θεοπτίες στις ράγες.....

Ήταν χειμώνας, κρύο. Νύχτα πλησίαζε.Σπίτι δεν άνοιξε να δεχθεί μέσα την επίτοκο μητέρα. Φάνηκαν σκληροί οι Βηθλεεμίται. Ή Παναγία αναγκάστηκε να βγει έξω από τη Βηθλεέμ και να ζήτηση κατάλυμα σε μια σπηλιά από αυτές πού άφθονες υπάρχουν στην Παλαιστίνη, μια σπηλιά πού χρησίμευε στους βοσκούς σαν στάβλος. Εκεί λοιπόν, σ' ένα βρωμερό στάβλο, πάνω σε μια φάτνη πού θέρμαιναν μόνο οι αναπνοές των ζώων...μέσα σε τέτοιες συνθήκες γεννήθηκε ό Χριστός. Τίνος άλλου ή γέννησις έγινε σε τόσο ταπεινές συνθήκες; Μόνο όταν ήρθαν οι πρόσφυγες στην Ελλάδα, ίσως τότε κάποιοι γεννήθηκαν μέσα στα πλοία πού τους μετέφεραν κατάφορτα στην πατρίδα· με τις γεννήσεις κατά το δράμα εκείνο, μπορεί λίγο να παραβληθεί ή γέννησΙς του Σωτήρος. Καί ενώ ό Χριστός εγεννάτο στη φάτνη ενός στάβλου, όποιος στα Ιεροσόλυμα τη νύχτα εκείνη περνούσε έξω από τα ανάκτορα του Ήρώδου, θα άκουγε φωνές ανδρών και γυναικών πού διασκέδαζαν. Δεν θα άκουγε εκεί τον αγγελικό ύμνο πού άκουσαν οι ποιμένες. Τι αντίθεση μεταξύ φάτνης και ανακτόρων! ...«διέλθωμεν έως Βηθλεέμ και ίδωμεν το ρήμα τούτο το γεγονός» , νοερώς ας πάμε στην Βηθλεέμ. Όποιος ακούσει ότι οι Βηθλεεμίται έκλεισαν τα σπίτια τους και κανείς από αυτούς δεν άνοιξε για να δεχθεί την Παναγία, αποδοκιμάζει ασφαλώς και καταδικάζει τη βάρβαρη αυτή διαγωγή. Κάποια ευλαβής ψυχή θα έλεγε· Αχ, να ζούσα εγώ στην εποχή του Χριστού! όχι απλώς δωμάτιο, άλλα όλο το σπίτι μου θα έδινα για το Σωτήρα του κόσμου... Άλλα μία ανατομία του συγχρόνου κόσμου θα αποδείξει ότι και ή δική μας διαγωγή δεν είναι καλύτερη από τη διαγωγή των Βηθλεεμιτών. «Διέλθωμεν έως Βηθλεέμ...». Ό Χριστός γεννήθηκε έξω από τη Βηθλεέμ. Σπίτι, κατάλυμα, δεν υπήρχε. Αυτό νομίζετε ότι δεν επαναλαμβάνεται και σήμερα;... «ουκ ην τόπος» (Λουκ. 2,7) για τον Ίησοϋ το Ναζωραίο. Νέοι Βηθλεεμίται... ...ό Χριστός, αγαπητοί μου, δεν είναι μόνο μέσα στις εκκλησίες. Ό Χριστός είναι παντού. είναι προ παντός όπου φτωχός και γυμνός, όπου χήρα και ορφανό, όπου δυστυχής και αιχμάλωτος. Όπου άνθρωπος ταλαίπωρος, Εκεί και ό Χριστός. Το είπε ό ίδιος, ότι ή συμπεριφορά πού δείχνουμε στους συνανθρώπους μας αντανακλά στο πρόσωπο του. Ό λόγος του είναι αιώνιος· «Έφ' όσον έποιήσατε ένι τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί έποιήσατε» (Ματθ. 25,40). Λένε, ότι στα παλιά τα χρόνια μία ευσεβής κυρία της 'Ρώμης έλεγε στην προσευχή της· Χριστέ, οι Βηθλεεμίται δ' σε δέχτηκαν και γεννήθηκες σε μία φάτνη. Εγώ σε παρακαλώ, αυτά τα Χριστούγεννα έλα στο σπίτι μου να σε φιλοξενήσω... Και άκουσε φωνή· Ετοιμάσου, θα έρθω... Καθάριζε λοιπόν το μέγαρο της, έστρωσε χαλιά, ετοίμασε τα πάντα, και την ήμερα των Χριστουγέννων περίμενε. Χτυπά ή πόρτα. Τρέχει κι ανοίγει. Ήταν ένας γέρος και ζητούσε στέγη. Δεν μπορώ σήμερα, του είπε- έλα άλλοτε... Σε λίγο άλλο χτύπημα· μια γυναίκα με τα ορφανά της ζητούσε βοήθεια. Δεν ευκαιρώ, κυρά μου· έλα άλλοτε... Όταν πλησίαζε να βασιλέψει ό ήλιος της χτύπησε ένας ασθενής, πού ζητούσε φάρμακο. Τον έδιωξε κι αυτόν. Έτσι έκλεισε ή ήμερα. Λυπημένη, προτού να κοιμηθή είπε στην προσευχή της· Χριστέ μου, εγώ σε περίμενα· γιατί δεν ήρθες;... Και άκουσε φωνή- Ήρθα. Ήρθες; Ήρθα τρεις φορές- εκείνος ό γέρος εγώ ήμουν, εκείνη ή χήρα με τα ορφανά εγώ ήμουν, κ' εκείνος ό άρρωστος εγώ ήμουν. Μάθε λοιπόν, ότι όπου άνθρωπος ταλαιπωρημένος εκεί είναι ό Χριστός... Από αυτή την άποψη και ή γενεά μας είναι γενεά Βηθλεεμιτών. Γι αυτό ό Ραούλ Φολλερώ, ένας Γάλλος πού υπήρξε ό ευεργέτης των λεπρών, προτού να πεθάνει, βλέποντας την αντιχριστιανική ζωή των λεγομένων Χριστιανών, έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο «Εάν αύριο ό Χριστός χτυπήσει την πόρτα σας, θα τον αναγνωρίσετε;». π.Αυγουστίνος Καντιώτης  (φωτογραφία από τα σύνορα Σκοπίων -Σερβίας)