ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΔΕΙΧΝΕΙ ΕΚΤΕΛΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΕΣ ΣΦΑΓΕΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ.

ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΕΛΕΧΗ ΚΑΙ ΜΑΧΗΤΕΣ ΙΣΛΑΜΙΣΤΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ ΣΤΗ ΣΥΡΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΙΡΑΚ.

ΣΑΝ  ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΦΤΙΑΞΕΙ ΙΣΛΑΜΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ  ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΔΙΟΡΓΑΝΩΝΟΥΝ ΠΟΡΕΙΕΣ ΑΛΛΟΦΡΟΝΩΝ ΜΕ ΤΑ ΚΟΡΑΝΙΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ.

ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΠΙΟ ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΤΩ ΤΩΝ 18 ΕΤΩΝ ΝΑ ΑΠΕΧΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗ ΤΟΥ

Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΩΝ ΕΙΔΩΝ Είχε εντέλει προσέξει πως όσο προχωρούσε τόσο χειροτέρευε η κατάσταση κι έτσι αποφάσισε να διακόψει στον άνθρωπο Κώστας Μόντης από το περιοδικό ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ, τ. 1733

ΙΟΥΛΙΟΣ 2013..

...κλαίω για το σώμα πού άγγιξα και είδα τον κόσμο.... Οδυσσέας Ελύτης

Eίδα μέσα στα μάτια σου τον πόλεμο τελειωμένο. Πουλάκια και ήλιος στα κλαδιά! Το παιδικό μου σύμπαν με τις χρυσές του ζωγραφιές, είδα μέσα στα μάτια σου. Όσους σταυρούς δεν έμπηξαν στη γης μετά τις μάχες, χιλιάδες, σ' έναν κόκκινο κάμπο από παπαρούνες, μακριές σειρές, ανώνυμους σταυρούς, πάνω και κάτω, τους σταυρούς όλων των εθνών, είδα μέσα στα μάτια σου. Είδα μέσα στα μάτια σου τις νύχτες να κυλάνε μεγάλους ποταμούς σιωπής, όπως στα έξι μου χρόνια. Της θλίψης την αστροφεγγιά είδα μέσα στα μάτια σου. Είδα μέσα στα μάτια σου τον κόσμο να με θυμάται κι όλα όσα αντίκρυσα παιδί να με φωνάζουν με τ' όνομά μου. Της δικαιοσύνης η σκηνή την καλοσύνη που έγνεφε να πλησιάσουν τα βουνά είδα μέσα στα μάτια σου. Είδα την αιωνιότητα του ήλιου ανανεωμένη. Τη χλόη να φέγγει των αρνιών τα πόδια. Την αυγή να βάφει το άσπρο τους μαλλί. Το αιώνιο μου παράπονο είδα μέσα στα μάτια σου. Την ψυχή μου, αυτόν τον λαβωμένο Ιησού είδα μέσα στα μάτια σου. ελαφρώς παραφρασμένοι, σκόρπιοι στίχοι του Νικηφόρου Βρεττάκου , από το ποίημα του «Μαργαρίτα»

'The War You Don't See' (2011) is a powerful and timely investigation into the media's role in war, tracing the history of 'embedded' and independent reporting from the carnage of World War One to the destruction of Hiroshima, and from the invasion of Vietnam to the current war in Afghanistan and disaster in Iraq. As weapons and propaganda become even more sophisticated, the nature of war is developing into an 'electronic battlefield' in which journalists play a key role, and civilians are the victims. But who is the real enemy?

