Δημοτικό Ποίημα του Αιμίλιου Βεάκη - 18 Αυγούστου 1941

(ανέκδοτο ποίημα, δημοσιεύθηκε από τον Δημήτρη Καζάκη στις 26/11/2012)

                  Δεν είναι τρόπος να γνοιαστούν να μιληθούν οι ανθρώποι. Καθένας χώρια το σαρκί, το εγώ καθένας χώρια, κι ένας βυζαίνει ταλλουνού το γαίμα να χορτάσει και πίσωθέ τους ύπουλο το κλεφτοσκυλολόι τους διαγουμάει το έχει τους και τους ρουφάει τη ζήση. Θέλω να πάρω ένα στρατί, κρυφό σα μονοπάτι που να με πάει στο ξάγναντο, στην πιο ψηλή κορφούλα κι ούτε από δω το δρόμο μου ψυχή να μη γροικήσει. Οι οχτροί μου να με χάσουνε κι οι φίλοι να σαστίσουν κι όλοι να πουν πως χάθηκα, πως έσβησα απ' τον κόσμο. Κι εγώ ψηλά με τα στοιχειά, με τα θεριά, με τάστρα, με του βουνού τα πνεύματα να κάνω μετερίζι. Με αντιμαχές κι αθιβολές να βρω το μυστικό τους, να κλέψω απ' τ' αστρα υπομονή κι απ' τα θεριά το θάρρος κι απ' τα στοιχειά τη δύναμη και την καπατσοσύνη, απ' το βοριά την αντοχή και την ορμή απ' το νότο κι από τη στουρναρόπετρα την άλυωτη σκληρότη, να κάνω πέτρα το κορμί και την ψυχή ατσαλένια. Κι όταν θαρθεί ο καλός καιρός να στήσω καραούλι με μπιστικούς τους Σάτυρους κι αρματωλούς τους Πάνες και κρυφομαντατάρηδες ταγερικά του Λόγγου. Με τέτοιο ασκέρι νείρομαι να ξαναρθώ στη χώρα. Και μιαν αυγή απ' το ξάγναστο κι απ' την ψηλή ραχούλα, να κάνω τις παλάμες μου χουνί και να φωνάξω:

«Βιαστήτε! Καθαρίστε τα τάνομα σωθικά σας, σπεκουλαδόροι του χρυσού κι έμποροι του θανάτου, κλέφτες της χήρας, του ορφανού, ξεμαυλιστές των νιάτων, πραματευτάδες άνομοι κάθε Θεού και τόπου, καταλυτάδες του Καλού και σπιλωτές του Ωραίου, βιαστήτε, γιατί επλάκωσα με των στοιχειών τ' ασκέρι»!

ΟΣΟΙ ΝΤΟΠΙΟΙ ΛΕΝΕ ΠΩΣ ,ΔΗΘΕΝ,

ΟΙ ΗΠΑ ΣΥΓΚΡΟΥΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ ,

ΔΙΑ ΤΗΣ «ΔΙΑΜΑΧΗΣ» ΔΝΤ-ΣΩΥΜΠΛΕ ,

ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΑΖΟΙ,

ΑΠΛΩΣ ΑΝΑΠΑΡΑΓΟΥΝ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ:

Οι Γερμανοί «αγαπούν» και τα ζώα τους...

όπως «αγαπούν»  την Ελλάδα και τους Έλληνες

Όταν παρασταθείς ενώπιον του Θεού να προσευχηθείς,  να θεωρείς τον εαυτό σου ...ταπεινό σαν το παιδάκι πού ψελλίζει..

Να μην πεις στο Θεό λόγια πού προδίδουν τις γνώσεις σου, αλλά να τον πλησιάσεις, και να σταθείς ενώπιον του με το ταπεινό και άκακο φρόνημα του νηπίου, για να αξιωθείς να προστατευθείς και να καθοδηγηθείς από την πατρική εκείνη πρόνοια, πού έχει ό πατέρας για τα παιδάκια του γιατί έχει λεχθεί ότι «ό Κύριος φυλάσσει τα νήπια» (Ψ. 114 6).

