H Θεοτόκος στην ορθόδοξη θεολογία υποδηλώνει την αλληλοπεριχώρηση της ζωής του κτιστού με τη ζωή του ακτίστου. Είναι το οικειότερο πρόσωπο στο οποίο καταφεύγει στις λύπες και στις χαρές του ο πιστός. Κεχαριτωμένη, αμετάθετη ελπίδα, ανάδοχος των δοκιμασιών. Στο πρόσωπό της νικήθηκαν οι όροι της φύσεως, εφ' ω και υμνείται ως «η μετά τόκον παρθένος και η μετά θάνατον ζώσα». Απειράριθμα προσκυνήματα διάσπαρτα σ' ολόκληρη την ελληνίδα γη διασαλπίζουν την ευλάβεια των Ελλήνων στη Μητέρα του Θεού. Θεοτόκος, Αειπάρθενος και Παναγία είναι τα τρία κύρια επίθετα με τα οποία η Εκκλησία μας την τιμά. Η Παναγία υπήρξε «συνεργός της οικονομίας» - με το εκκλησιαστικό βεβαίως νόημα του όρου. «Αυτό ακριβώς σημαίνει ανθρώπινη ελευθερία» (π.Γ. Φλωρόφσκυ). Η πίστη στόλισε τη Μεγαλόχαρη με εκατοντάδες κοσμητικά που οι ιεροί υμνογράφοι αξιοποίησαν στην εκκλησιαστική ποίηση ολόκληρου του ενιαυτού, αλλά κατ' εξοχήν τον Δεκαπενταύγουστο. Στη ζωντανή και ανανεούμενη παράδοση του ελληνισμού η Γιορτή της Παναγίας είναι το Δεύτερο Πά- σχα. Λαμπρή όσο και η Ανάσταση. Για τον ελληνικό κόσμο η Παναγία είναι πάντοτε «γέφυρα μετάγουσα εκ της γης εις ουρανόν». Στις μεγάλες και τις μικρές ώρες και τις επώδυνες της Ιστορίας, όπως εκείνες της Αλώσεως, οι δοκιμαζόμενοι πιστοί αντλούν παρηγοριά και ελπίδα από Εκείνην αλλά καθώς τη νιώθουν τεθλιμμένη για τα πάθη τους τολμούν αμφίδρομα να την παρηγορήσουν: «Σώπασε κυρά Δέσποινα / και μην πολυδακρύζεις Πάλι με χρόνια με καιρούς / πάλι δικά μας θα 'ναι»! Το φως και η ζωή αναβλύζουν από τη μυστηριακή χάρη της Μεγαλόχαρης. Στις άγριες μέρες που περνούμε η Γιορτή της Κοιμήσεως είναι σταθμός ανεφοδιασμού με απαντοχή και αφοβία και σθένος ψυχικό, εξαιρετικά αναγκαία για όλους μας.
Το «σύστημα» διαθέτει μέσα -επικοινωνιακά- να απενοχοποιήσει εαυτό και να μετακυλίσει τις ενοχές στους πολίτες. Ληρώδης παραλογισμός: όποιος δεν στηρίζει τα «μέτρα» -αυτά που του κόβουν το μεροκάματο και τον κάνουν άνεργο- θέλει τη χρεοκοπία! Τους ξεσκέπασε προορατικά ο μέγας ταπεινός Μακρυγιάννης στο «Τετράδιό» του (σ. 201): «Ηφερε ο πιστικός τους λύκους εις τα πρόβατα, και τα καταφάνισαν και τ' αφανίζουν, ότι θέλει τα δικά του δικά του και τα δικά μας δικά του και το λύκο νέτο». Ζούμε τη ρεαλιστική διάσταση της Ιστορίας όπου οι πραγματικότητες είναι απροκάλυπτες, και τώρα ακόμη βιαιότερες και απανθρωπότερες. Το ευαγγελικό μήνυμα που είναι και το απόσταγμα της Εορτής λέει ότι η ενεστώσα κατάσταση του κόσμου είναι πρώτον αξιόμεμπτη και δεύτερον υπερβάσιμη. Υπερβάσιμη με τη βούληση και δράση των ανθρώπων που στοχεύουν στην υπερνίκηση των νόμων της ζούγκλας και την οικοδόμηση μιας κοινωνίας αγάπης και ελευθερίας, ετερότητας και κοινότητας. Η Εκκλησία μόνη αυτή έχει τη δύναμη να ικανοποιήσει τη δίψα και την πείνα των ανθρώπων για αληθινή ζωή. Ο Χριστός ήρθε «ίνα ζωήν έχωσι και περισσόν έχωσι οι άνθρωποι». Η πλέον αμετάκλητη είδηση της Ιστορίας είναι ότι «τεθανάτωται ο θάνατος». Η χριστιανική συνείδηση καταδικάζει τη διανθρώπινη εκμετάλλευση και υπερασπίζεται το δίκαιο των θυμάτων πάσης εκμετάλλευσης. «Η οικονομία πρέπει να υπάρχει για τον άνθρωπο και όχι ο άνθρωπος για την οικονομία» (Μπερντιάγιεφ, Ο Χριστιανισμός και η πάλη των τάξεων, '71). H Μεγαλόχαρη είναι η Παναγιά του Γένους των Ελλήνων. Η Μάνα τους και η Υπέρμαχος Στρατηγός τους. Φυσικό επακόλουθο της αλήθειας που επεσήμανε ο επιφανέστερος σύγχρονος ορθόδοξος θεολόγος, ο π. Φλωρόφσκυ: «Το να είμαστε χριστιανοί σημαίνει να είμαστε Ελληνες, μια και η Καινή Διαθήκη, την ύψιστη αυθεντία της οποίας αποδεχόμεθα, είναι διά παντός ένα ελληνικό βιβλίο».
Άρθρο του Στέλιου Παπαθεμελή, προέδρου της Δημοκρατικής Αναγέννησης, δημοσιευμένο τον Δεκαπενταύγουστο.Νομίζω πως δεν είναι παράταιρο μια μέρα πριν τη γιορτή των Γενεθλίων της Θεομάνας.