Ένα παιδί αναρχικό είχε πάει στην Γερμανία. Εκεί το έκλεισαν σε αναμορφωτήριο,γιατί είχε μπλέξει με ναρκωτικά κ.λπ. Δεν είχε βοηθηθεί από πουθενά. Στο αναμορφωτήριο του έδωσε κάποιος ένα Ευαγγέλιο. Το διάβασε και άλλαξε αμέσως.«Θα πάω στην Ελλάδα, είπε· εκεί είναι ή Ορθοδοξία». Γύρισε στο χωριό του. Οι συγγενείς του βάλθηκαν να τον παντρέψουν. Τον πάντρεψαν απέκτησε καί ένα παιδάκι. Διάβαζε το Ευαγγέλιο, πήγαινε στην Εκκλησία, τηρούσε τις αργίες. Οι άλλοι πού τον έβλεπαν να ζει έτσι έλεγαν: «Αυτός, για να διάβάζη Ευαγγέλιο,πάσχει, τρελλάθηκε»! Μετά από λίγο τον εγκατέλειψε καί ή γυναίκα του· πήρε μαζί της καί το παιδάκι. Όταν έφυγε ή γυναίκα του, εκείνος άφησε όλα όσα είχε στο χωριό, χωράφια, τρακτέρ κ.λπ. καί πήγε στις σπηλιές καί ασκήτευε. Ένας Πνευματικός όμως τού είπε: «Πρέπει να βρεις την γυναίκα σου, να συνεννοηθείτε, καί ύστερα να αποφασίσεις τι θα κάνης». Ξεκίνησε λοιπόν να πάει στην Θεσσαλονίκη, για να βρει την γυναίκα του. Πίστευε ότι, αφού έτσι τού είπε ό Πνευματικός, θα τού την παρουσίαση ό Χριστός. Στην Θεσσαλονίκη δεν την παρουσίασε την γυναίκα του ο Χριστός. Έν τω μεταξύ, βρήκε κάτι Γερμανούς,τους κατήχησε· ό ένας βαπτίσθηκε. Αυτοί τού έβαλαν τά ναύλα καί πήγε στην Αθήνα. Ούτε εκεί τού την παρουσίασε. Τού έβαλαν πάλι τά ναύλα καί πήγε στην Κρήτη. Έπιασε εκεί μιά δουλειά καί πήγε σε έναν Πνευματικό. Εκείνος, όταν άκουσε το πρόβλημα του, τού είπε: «Μήπως ή γυναίκα σου καί το παιδάκι είναι έτσι καί έτσι; Εδώ κάπου δουλεύει μιά γυναίκα. Δεν έχει πολύ καιρό πού ήρθε».Καί τού περιέγραψε πώς ήταν αυτή ή γυναίκα. «Αυτή πρέπει να είναι», λέει. Την ειδοποίησε ό Πνευματικός. Εκείνη, μόλις τον είδε, τά έχασε. «Με μάγια με βρήκες , του είπε. Μάγος είσαι». Καί τον άφησε και έφυγε, πριν προλάβει να της ΅ιλήσει. Την έχασε πάλι. Έμαθε καί για μένα και ήρθε στο Καλύβι. Χτύπησε μια φορά καί περίμενε. Τραβήχθηκε στην άκρη καί, ώσπου να ανοίξω, έκανε μετάνοιες. Φορούσε κάτι παλιά ρούχα. Μού τά διηγήθηκε όλα. Είχα μερικά ξερά σύκα καί τού έδωσα. «Θέλεις σύκα;», τού λέω. «εν έχω δόντια», μού λέει. «Καί εγώ δεν έχω»,τού λέω. «Έσύ πονάς; ΅ε ρωτάει. Έγώ πονώ. Μέσα από τον πόνο βγαίνει ή χαρά τού Χριστού», ΅ού λέει. «Θέλεις καμμιά φανέλλα;», τον ρωτάω. «Έχω δυό, μού λέει. Αν ζεστάνει ό καιρός, θα την δώσω την μία». «Κοίταξε, τού λέω, μέχρι να ξεκαθαρίσεις καί να συνεννοηθείς με την γυναίκα σου, να προσέξεις την υγεία σου, γιατί έχεις ευθύνη καί για το παιδάκι». Τέτοια αυταπάρνηση! Τέτοια πίστη ! Δεν ήταν ούτε είκοσι επτά χρονών. Πού να είχε γνωρίσει αυτός την μοναχική ζωή! Άγνοια τελεία είχε, άλλα είχε καλή διάθεση καί ό Θεός τον βοήθησε καί προχώρησε βαθιά ευαγγελικά.