Όσιος Ισαάκ ο Σύρος

ΈΝΑ ΠΑΛΙΟ, ΕΙΚΟΣΑΕΤΙΑΣ ΚΑΙ ΒΑΛΕ ΊΣΩΣ, ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ»

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2012 ΣΤΗ ΣΥΡΙΑ ...ΟΠΩΣ ΛΕΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ.... ΚΑΙ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ

ΚΑΙ ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ ΝΗΠΙΩΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΗΡΩΔΗ...

Η ΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΩΝ ΗΠΑ ΕΠΙΔΟΤΕΙ ΤΗΝ ΔΡΑΣΗ ΤΩΝ ΙΣΛΑΜΟΦΑΣΙΣΤΩΝ , ΠΡΟΩΘΕΙ ΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΗΣ ΑΠΑΝΘΡΩΠΗΣ ΣΑΡΙΑ, ΚΑΙ ΔΙΑΛΥΕΙ ΤΙΣ ΑΡΧΑΙΕΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΣΤΗΝ ΑΡΑΒΟΦΩΝΗ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΟΠΟΊΕΣ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΣΤΕΝΟ ΚΥΚΛΟ ΤΩΝ ΠΡΩΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.

Δος μοι τούτον τον ξένον,

τον εκ βρέφους ως ξένον ξενωθέντα εν κόσμω.

(ασματικόν Μ.Παρασκευής)

«Δωσ' μου  Τούτον  τον Ξένο ο Οποίος από βρέφος ζούσε στον κόσμο σαν αποξενωμένος ξένος» (μτφ Ευαγγέλου Θεοδώρου) .

Λόγος του αγίου Επιφανίου, αρχιεπισκόπου Κύπρου (4ος - 5ος αι.), στη θεόσωμη ταφή του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού:

«Δος μοι τούτον τον ξένον· εκ μακράς γαρ ήλθε της χώρας ώδε, ίνα σώση τον ξένον.

Δος μοι τούτον τον ξένον· αυτός γαρ και μόνος υπάρχει ξένος.

Δος μοι τούτον τον ξένον, ούτινος την χώραν αγνοούμεν οι ξένοι.

Δος μοι τούτον τον ξένον, ούτινος τον Πατέρα αγνοούμεν οι ξένοι.

Δος μοι τούτον τον ξένον, ούτινος τον τόπον και τον τόκον και τον τρόπον αγνοούμεν οι ξένοι.

Δος μοι τούτον τον ξένον, τον ξένην ζωήν και βίον ζήσαντα επί ξένης.

Δος μοι τούτον τον ξένον, τον μη έχοντα ώδε που την κεφαλήν κλίνη.

Δος μοι τούτον τον ξένον, τον ως ξένον επί ξένης άοικον και επί φάτνης τεχθέντα.

Δος μοι τούτον τον ξένον, τον εξ αυτής της φάτνης ως ξένον εξ Ηρώδου φυγόντα.

Δος μοι τούτον τον ξένον, τον εξ αυτών των σπαργάνων εν Αιγύπτω ξενωθέντα.

Δος μοι τούτον τον ξένον, τον ου πόλιν, ου κώμην, ουκ οίκον, ου μονήν, ου συγγενή, επ' αλλοδαπής δε χώρας την οίκησιν έχοντα και τα πάντα κατέχοντα ».

«Δος μου αυτόν τον ξένο, γιατί ήλθε εδώ από μακρινή χώρα για να σώσει τον άνθρωπο που αποξενώθηκε από τον Θεό. Γιατί κατέβηκε στη σκοτεινή γη για να ανεβάσει τον ξένο.

Δος μου αυτόν τον ξένο, γιατί αυτός είναι ο μόνος -πραγματικά- ξένος.

Δος μου αυτόν τον ξένο του Οποίου τη χώρα αγνοούμε εμείς οι ξενιτεμένοι. Δος μου αυτόν τον ξένο του Οποίου τον Πατέρα αγνοούμε εμείς οι ξένοι. Δος μου αυτόν τον ξένο του Οποίου τον τόπο και τη γέννηση και τον τρόπο της ζωής Του αγνοούμε εμείς οι ξένοι.

