ΓΕΙΑ ΣΑΣ ΟΝΟΜΑΖΟΜΑΙ ΠΑΝΟΣ

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ ΣΤΗΝ ΧΑΛΚΙΔΑ ΣΤΗΣ 28/12/1959 ΕΝΝΙΑ ΚΑΙ 13 ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ Η ΠΛΑΝΗΤΕΣ ΜΟΥ ΒΑΡΑΓΑΝ Μ...... ΠΟΥ ΛΕΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ.

ΕΙΜΑΙ 51 ΕΤΩΝ ΚΑΙ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ 25 ΧΡΟΝΙΑ ΔΟΥΛΕΥΑ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΑΝ ΝΟΣΗΛΕΥΤΗΣ. ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΠΟΛΥ ΤΡΕΞΙΜΟ.

Ο ΛΟΓΟΣ ΠΟΥ ΕΦΤΙΑΞΑ ΑΥΤO ΤΟ BLOG ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΓΓΕΙΛΩ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΠΡΙΝ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ. ΜΕ ΑΣΧΗΜΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ.ΜΙΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΜΕ ΚΟΣΤΟΣ ΠΟΛΛΕΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΖΩΕΣ.ΣΤΗΝ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ 60 ΕΝΑ ΑΝΘΡΩΠΟΜΟΡΦΟ ΚΤΗΝΟΣ ΕΚΤΗΣΕ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΜΕΤΑΞΥ ΧΑΛΚΙΔΑΣ ΚΑΙ ΛΑΜΣΑΚΟΥ ΕΝΑ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΣ ΠΡΟΙΩΝΤΩΝ ΑΜΙΑΝΤΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΕΛΕΝΙΤ.ΟΠΩΣ ΓΝΩΡΙΖΕΤΑΙ Ο ΑΜΙΑΝΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ ΥΛΙΚΟ ΕΙΝΑΙ 100% ΚΑΡΚΙΝΟΓΟΝΟ.ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΝΑ ΜΟΛΥΝΘΕΙ ΟΛΗ Η ΠΕΡΙΟΧΗ.

ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΔΟΥΛΕΥΑΝ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΡΕΜΑΤΟΡΙΟ ΤΟ 60% ΠΕΘΑΝΑΝ ΑΠΟ ΚΑΡΚΙΝΟ, ΕΝΑ 20% ΕΙΝΑΙ ΜΕ ΠΝΕΥΜΟΝΟΚΟΝΙΑΣΗ, ΚΑΙ ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΝΤΑΞΗ, ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΡΟΝ.

ΕΝΑ ΘΥΜΑ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΚΤΗΝΟΥΣ ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ ΕΓΩ ΔΙΟΤΗ ΕΙΧΑ ΔΟΥΛΕΨΕΙ ΕΚΕΙ ΣΕ AYTO TO KΡΕΜΑΤΟΡΙΟ.ΤΟΝ ΠΕΡΑΣΜΕΝΟ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟ ΕΚΔΗΛΩΣΑ ΥΠΕΖΟΚΩΤΙΚΟ ΚΑΚΟΗΘΕΣ ΜΕΣΟΘΗΛΙΩΜΑ ΔΗΛΑΔΙ ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΤΟΥ ΥΠΕΖΟΚΩΤΑ.ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΤΑΡΟΛΟΓΙΚΗ ΕΞΕΤΑΣΗ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΚΑΝΑΝ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΟΥ ΕΙΠΑΝ ΟΤΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗ ΔΙΟΤΗ ΕΧΩ ΕΚΤΕΘΗ ΣΕ ΑΜΙΑΝΤΟ.

ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΤΡΑΒΙΕΜΑΙ ΚΑΙ ΜΕ ΣΥΝΤΗΡΕΙ Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΥ ΠΟΥ ΕΑΝ ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΙΧΑ ΘΑ HΜΟΥΝΑ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ.ΒΕΒΑΙΑ ΕΧΩ ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΓΙΑ ΣΥΝΤΑΞΗ ΑΛΛΑ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΒΓΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΧΩ ΦΥΓΕΙ.

ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΤΗΝΟΣ ΔΕΝ ΕΔΩΣΕ ΛΟΓΟ ΠΟΤΕ.ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ ΔΕΝ ΤΟΝ ΕΧΩΣΕ ΜΕΣΑ.

ΑΘΑΝΑΤΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΩΣΥΝΗ ΠΡΟΣΤΑΤΙΔΑ ΤΩΝ ΦΤΩΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΔΥΝΑΤΩΝ.

ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΔΟΥΛΕΨΑΝ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΡΕΜΑΤΟΡΙΟ ΚΑΙ ΕΦΥΓΑΝ ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΕΡΝΑΤΕ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΕΙΣΑΣΤΕ ΑΔΕΡΦΙΑ.

Υ.Γ. ΕΠΙΣΕΙΣ ΠΟΛΛΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΛΑΜΣΑΚΟΣ ΕΧΟΥΝ ΠΕΘΑΝΕΙ ΑΠΟ ΚΑΡΚΙΝΟ ΚΑΙ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΔΙΟΤΗ ΟΠΟΣ ΓΡΑΦΩ ΚΑΙ ΠΙΟ ΠΑΝΩ Η ΠΕΡΙΟΧΗ ΟΛΗ ΕΧΕΙ ΜΟΛΥΝΘΗ ΜΕ ΑΜΙΑΝΤΟ .

ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΚΟ ΠΟΥ ΕΠΑΘΑ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΤΟΝ ΕΧΩ ΣΥΝΧΩΡΕΣΗ 

(ΠΗΓΗ http://taleporos.pblogs.gr/  Η ορθογραφία και η σύνταξη του κειμένου διατηρήθηκαν στη μορφή που εγράφη από τον συντάκτη του)

«Στο ορθόδοξον εορτολόγιον μας η πανήγυρις της Παναγίας εγγίζει την μορφήν της ασημένιας σελήνης. Της σελήνης, που διώχνει το σκότος της νύκτας και επαργυρώνει κυκλικώς την γην. Διακρίνεται η σελήνη από τα άστρα. Και η Παναγία από τους Αγίους.»

Η

Η εκπληκτική φωτογραφία της  πανσελήνου (20/06/08 ) στο Σούνιο είναι του Αντ.Αγιομαμίτη και το κείμενο του κτήτορα της Μ.Παρακλήτου π.Χερουβείμ Αγιαννανίτου.

Δέκατη Τρίτη Κυριακή του Ματθαίου σήμερα, αγαπητοί, και το Ευαγγέλιο κάνει λόγο για την παραβολή των κακών γεωργών. Ο Χριστός μας ευρίσκεται λίγο πριν από το Πάθος Του στην Ιερουσαλήμ και έχει κάνει τη θριαμβευτική Του είσοδο στην αγία πόλη.

  Και την  επόμενη ακριβώς ημέρα -στη δική μας Μεγάλη Δευτέρα- ήταν στον ναό, όπου είχε βγάλει την  προηγουμένη τους εμπόρους και τους αργυραμοιβούς (ανταλλάκτες νομισμάτων) από τον ναό, είχε κάνει θαύματα σε παραλύτους και αρρώστους και στη συνέχεια οι Αρχιερείς και οι Φαρισαίοι Τον ρωτούσαν διάφορα πράγματα,  προπαντός με ποια εξουσία τα κάνει όλα αυτά. Και Κείνος δεν τους απήντησε, τους παρέπεμψε στον Αη-Γιάννη κι εκείνοι κατάλαβαν και δεν Του απήντησαν.

 Στη συνέχεια ο Χριστός τους είπε, μεταξύ των άλλων, και την παραβολή των κακών γεωργών. Δηλαδή μίλησε γι' αυτούς με τρόπο έμμεσο -η παραβολή είναι ο καλύτερος τρόπος μετάδοσης αληθειών- και τους είπε καθαρά και ξάστερα, έστω και με την παραβολή, το τι θα κάνουν απέναντί Του: ότι δηλαδή θέλουν να Τον βγάλουν από τη μέση και το ξέρει. Και τους το είπε με την παραβολή των  κακών γεωργών, η οποία είναι πολύ σοφή και πολύ γλαφυρή. Ενας οικοδεσπότης φύτεψε αμπέλι, έφτιαξε πύργο και ληνό και υπολήνιο, έβαλε  φράχτη, το μίσθωσε σε καλλιεργητές κι έφυγε. Πέρασε αρκετός καιρός και έστειλε τους υπηρέτες του να πάρουν τους καρπούς. Κι όταν οι καλλιεργητές τούς είδαν, τους φόνευσαν. Κι ύστερα από λίγο έστειλε κι άλλους. Το ίδιο έγινε και με αυτούς. Και ύστερα έστειλε τον γιο του, λέγοντας: «Θα ντραπούν το παιδί μου». Κι όταν αυτοί είδαν τον γιο, είπαν μέσα τους: «Αυτός είναι ο κληρονόμος, ας τον σκοτώσουμε και ας πάρουμε την περιουσία του». Κι εδώ τελείωσε η παραβολή. Και ρώτησε τότε ο Χριστός τους ακροατάς του, και κυρίως τους Γραμματείς και Φαρισαίους, την πνευματική ηγεσία των Ιουδαίων: «Τι θα κάνει τότε ο ιδιοκτήτης με τους γεωργούς;».