γ.Παΐσιος

Πρίν κοινοβιάσει ζούσε σε σκήτη, και πριν έρθει στο Άγιο Όρος υπηρετούσε  στρατιωτικός ιερεύς.

Εκεί στη σκήτη είχε ένα γέροντα πολύ φιλόξενο.

Στον κήπο του είχε μια ροδακινιά μεγαλούτσικη και ξεπέταξε ένα κλαρί έξω από τον φράχτη.

Ενόσω ζούσε ο γέροντας τής Καλύβη,όποιος περνούσε έξω έκοβε  ένα γιαρμά , δροσιζόταν και τον μακάριζε.

Ήρθε καιρός και ο γέροντας έφυγε.Αλλά οι υποτακτικοί σκέφτονταν αλλιώς.Τράβηξαν μέσα το κλωνάρι,πήραν και έφραξαν με σανίδια το μέρος.

Σε δυο τρεις μέρες το δέντρο ξεράθηκε από τη ρίζα.

Πάει και το δέντρο, έπαψαν οι κλεφτες, σταμάτησε και το μνημόσυνο τού γέροντα.

Ξένους ξένιζε... Πορφυρίου ηγουμένου, «γι'αυτό κλαίω κι εγώ» εκδ.εν πλώ

Τα ακόλουθα προέρχονται  από απολύτως αξιόπιστη  πηγή, φιλαγιορείτη άνθρωπο του νέου ημερολογίου.

Αθωνίτης Πατέρας Αγιορείτικης Μονής μετέφερε τα ακόλουθα, σε τηλεφωνική επικοινωνία: «Η Παναγία έκανε μεγάλο θαύμα με την φωτιά. Εάν συνεχιζόταν η φωτιά χθες βράδυ (Σαββατόβραδο 11/8), θα καιγόταν όλη η εγγύς περιοχή της Μονής Χιλανδαρίου και θα κινδύνευε και το ίδιο το Μοναστήρι σοβαρά. Είχε ήδη περάσει πριν τις 9.00μμ. ένα κρίσιμο σημείο και ήταν δύσκολα. Ο Ηγούμενος (της Ι.Μ.Εσφιγμένου) Αρχιμανδρίτης Μεθόδιος είχε την ηρεμία και την βεβαιότητα ότι η Παναγία θα σταματήσει την φωτιά. Έφερε τα τίμια λείψανα και ένα αντίγραφο της Τριχερούσας και έκανε αγιασμό παντού. Ακριβώς στην πιο κρίσιμη στιγμή ένα σύννεφο έφτασε στο σημείο αυτό και άρχισε να βρέχει καταρρακτωδώς. Από όλο το Άγιον Όρος έβρεξε πρώτα-πρώτα εκεί! Έτσι η Παναγία έκανε σε 20 λεπτά όσα δεν μπορούσαν να κάνουν όλες οι δυνάμεις σε 3-4 μέρες».

Η αποκάλυψη λέγει για τον Θεό «Ο Θεός αγάπη εστίν», «Ο Θεός φως εστί και σκοτία εν Αυτώ ουκ έστιν ουδεμία» (Α'Ιωαν.δ'8, α'5)

Πόσο δύσκολο είναι για εμάς τους ανθρώπους να το αντιληφθούμε ! Δύσκολο γιατί η ατομική μας ζωή και η ζωή του κόσμου που μας περιβάλλει μάλλον αποδεικνύει το αντίθετο.

Πραγματικά ΠΟΎ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΌ ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΚΗΣ ΑΓΑΠΗΣ , άν όλοι σχεδόν σαν φτάνουν στο τέλος της ζωής τους φωνάζουν με πίκρα καρδιάς μαζί με τον Ιώβ: «Αι ημέραι μου παρήλθον εν βρόμω, ερράγη δε τα άρθρα τής καρδίας μου, άδης μου ο οίκος...Πού ουν έτι εστίν η ελπίς;;», κι αυτό που μυστικά αλλά με δύναμη ζητούσε η καρδιά μου από τα νιάτα της «τις όψεται» ;; (Ιώβ ιζ' 11-15)