Δος μου αυτόν τον ξένο που έζησε ζωή και βίο ξενιτεμένου στα ξένα. Δος μου αυτόν τον ξένο Ναζωραίο του Οποίου τη γέννηση και τον τρόπο αγνοούμε εμείς οι ξένοι.

Δος μου αυτόν που με τη θέληση Του είναι ξένος και εδώ δεν έχει πού να γείρει το κεφάλι.

Δος μου αυτόν τον ξένο, που σαν ξένος σε ξένη χώρα, άστεγος γεννήθηκε στη φάτνη.

Δος μου αυτόν τον ξένο που απ' αυτήν ακόμη τη φάτνη έφυγε ως ξένος από τον Ηρώδη.

Δος μου αυτόν τον ξένο, που απ' τα σπάργανα Του ακόμη ξενητεύθηκε στην Αίγυπτο, και δεν είχε πόλη, ούτε χωριό, ούτε σπίτι ούτε τόπο να μείνει, ούτε συγγενή, αλλά σε ξένη χώρα Αυτός είναι ξένος.»

 Ο Χριστός θα μένει πάντα ένας επίμονος φυγάς , ένας διαχρονικός «Χωκ Φιν» και θα γεννιέται εκεί που γεννήθηκε και πριν 2012 χρόνια... στις «φάτνες» από χαρτόκουτα , τών άστεγων, στους ξενώνες των κακοποιημένων γυναικών και άγαμων μητέρων, στα ξεχασμένα ασκηταριά που δεν πολυζυγώνει ο θρησκευτικός τουρισμός , στους στάβλους των άκακων  ζώων και των ταπεινών ποιμένων τους , στα ορφανοτροφεία «των παιδιών του πουθενά και του κανένα», στις τρώγλες τών, κυνηγημένων από τίς εξουσίες του κόσμου τούτου, μεταναστών, στις σειρές των συσσιτίων αυτών που οι λάτρεις του μαμωνά , τους κλέβουν την μπουκιά από το στόμα...

.

.....

Νά΄μουν του σταύλου έν' άχυρο, ένα φτωχό κομμάτι την ώρα π' άνοιγ' ο Χριστός στον ήλιο του το μάτι.

Κωστής Παλαμάς

http://bit.ly/VYTHak

Προπαραμονή Χριστουγέννων του 1988, στο αρχονταρίκι της μονής, ο γέροντας (Bησσαρίων) άρχισε να κλαί­ει.

Στο ερώτημα του νυν ηγουμένου της Μονής Αγάθωνος  π. Δαμασκηνού, ο οποίος τότε ήταν λαϊκός ακόμα,αποκάλυψε ένα γεγονός που είχε συμβεί κατά τη Θεία Λει­τουργία των Χριστουγέννων του 1941 σ' ένα χωριό της Καρδίτσας.

"Όταν βγήκα στην Ωραία Πύλη με το Άγιο Ποτήριο στα χέρια και είπα το "μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης προσέλθετε", άρ­χισαν να έρχονται για τη Θεία Κοινωνία όλοι οι χωριανοί.

Μια νεαρή μάνα έφερε εκεί μπροστά μου το σκελετωμένο παιδάκι της, άνοιξε το στοματάκι του και το κοινώνησα, αλλά παιδί μου... κι' άρχι­σε πάλι να κλαίει ο Γέροντας

κρατούσε σφικτά το καημένο με τ' αδυνα­τισμένα χεράκια του το ιερό μάκτρο και μου φώναζε κλαίγοντας:

«Κι' άλλο Παππούλη, κι άλλο».

Πει­νούσε το παιδάκι μου.

Λύγισαν τα γόνατά μου, μια τρεμούλα απλώθηκε σ' όλο το κορμί μου, βούρ­κωσαν τα μάτια μου και, για να μην με δουν οι πιστοί, επέστρεψα στην Αγία Τράπεζα.

Αφήκα το Ποτήριον και κάθισα σ' ένα σκαμνάκι και έκλαψα και είπα με ανθρώπινο παράπονο:

«Γιατί Θεέ μου αφήκες την πατρίδα μου να έλθει σε τέτοια δυστυχία;

Λυπήσου Κύριε τα παιδιά μας!»

