμένη τη φωλιά μας μέσα απ' την απληστία και τον ωχαδερφισμό τόσων χρόνων, Θυμήθηκα κάτι που μου πε μια γυναίκα που διατηρεί μεγάλο μανάβικο και μίνι μαρκετ σε επαρχιακή πόλη. «Αγράμματη», δυναμική, μητέρα ενός παλληκαριού, που από μικρός στο μαγαζί, σηκώνει τόνους καφάσια... Επιστρέφοντας μετά από 3μηνη παραμονή του στην Αθήνα (στα 22 του τότε), αρνιόταν να συνεχίσει να δουλεύει με τους ίδιους ρυθμούς, λέγοντας πως «τώρα πια έχει γίνει και αυτός -μαζί με τόσους άλλους-, soft!» «Τι ειν τούτο το σοφτ, παιδί μου;» τον ρώτησε η μάνα έντρομη! «Πού είσαι εσύ, που σε θαύμαζα όταν ήσουν αλεξιπτωτιστής στο στρατό; Πού είσαι εσύ, που δε φοβόσουνα τίποτα και πάντα την έβγαινες σε όποιον σου έμπαινε μπροστά σου; Τι ειν' τούτο το σοφτ, παληκάρι μου ατρόμητο, εσύ που έστυβες την πέτρα; Το γεγονός μου το διηγήθηκε πριν από 10 χρόνια... (η συνέχεια είναι πως είδε κι έπαθε να τον ξανακάνει «άντρα»! )
Φοβάμαι όμως πως από τότε πολλοί έχουν γίνει softer,
και βρίσκονται (όσοι δεν είναι ήδη, όσους δεν τους πρόλαβε κάποια ικανή μητέρα)
μια πιθαμή από το softex!
Αυτά με τη νέα γενιά! Εμείς, η ...παλιότερη; Μήπως είμαστε εστιασμένοι στο κυνηγητό υλικών θησαυρών για «καλά στερνά»;
Ζητείται λαός λοιπόν για να αντιδράσει;;
ΠΗΓΗ