Ο ίδιος ο Χριστός μας διαβεβαιώνει πως ο Θεός προνοεί στοργικά για όλη την κτίση και ότι δεν ήσμονεί ούτε ένα μικρό πουλάκι τ'ουρανού, ότι φροντίζει και για τον καλλωπισμό των αγριόκρινων , για τους ανθρώπους μάλιστα η πρόνοια Του είναι ασύγκριτα μεγαλύτερη , σε βαθμό ώστε «ημών και αι τρίχες της κεφαλής πάσαι ηριθμημέναι εισί» (Ματθ. ι'30)

Πού είναι λοιπόν η πρόνοια που απλώνεται μέχρι και τα πιο ταπεινά πράγματα και που φροντίζει και για τα πιο ελάχιστα;;

Ολοι πνιγόμαστε ασφυκτικά από το θέαμα του αχαλίνωτου όργιου του κακού στον κόσμο. Μυριάδες ζωές , συχνά στην αρχή τους και πολλές φορές χωρίς να έχουν φτάσει στην αυτοσυνειδησία, αρπάζονται με απίστευτη σκληρότητα.

Γιατί λοιπόν μας δόθηκε αυτή η παράλογη ζωή ;;

Και να, με δίψα ζητά η ψυχή να συναντήση τον Θεό για να Του πή:

Γιατί μού έδωσες τη ζωή;

Χόρτασα από βάσανα...

Με σκέπασε σκοτάδι...

Γιατί κρύβεσαι από μένα;

Ξέρω πως είσαι αγαθός αλλά πώς αδιαφορείς τόσο για την τραγωδία μου;

Δεν μπορώ να σε εννοήσω...

Έζησε στη γη ένας άνθρωπος, άνδρας με άσβεστη πνευματική δίψα, που λεγόταν Συμεών. Προσευχόταν για πολύ καιρό με ασταμάτητο θρήνο «ελέησον με». Και δεν τον άκουγε ο Θεός.

Πέρασαν μήνες και μήνες με τέτοια προσευχή και οι δυνάμεις τής ψυχής του εξαντλήθηκαν. Έφτασε στην απόγνωση και φώναξε «Είσαι αδυσώπητος». Κι όταν μ'αυτές τις λέξεις ράγισε κάτι μέσα στην αποκαμωμένη από την απόγνωση ψυχή του είδε ξαφνικά τον ζώντα Χριστό.

Φωτιά γέμισε την καρδιά του κι όλο του το σώμα με τέτοια δύναμη που, αν κρατούσε ακόμα μια στιγμή η όραση, θα πέθαινε.

Ποτέ πια δεν μπορούσε να λησμονήση το ανείπωτα πράο, το απέραντα αγαπητικό, χαρούμενο και γεμάτο από υπερνοητή ειρήνη βλέμμα τού Χριστού.

Και στα επόμενα χρόνια τής μακράς ζωής του εμαρτυρούσε ακάματα πως «ο Θεός αγάπη εστίν» , αγάπη άπειρη , που ξεπερνά κάθε νου.

Γέροντος Σωφρονίου , από την εισαγωγή στον βίο του γ.Σιλουανού του αθωνίτου , εκδ 2η, 1978 Ι.Μ.Τ.Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας.

Πώς είναι δυνατόν να συμβαδίζει ο Θεός με αυτή την τραγικότητα και αδικία;;

Ποιός από εμάς αν ήταν θεός θα έφτιαχνε τέτοιον κόσμο;;

Και γιατί;;

Μήπως τελικά η ανθρώπινη φύση κρύβει περισσότερη καλωσύνη από τον Θεό;;

Ή τι και ποιός είναι σε τελική ανάλυση ο Θεός;;

Ο λάθος δημιουργός;; Ο Δημιουργός τού λάθος κόσμου;;

ο ηττημένος από το κακό καλός ;;

Ο Άγιος που δεν έχει όλη τη δύναμη;;

ο Παντοδύναμος που δεν έχει την τέλεια αγάπη ;;

π.Νικόλαος Χατζηνικολάου, επίσκοπος Μεσογαίας 

Το πετραχήλι του κι αυτό ήταν πάντα βρεγμένο απ΄τα καθημερινά του δάκρυα-το φυλάω ως ακριβή ευλογία.