-Γέροντα, μετά την Αγρυπνία των Χριστουγέννων δεν κοιμόμαστε;

-Χριστούγεννα και να κοιμηθούμε;!  Η μητέρα μου έλεγε: «Απόψε μόνον οι Εβραίοι κοιμούνται». Βλέπεις, την νύχτα που γεννήθηκε ο Χριστός οι άρχοντες κοιμόνταν βαθιά, και οι ποιμένες «αγραυλούσαν». Φύλαγαν τα πρόβατα την νύχτα παίζοντας την φλογέρα. Κατάλαβες; Οι ποιμένες που αγρυπνούσαν είδαν τον Χριστό.

-Πως ήταν Γέροντα, το σπήλαιο;

-Ήταν μία σπηλιά μέσα σε έναν βράχο και είχε μία φάτνη τίποτε άλλο δεν είχε. Εκεί πήγαινε κανένας φτωχός και άφηνε τα ζώα του. Η Παναγία με τον Ιωσήφ, επειδή όλα τα χάνια ήταν γεμάτα και δεν είχαν που να μείνουν, κατέληξαν σε αυτό το σπήλαιο. Εκεί ήταν το γαϊδουράκι και το βοιδάκι, που με τα χνώτα τους ζέσταναν τον Χριστό! «Έγνω βούς τον κτησάμενον και όνος την φάτνην του κυρίου αυτού», δεν λέει ο Προφήτης Ησαίας;

-Σε ένα τροπάριο, Γέροντα, λέει ότι η Υπεραγία Θεοτόκος βλέποντας τον νεογέννητο Χριστό, «χαίρουσα ομού και δακρύουσα» αναρωτιόταν:... «Επιδώσω σοι μαζόν, τω τα σύμπαντα τρέφοντι, η υμνήσω σε, ως Υιόν και Θεόν μου; ποίαν εύρω επί σοι προσηγορίαν;»

-Αυτά είναι τα μυστήρια του Θεού, η πολύ μεγάλη συγκατάβαση του Θεού, την οποία δεν μπορούμε εμείς να συλλάβουμε!

-Γέροντα, πως θα μπορέσουμε να ζήσουμε το γεγονός της Γεννήσεως, ότι δηλαδή ο Χριστός «Σήμερον γεννάται εκ Παρθένου»;

-Για να ζήσουμε αυτά τα θεία γεγονότα, πρέπει ο νους να είναι στα θεία νοήματα. Τότε αλλοιώνεται ο άνθρωπος. «Μέγα και παράδοξον θαύμα τετέλεσται σήμερον», ψάλλουμε. Άμα ο νους μας είναι εκεί, στο «παράδοξον», τότε θα ζήσουμε και το μεγάλο μυστήριο της Γεννήσεως του Χριστού.

Εγώ θα εύχομαι η καρδιά σας να γίνη Αγία Φάτνη και το Πανάγιο Βρέφος της Βηθλεέμ να σας δώση όλες τις ευλογίες Του.

 «Περί προσευχής», Γέροντος Παισίου Αγιορείτου, Λόγοι ΣΤ΄

ΤΙ ΚΟΙΝΟ ΕΧΟΥΝ Η ΑΝΓΚΕΛΑ ΜΕΡΚΕΛ, Ο ΠΑΠΑΔΗΜΟΣ,  ΠΡΩΗΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΚΑΙ ΠΡΩΗΝ ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ , Ο ΠΡΩΗΝ ΤΣΑΡΟΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΙ Η ΑΔΕΛΦΗ ΤΟΥ ΓΑΠ, ΣΟΦΙΑ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ, Η ΟΠΟΙΑ ΕΣΠΕΥΣΕ ΧΘΕΣ  ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΙ ΤΟΝ ΠΑΠΑΚ ~~~~

Μιά φορά κι έναν καιρό ,λέει στον συναξαριστή του ο Άη Νικοδημος ο νάξιος αγιονορείτης, στα χρόνια του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου του Μεγάλου ήταν ένας αξιωματούχος που τον ελέγανε Ζωτικό  και ο οποίος  έκλεβε, με τέχνη και πονηριά, το χρυσάφι του κράτους και μ΄αυτό έσωζε τους καταδικασμένους σε θάνατο δια πνιγμού (από τον χριστιανό ηγήτορα παρακαλώ) λεπρούς ...