Ακόμα και ο μεγάλος σταυρός αν τον προσέξη κανείς , θα δή τα στίγματα των δακρύων του, που τού τα έχυνε με τις φούχτες.Θεωρούσε πως με τα δάκρυα πλένουμε τα πόδια του Χριστού και με τις τρίχες της κεφαλής τα σκουπίζουμε.

http://www.scribd.com/doc/173299259/Mother-Maria-Skobtsova-Philosopher-Poet-Nun-on-the-Streets

Παρατηρήστε και κοσμικούς που παρουσιάζουν τέτοια θυσία που δεν την έχουν ούτε μοναχοί. Στον κόσμο -μου κάνει μεγάλη εντύπωση-, παρόλο που οι άνθρωποι μπορεί να μην πιστεύουν , να έχουν τις αδυναμίες τους, τα πάθη τους, πώς τα οικονόμησε ο Θεός και έχουν μαλακή καρδιά. Βλέπουν κάποιον που έχει ανάγκη, και άς είναι άγνωστος και πάνε και του προσφέρουν βοήθεια. Πολλοί που δεν πιστεύουν ούτε στον Παράδεισο , αν δουν έναν κίνδυνο, τρέχουν να προλάβουν να μη γίνη κακό να σκοτωθούν αυτοί για να σωθούν άλλοι,, να δώσουν περιουσίες κλπ Πριν από χρόνια , σε μια βιοτεχνία κινδύνεψε να τυλιχθή ένας εργάτης σε ένα μηχάνημα, και ενώ ηταν τόσοι άνδρες , έτρεξε μια γυναίκα να τον γλυτώση. Οι άνδρες που είχαν και παλληκαριά και κοιτούσαν... Τον γλύτωσε τελικά, αλλά τυλίχτηκε εκείνη με τα φορέματα της και σκοτώθηκε. Μάρτυρας ! Μεγάλη υπόθεση ! Τέτοιοι άνθρωποι δεν σκέφτονται τον εαυτό τους, τον πετάνε έξω. Και όταν τον πετάνε έξω , τότε πετιέται μέσα τους ο Χριστός... π.Παϊσιος λόγοι Β' σελ 212

AΥΘΟΡΜΗΤΗ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΣΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ (ερημητήρια,ξεροκάλυβα,σπηλιές κλπ)

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ  ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 13.10.2013