Στο τέλος , όταν ο διάδοχος του Μ.Κωνσταντίνου έμαθε πως ο άρχοντας Ζωτικός καταχράται τον κρατικό πλούτο προκειμένου να φροντίζει θανατοποινίτες, τον θανάτωσε με βασανιστικό τρόπο ...

 Ας έχουμε την ευχή αυτού του αγίου αναρχικού , όπως και αυτήν του ετέρου θεοφιλούς αντιεξουσιαστή που γιορτάζει αύριο , του Καππαδόκου πατρός Βασιλείου του Μεγάλου , του Ουρανοφάντορος (Ουρανοκατέβατου δηλαδή).

Χρόνια πολλά και καλά , καλή λευτεριά από τους μέσα και τους έξω δυνάστες και τοκογλύφους..

Η εικόνα του αγίου Ζωτικού είναι από το λεπροκοπείο (λωβοκομείο) της Χίου, όπου σήμερα τελέσθηκε αρχιερατική Θ.Λειτουργία

31/12 - Ζωτικού Μάρτυρος του Ορφανοτρόφου.

Tη αυτή ημέρα μνήμη του Aγίου Ζωτικού του Oρφανοτρόφου.

Πώλων συρόντων Ζωτικός σκιρτών τρέχει,

Ω βαλβίς η γη, τέρμα δε δρόμου πόλος.

Oύτος ο Άγιος ήτον κατά τους χρόνους του Mεγάλου Kωνσταντίνου εν έτει τλ΄ [330], εκατάγετο δε από την παλαιάν Pώμην, γεννηθείς από γένος έντιμον και λαμπρόν, και παιδευθείς με κάθε σοφίαν εκ νεαράς του ηλικίας. Eπειδή δε ήτον αγχίνους και φρόνιμος, διά τούτο εκαλέσθη από τον Mέγαν Kωνσταντίνον τον βασιλέα, και εμετοίκησεν εις Kωνσταντινούπολιν, και τιμάται παρ' εκείνου με την αξίαν του μαγιστριανού. Mαζί δε με τον Άγιον τούτον Ζωτικόν, ανέβηκαν και άλλοι τινες άρχοντες από την Pώμην εις την Kωνσταντινούπολιν, δηλαδή ο λεγόμενος μαγιστριανός των αρμάτων, και Παυλίνος ο τούτου ανεψιός. Προς τούτοις δε και ο Oλύμβριος, και Bήρος και Σεβήρος, και Mαριανός, και Άνθιμος, Oυρβίκιος, Iσίδωρος, Kαλλίστρατος, Φλωρέντιος, Eύβουλος, Σαμψών, και Στούδιος. Tων οποίων τούτων αρχόντων τα ονόματα, επονομάζονται έως της σήμερον εις τους ευαγείς οίκους, τους οποίους αυτοί οι ίδιοι έκτισαν.

Λέγεται λοιπόν ότι κατά τον καιρόν εκείνον ηκολούθησεν εις την Kωνσταντινούπολιν η λεγομένη ιερά νόσος, ήτοι η λώβα (λέπρα), η οποία επειδή είναι κολλητική, διά τούτο έκαμε νόμον ο βασιλεύς, ότι όποιος άνθρωπος πάθη την τοιαύτην ασθένειαν, να ρίπτεται εις την θάλασσαν. Ίνα μη ταύτην μεταδώση και εις τους άλλους.

Tούτον δε τον νόμον δεν υπέφερεν όχι να φυλάξη, αλλ' ούτε να ιδή και να ακούση, ο συμπαθής και φιλάδελφος Ζωτικός.

Όθεν από τον θείον και αδελφικόν ζήλον πυρποληθείς, επήγεν εις τον βασιλέα και είπεν. Ας δώση ο βασιλεύς εις εμέ τον δούλον του χρυσίον πολύ, ίνα με αυτό αγοράσω πολύτιμα μαργαριτάρια, και πετράδια λαμπρά, εις δόξαν και τιμήν του κράτους αυτού. Eπειδή και εγώ έχω πολλήν εμπειρίαν εις τα τοιαύτα.

 O δε βασιλεύς επρόσταξε να του δοθή όσον χρυσίον ήθελε. Πέρνωντας λοιπόν το χρυσίον ο θεοφιλής και φιλάδελφος, και των του Θεού εντολών εργάτης δοκιμώτατος Ζωτικός, ευγήκεν από το παλάτιον με χαράν της καρδίας του.

Kαι τι μεταχειρίζεται; Eυρίσκωντας τους δημίους, οίτινες ελάμβανον τους λωβούς με την άδειαν του επάρχου της πόλεως, και έρριπτον αυτούς εις την θάλασσαν, έδιδεν εις αυτούς αρκετόν χρυσίον. Kαι ούτως ελύτρωνε τους λωβούς από τον πνιγμόν της θαλάσσης.

 Eίτα αυτός πέρνωντας εκείνους, τους επήγαινε πέραν από το Bυζάντιον εις ένα βουνόν ονομαζόμενον, τω τότε καιρώ, Eλαιών. Kαι εκεί κατασκευάσας τζαδίρια και καλύβας, μέσα εις αυτάς ανέπαυε και επισκέπτετο τους λωβούς.

Αύτη η θεοκερδής πραγματεία οπού εμεταχειρίζετο ο Άγιος, δεν εδυνήθη να κρυφθή από τους πολλούς. Kαθότι με το να ήτον οι λωβοί πολλοί, ακολούθως και τα παρά του βασιλέως διδόμενα έξοδα καθ' εκάστην ημέραν, ήτον πολλότατα.

Όθεν εκ των πολλών εξόδων τούτων ενόμιζον οι πολλοί, ότι μέλλει να ακολουθήση πείνα εις την Kωνσταντινούπολιν. Aφ' ου δε μετέστη προς τον Θεόν ο Mέγας Kωνσταντίνος, έλαβεν όλην την βασιλείαν της Aνατολής ο υιός του Kωνστάντιος, εν έτει τλζ΄ [337], όχι ευσεβώς και ορθοδόξως. Eίχε γαρ την του Aρείου αίρεσιν. Όθεν πολλούς Oρθοδόξους ετιμώρησεν, επειδή δεν εδέχοντο την τοιαύτην κακοδοξίαν.

Oύτος λοιπόν απεστρέφετο και τον μακάριον τούτον Ζωτικόν, ως Oρθόδοξον όντα, αγκαλά και τον ευλαβείτο διά την αγάπην, οπού έδειχνε προς αυτόν ο πατήρ του Άγιος Kωνσταντίνος.

 Mίαν φοράν δε λαβών εύλογον αφορμήν, εφύλαττεν οργήν και έχθραν κατ' αυτού, νομίζωντας τάχα, ότι διά μέσου του Ζωτικού έχει να μεταδοθή εις όλην την πόλιν η της λώβας ασθένεια.

 Εσυνέβη δε και ελωβίασεν η θυγάτηρ του βασιλέως, η οποία παρεδόθη υπό του ιδίου πατρός της εις τον της πόλεως έπαρχον, διά να ρίψη αυτήν εις την θάλασσαν.

  O δε Άγιος Ζωτικός, δους την συνειθισμένην πληρωμήν εις τους δημίους, εξαγόρασε την θυγατέρα του βασιλέως, και εσυναρίθμησεν αυτήν με τους λοιπούς λωβούς.

 Eπειδή δε ηκολούθησε κατά συγχώρησιν Θεού να γένη εις την Kωνσταντινούπολιν η ελπιζομένη πείνα, και η πόλις υστερήθη τας προς το ζην αναγκαίας τροφάς, διά τούτο ο βασιλεύς εδοκίμαζε να μάθη από ποίαν αιτίαν ηκολούθησεν η τοιαύτη πείνα.

  Oι δε συκοφάνται και της αληθείας εχθροί, λαβόντες άδειαν, διέβαλον εις τον βασιλέα τον μακάριον Ζωτικόν.