Κοιτάζω και ξανακοιτάζω την εικόνα του Γέροντα Πορφυρίου- του Αγίου Πορφυρίου, όπως ακούω να τον λένε οι πιστοί ολόγυρά μου. Κοιτάζω την αγιογραφία του με το φωτοστέφανο και νοιώθω ανόητη. Θεέ μου πόσο ανόητη! Ήταν Άγιος λοιπόν εκείνος ο γέροντας που με υποδεχόταν χωρίς να μιλά όταν έμπαινα στο κελάκι του  τρομαγμένη; Ήταν άγιος εκείνο το γλυκό, υπομονετικό γεροντάκι που σεβάστηκε πάντα την άρνησή μου να ακούω  συμβουλές τύπου Κατηχητικού και δε μου έδωσε ποτέ καμιά τέτοια συμβουλή; Ήταν Άγιος λοιπόν! Κι εγώ νοιώθω ανόητη γιατί πάντα ήξερα ότι ήταν Άγιος, κι όμως  τον φοβόμουν. Ένα παιδί ήμουν όταν τον γνώρισα, με όλα τα θέματα που έχει ένα παιδί που μπαίνει σε  μια άγρια μαύρη εφηβεία. Ένα παιδί, μεγαλωμένο με χριστιανικές αρχές που όμως ήθελε να τις γκρεμίσει γιατί δεν του άρεσαν, δεν το ικανοποιούσαν, το καταπίεζαν. Τέτοιο παιδί ήμουν όταν γνώρισα το Γέροντα, γι' αυτό και καταπιεζόμουν όταν έπρεπε να ακολουθήσω την οικογένειά μου που λαχταρούσε να τον επισκεφτεί. Εκείνα τα Κυριακάτικα μεσημέρια όταν έπρεπε να βγάλω τα αγαπημένα μου τζιν και να φορέσω τη φούστα για να πάω να του φιλήσω το χέρι  με εξόργιζαν. Τη θυμάμαι αυτή την οργή που έσκαγε μέσα μου σιωπηλά - γιατί δεν τολμούσα να πω ότι δεν ήθελα να τον δω. Δεν τολμούσα γιατί μέσα μου ήξερα ότι ήταν Άγιος- πώς να αρνηθώ την ευχή ενός τέτοιου ανθρώπου; Κι από την άλλη τον φοβόμουν που ήταν Άγιος. Στην αρχή φοβόμουν γιατί  ένοιωθα ότι ήξερε τις σκέψεις και τις πράξεις μου και έτρεμα μην τις  αποκάλυπτε στη μαμά μου... Κι όταν κατάλαβα ότι δεν αποκάλυπτε τίποτα, πάλι τον φοβόμουν γιατί πίστευα ότι με έκρινε για όσα είχα κάνει, όσα είχα πει, για ότι ήμουν, ότι δε με ενέκρινε για φιλαράκι του - και γιατί να το έκανε άλλωστε; Είχε ήδη εγκρίνει για φιλαράκια του την αδερφή μου, τη μαμά μου, το μπαμπά μου. Σ' εκείνους μιλούσε, τους καλωσόριζε, τους έδινε το σταυρό που κρατούσε στο χέρι να τον φιλήσουν. Σε μένα δεν το έκανε... δεν άπλωνε το χέρι να του το φιλήσω... πλησίαζα μόνη μου, τρομαγμένη, καταπιέζοντας τον εαυτό μου να το κάνω και πάντα έφευγα με  τρόμο ότι δεν με είχε δεχτεί. Ώσπου ένα μεσημέρι Σαββάτου , η μαμά μου ζήτησε επιτακτικά να ετοιμαστώ για να πάμε στο Γέροντα. Ήθελα να της πω ότι δεν ήθελα να έρθω μα δεν τόλμησα. Κι έτσι φώναξα ότι ήθελα να έρθω με το παντελόνι. Η μαμά μου ήταν ανένδοτη κι έτσι μπήκα οργισμένη στο δωμάτιό μου και πίσω από την ασφάλεια της μοναξιάς μου τον έβρισα. Τον έβρισα τόσο, που μετά από τόσα χρόνια ακόμα ντρέπομαι για όσα είπα μονάχη στο δωμάτιό μου. Μετά, βγήκα φορώντας τη φούστα μου,  μπήκα στο αυτοκίνητο, σιωπηλή  και πάντα με  την ίδια οργή μέσα μου. Όταν φτάσαμε στο κελάκι του, μπήκαμε όλοι μέσα - εγώ απλά τυπικά θα του φιλούσα το χέρι και θα έφευγα τρέχοντας έξω. Εκείνο το απόγευμα ήταν η πρώτη φορά που με χαιρέτησε με το όνομά μου. Έλα Μάρω μου είπε και μου άπλωσε το χέρι. Θεέ μου πόσο μου άρεσε που άκουσα τη φωνή του να με λέει όπως με φώναζαν οι φίλοι μου! Και πόση ανακούφιση αισθάνθηκα,  με την υποδοχή του! Ασφαλώς για να με υποδεχτεί έτσι για πρώτη φορά, ενώ εγώ είχα ξεσπάσει εναντίον του στο δωμάτιό μου, μάλλον δεν ήταν Άγιος. Μάλλον δεν ήξερε τι είχα πει... Κι εκεί που πήγα μια ανάσα ανακούφισης τον άκουσα να μου λέει στοργικά- πολύ στοργικά: Μάρω θα μπορούσες να βγεις λίγο έξω, για να μιλήσω στο μητέρα σου;