Kαι εβεβαίοναν, ότι αυτός είναι ο αίτιος της πείνας.

Eπειδή διαμοιράζει εις τους λωβούς, οπού είναι αναρίθμητον πλήθος, πλουσίας και αφθονοπαρόχους τας σωματικάς χρείας.

 Tαύτα ακούσας ο βασιλεύς, εφυλάχθη μεν προς ολίγον και δεν εθυμώθη. Eυλαβείτο γαρ ολίγον τον Όσιον και υπεστέλλετο, ως ανωτέρω είπομεν.

 Eπειδή ακόμη δεν είχεν απολαύσει τα μαργαριτάρια και τα πολύτιμα πετράδια, οπού είχεν υποσχεθή να αγοράση.

 Πεισθείς όμως από κακοπροαιρέτους ανθρώπους, επρόσταξε να πιάσουν τον Άγιον Ζωτικόν. O δε Όσιος τούτο μαθών, επήγε κρυφίως με προθυμίαν εις το βασιλικόν παλάτιον, και εμβαίνωντας μέσα, παρρησιάζεται εις τον βασιλέα.

  O δε βασιλεύς λέγει ειρωνικώς προς αυτόν. Ήλθεν, ω μαγιστριανέ, το καράβι οπού έφερε τα μαργαριτάρια και τα πολύτιμα πετράδια;

 O Όσιος απεκρίθη. Nαι βασιλεύ, ήλθεν. Όθεν, αν ήναι ορισμός σου, ελθέ μετά του δούλου σου διά να ιδής αυτά. Eυθύς λοιπόν ο βασιλεύς χωρίς να αργοπορήση, άρχισε την στράταν. O δε μακάριος Ζωτικός επήγεν έμπροσθεν, και είπεν εις τους λωβούς αδελφούς, να εύγουν όλοι από τας καλύβας των ομού με την θυγατέρα του βασιλέως, βαστώντες λαμπάδας αναμμένας εις τας χείρας των, διά να προϋπαντήσουν τον βασιλέα.

  O δε βασιλεύς φθάσας εις τον τόπον εκείνον του Eλαιώνος, και βλέπων τους λωβούς λαμπαδοφορούντας, εθαύμασε διά το πολύ πλήθος αυτών.

 Kαι ποίοι, είπεν, είναι ούτοι;

O δε Ζωτικός, δείχνωντας με το δάκτυλόν του, ούτοι, απεκρίθη, είναι, ω βασιλεύ, τα υπέρτιμα πετράδια, και τα λαμπρά μαργαριτάρια, τα οποία εγώ με πολύν κόπον αγόρασα. O δε βασιλεύς νομίσας, ότι έκαμε το πράγμα τούτο διά να τον περιπαίξη, άναψεν από τον θυμόν.

 Kαι ευθύς προστάζει να δέσουν ανελεημόνως τον Όσιον από άγρια μουλάρια. Kαι έπειτα να διώκουν αυτά εις τας εκεί ευρισκομένας πέτρας, ίνα συρόμενα τα μέλη του σώματός του, κατακοπούν, και ούτω βιαίως χωρισθή ο Άγιος από την παρούσαν ζωήν.

 Tα μουλάρια λοιπόν δερνόμενα, και με κέντρα κεντούμενα, βλέποντος και του βασιλέως, με τον βίαιον και ορμητικόν δρόμον τους, κατεκρήμνισαν φευ! τον Άγιον από το βουνόν εις τον κατήφορον. Όθεν τα μέλη του αοιδίμου Ζωτικού εδώ και εκεί διεσκορπίσθησαν. Kαι οι οφθαλμοί του διεφθάρησαν.

 Eις τον τόπον όμως όπου εγίνοντο ταύτα, εκεί ανέβλυσε μία βρύσις καθαρού νερού και ποτιμωτάτου. H οποία ιατρεύει κάθε νόσον, ήτοι πολυχρόνιον, και κάθε μαλακίαν, ήτοι ασθένειαν ολιγοχρόνιον, εις δόξαν του φιλοικτίρμονος Θεού, και εις έπαινον του θεράποντος αυτού Ζωτικού.

Λίγο πριν κοιμηθεί τον αιώνιο ύπνο , ένας μοναχός ζήτησε να γραφεί πάνω στον τάφο του το εξής επίγραμμα: Μοναχός Χ. Ετών 80 , ζήσας έτη 3. Τα τρία χρόνια της ζωής του, ήταν τα τρία τελευταία έτη του βίου του όταν του δωρήθηκε η υπαρξιακή βίωση της παν-αγάπης του Χριστού... Αυτό το βίωμα εύχομαι ταπεινά σε όλους, τούτη την νέα χρονιά ...

Η ακολουθία του οσίου Νικηφόρου του Λεπρού, ενός γίγαντα της υπομονής της καρτερίας και της καρδιακής προσευχής, με ζωή δυσκολώτερη ακόμη και από αυτήν του αρχαίου Ιώβ...Ο όσιος Νικηφόρος γιορτάζει σήμερα για πρώτη φορά μετά την πρόσφατη επίσημη κατάταξη του στο αγιολόγιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

ENA TΡΟΠΑΡΙΟ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΕΙ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΩΣ «ΜΕΓΑ ΥΕΤΟ». ΔΕΝ ΤΟ ΕΙΧΑ ΞΑΝΑΠΡΟΣΕΞΕΙ...

ΧΡΙΣΤΟΣ, Ο ΜΕΓΑΣ ΥΕΤΟΣ !

«Ο μέγας υετός , προς ποτάμια ρείθρα, επέφανε σαρκί, βαπτισθήναι θελήσας, προν ον ο θείος Πρόδρομος, εκπληττόμενος, έλεγε: Πώς βαπτίσω Σε, ρύπον μη έχοντα όλως ; πώς εκτείνω μου , την δεξιάν επί κάραν , ην τρέμει τα σύμπαντα ;»

Η λέξη υετός προέρχεται από το ρήμα < ύει = βρέχει και μάλιστα σημαίνει βρέχει ραγδαία, η κανονική διαρκής βροχή λέγεται όμβρος και η κατά σταγόνας ψεκάς.

(Λεξικό Χαρ.Θ. Μηχιώτη, εκδ. Κασταλία 1972).

Στο ορθογραφικο επίσης Λεξικό τού Γ. Ζηκίδου, Εκδότης Ι.Ν.Σιδέρης Αθήνα (1η έκδοση1898,6η έκδοση 1941) , ένα από τα πλέον έγκυρα τού είδους αναφέρεται στο αντίστοιχο λήμμα:

«υετός (ο) βροχή (μάλιστα ραγδαία βροχή),λεγεται και όμβρος (όστις είναι διαρκής βροχή ) η δε κατά μικράς σταγόνας πίπτουσα λέγεται ψεκάς ή ψακάς»

Στον ορισμό : όμβρος (ο) βροχή, θύελλα μετά βροχής διαφέρει δε του υετού διότι:

«ηπία μεν ούσα (η του νέφους θλίψις) μαλακάς ψεκάδας διασπείρει,σφόδρας δε, αδροτέρας ΄ και τούτο καλούμεν υετόν, όμβρου δε μείζω και συνεχή συστρέμματα επι γης φερόμενα» (Αριστοτ. Περί Κόσμου 4,6).

Σήμερα στην επιστήμη της Μετεωρολογίας : «Μέ τόν όρο "Υετός" εννοούμε όλα τά ατμοσφαιρικά κατακρημνίσματα πού με οποιαδήποτε μορφή τού νερού, υγρή ή στερεή, επιπίπτουν στην επιφάνεια τής γής από τόν ουρανό, αφού προηγουμένως έχουν ανέλθει σ' αυτόν μέ τήν διαδικασία τής εξάτμισης τών επιφανειακών νερών. Ο Υετός περιλαμβάνει λοιπόν όλα τά είδη τής βροχής, τό χιονόνερο, τό χιόνι, τό χαλάζι αλλά καί κάθε μορφή υγρασίας πού επικάθηται στό έδαφος καί τά φυτά, όπως η δρόσος, καί η πάχνη. »