Καλύτερα να άνοιγε η γη να με καταπιεί εκείνη την ώρα! Ήμουν σίγουρη ότι, ως Άγιος, όχι μόνο είχε ακούσει όλα όσα είχα ψιθυρίσει, αλλά θα τα έλεγε όλα στη μαμά μου! Βγήκα με την καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή κι όση ώρα  περίμενα απ έξω είχα ετοιμάσει στη σκέψη μου την άμυνά μου: είχα φορτώσει κι ήμουν έτοιμη για μάχη! Κι όμως καμιά μάχη δε συνέβη.  Δεν ξέρω τι της είπε, ξέρω  όμως ότι όταν  βγήκε από το κελάκι η μαμά μου μού ζήτησε συγγνώμη χωρίς να μου εξηγήσει γιατί. Ξέρω ακόμα ότι δεν μου επέβαλε ποτέ ξανά να πάω μαζί τους στο Γέροντα. Μόνη μου πήγαινα, από ντροπή, γιατί δεν άντεχα στην ιδέα ότι δεν ήθελα να πάω, γιατί ζήλευα τη σχέση που είχε η αδερφή μου μαζί του κι ας μην τον πήγαινα! Ήθελα να τον αγαπάω κι ας μην τον αγαπούσα. Ήθελα να ένοιωθα την ευλογία του κι ας μην την ένοιωθα! Ήθελα να με θεωρήσει φιλαράκι του κι ας μην αισθανόμουν ότι ήταν δικός μου φίλος. Έπρεπε να βγω από το σκοτάδι της εφηβείας μου για να καταλάβω με ντροπή ότι εκείνος με είχε αποδεχτεί,  έτσι όπως ήμουν. Κατάλαβα πως όταν δεν μου άπλωνε το χέρι να το φιλήσω, το έκανε όχι από αποδοκιμασία αλλά από αποδοχή. Στη μεταξύ μας σχέση εκείνος ήταν ο ειλικρινής κι εγώ η ψεύτικη. Εγώ πλησίαζα κι ας μην ήθελα, εκείνος όμως δεν άπλωνε το χέρι επειδή σεβόταν το φόβο και την αντίδρασή μου. Εγώ καταπίεζα τη Μάρω, ενώ εκείνος την αποδεχόταν κι έκανε αυτό που η Μάρω ήθελε... Ακόμα και την οργή μου εκείνος την ερμήνευε σαν προσευχή. Δε μου έκανε καμιά νύξη για το Χριστό, δε μου έδωσε καμιά συμβουλή, δε μου μίλησε για θαύματα για να με πείσει. Κι όμως ξέρω πια ότι αυτή η σιωπή ήταν η πιο τρανή απόδειξη ότι με είχε αποδεχτεί σα φιλαράκι του, έτσι όπως ήμουν. Ίσως γι' αυτό ήταν ο μόνος που δεν αντέδρασε όταν πέρασα στη Θεολογία. Όλοι οι άλλοι, φίλοι συγγενείς θορυβήθηκαν: Η Μάρω στη Θεολογία; Ακόμα κι εγώ η ίδια δεν ήξερα γιατί είχα βάλει τη Θεολογία ως πρώτη επιλογή. Εκείνος όμως δεν είπε τίποτα. Ούτε με συνεχάρη, ούτε θριαμβολόγησε. Κράτησε την ίδια σιωπηλή, ξεκάθαρη στάση που επιθυμούσε η ψυχή μου. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι βλέποντας το αγρίμι μέσα μου, με ανέθεσε απευθείας στο Θεό κι αυτό είναι για μένα η μεγαλύτερη απόδειξη ότι με ένοιωθε φιλαράκι του...

Αυτή τη σχέση την παθιασμένη την είχα με το Γέροντα ως το τέλος. Εγώ δε μαλάκωσα ποτέ κι εκείνος δεχόταν πάντα την ορμή μου σαν δείγμα αγάπης. Τον ξαναπρόσβαλα το Γέροντα, άλλη μια φορά και πάλι πίσω από την πλάτη του - ως γνήσια θρασύδειλη! Πάλι Σάββατο ήταν  κι εγώ ήμουν φοιτήτρια πια και είχα εξεταστική. Τη Δευτέρα έδινα μάθημα και στις 9 το βράδυ του Σαββάτου έμαθα ότι είχα διαβάσει λάθος ύλη. Πανικοβλήθηκα κι όταν η μαμά μου προσπαθώντας να με ηρεμήσει μου είπε «Βρε τι σκας? Αφού έχεις το Γέροντα!», εγώ έγινα ηφαίστειο που έσκασε: «Δε μας παρατάς  με το Γέροντά σου! Τι να μου κάνει τωρα ο Γέροντας;» Εκείνη την ώρα χτύπησε το τηλέφωνο κι όταν   άκουσα τη μαμά μου να λέει: Γέροντα!... ναι εδώ είναι η Μάρω. Δίπλα μου!» ήθελα να έχει το πάτωμα μια καταπακτή για να χωθώ μέσα! Σα βρεμένο γατί πήρα το ακουστικό και η φωνή μου που τόσο σθεντόρια τον είχε αμφισβητήσει, τώρα είχε γίνει ψίθυρος. Την απορία του δε θα την ξεχάσω ποτέ: «Άραγε, ποια από τις δυο σας με επικαλέστηκε στ' αλήθεια;» με ρώτησε, σα να ήθελε  να με διαβεβαιώσει ότι εκείνος ως Άγιος δεν άκουγε λόγια του στόματος αλλά της ψυχής... «θα μπορούσες να έρθεις αύριο να διαβάσεις εδώ;»  με ρώτησε με μια ευγένεια που όμοιά της δεν έχω συναντήσει. Είπα ναι, όλο ντροπή και χωρίς άλλα λόγια έκλεισε το τηλέφωνο. Το άλλο πρωί στις 7 ήμουν με τους γονείς μου στη Μαλακάσα. Ο Γέροντας είχε δώσει εντολή να ανοίξουν ένα γραφείο για να περιμένω- κι ας  είχε λειτουργία στο Ναό. Εκείνος με αποδεχόταν όπως ήμουν... Όταν με δέχτηκε στο κελάκι, μετά τις 10,  πάλι δεν είχε πολλά λόγια: «Αχ και να πίστευες λίγο! 10 θα έγραφες!» μου είπε απαλά κι άνοιξε το βιβλίο τέσσερις φορές. «δεν πειράζει όμως. Και το 5 καλό είναι!»

Από  τα τέσσερα θέματα διάβασα τα δύο. Τα άλλα τα βρήκα ανούσια και χαζά! Έπεσαν και τα τέσσερα κι εγώ πήρα 5! Καλό ήταν! Καλό μου έκανε!  Άλλωστε πάντα με το Γέροντα 5 έπαιρνα. Το παραπάνω δεν το αντέχω, ούτε το αξίζω και το ξέρω. Μου αρκεί όμως αυτό το 5... με κάνει να νοιώθω ότι τον έχω κοντά μου κι αυτό μου αρκεί.

Όσο για το ότι είναι Άγιος; Το ξέρω μα δε το αντέχει το μυαλό μου... ο γέροντας ήταν άγιος πάντα , μόνο ένας Άγιος θα άντεχε κάποιαν σαν εμένα. Για μένα είναι Άγιος  μα παραμένει  ο Γέροντας, ο δικός μου Γέροντας, αυτός που χρησιμοποιεί  την απιστία και τον εγωισμό και την αμφιβολία μου ως μέσα για να επικοινωνήσει μαζί μου. Είναι ο Γέροντας που  δε με μάλωσε ποτέ, δε με κολάκεψε ποτέ, δε με εγκατέλειψε ποτέ μα μόνο με τα εντελώς απαραίτητα λόγια.

Είναι ο Γέροντας  που  δε μου απαντά  όταν απευθύνομαι σ' αυτόν  από υποκριτικό καθωσπρεπισμό και που με καλωσορίζει  πάντα  όταν του μιλάω  απλά  ως Μάρω... πηγή : ΕΠΤΑΛΟΦΟΣ