  Κι αυτοί απάντησαν εκφέροντας την καταδικαστική απόφαση -τι να κάνουν αλλιώς;- πως με κακό θάνατο θα εξαφανίσει τους κακούς αυτούς γεωργούς και θα μισθώσει σε άλλους γεωργούς-καλλιεργητές το αμπέλι για να δώσουν τους καρπούς στην εποχή τους. Αμπελουργός είναι ο Θεός, αμπέλι ο λαός του Ισραήλ, φραγμός ο Νόμος, πύργος ο ναός του Σολομώντος, ληνός το θυσιαστήριο που έκαμαν εκεί αιματηράς θυσίας,  καλλιεργηταί οι Αρχιερείς, οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι.

  Κι ο Θεός τους παρέδωσε, λοιπόν, τον λαό να τον καλλιεργήσουν. Κι ύστερα από καιρό έστειλε τους πρώτους Προφήτες: από την αρχή του Μωυσή μέχρι τον Προφήτη Ηλία, λένε οι ερμηνευτές, να πάρει τους καρπούς, κι εκείνοι τους εφόνευσαν. Εστειλε τους δεύτερους: απ' τον Ηλία μέχρι τον Αη-Γιάννη τον Πρόδρομο, τα ίδια. Εστειλε τον γιο του: τον φιλάνθρωπο Χριστό και Τον εσταύρωσαν έξω από την πόλη. Τους τα 'πε καθαρά, το κατάλαβαν κι εκείνοι και τους είπε: «Εμένα με θεωρείτε ακατάλληλο για την οικοδομή. Ομως ο Θεός με έστειλε ως τον πιο κατάλληλο. Θα ιδρύσω την Εκκλησία, θα ενώσω τους Ιουδαίους, το αγαθό λείμμα και τα έθνη, και θα γίνω κεφαλή της Εκκλησίας, το αγκωνάρι που θα μπεί ακριβώς θεμέλιο πρώτο στην Εκκλησία. Κι αυτό -τους λέει και τελειώνει- έγινε από τον Κύριο και το θαυμάζουν όλοι».

Κι εδώ τελείωσε ο Χριστός την παραβολή, προδιέγραψε την τύχη των Ιουδαίων και τους είπε: «Θα σας πάρω τη Συναγωγή και θα δώσω στα έθνη και στον λίγο λαό που απομένει, τον ισραηλιτικό, την αγία Εκκλησία».

Κι εμείς ο καθένας είμαστε ένα αμπέλι. Η ψυχή μας είναι ένα αμπέλι προς καλλιέργειαν. Καλλιεργούμεθα μέσα στην Εκκλησία και ευχόμεθα υπέρ των καρποφορούντων και καλλιεργούντων εν ταις αγίαις του Θεού εκκλησίαις.

 Ας φροντίσουμε κι εμείς το αμπέλι μας, γιατί ό,τι είπε στους κακούς καλλιεργητές ο Χριστός ισχύει και για μας. Η Χάρη Του ας μας φωτίσει.

Το κήρυγμα της Κυριακής-Του αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη

Kύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός ημών,ο θαυμαστός εν τοις αγίοις σου, ο εισακούων τας δεήσεις και εκπληρών τα προς το συμφέρον αιτήματα ημών, ευλόγησον τον άρτον τούτον, τον υπό τού δούλου σου (δείνος ή των δούλων σου τούτων ) προπαρασκευασθέντα  και νυν προσφερόμενον εις ευχαριστίαν και δοξολογίαν ανθ΄ών παρά σου τη μεσιτεία τού αγίου και ενδόξου μάρτυρος σου Φανουρίου του νεοφανούς και θαυματουργού, απήλαυσαν και εις μνημόσυνον των ευσεβώς τελειωθέντων και τούτους μεν ανάπαυσον εν τη βασιλεία σου, ημάς δε πάντας εν υγεία διατήρησον , ποιούντας εν ειρήνη το θέλημα σου και την ευχαριστίαν επί πάσι τοις δωρήμασι σου αναφέροντας.

Ειρήνευσον την ζωήν ημών , παράσχου ημίν τα προς σωτηρίαν αιήματα , δωρούμενος ημίν τα επίγεια και ουράνια αγαθά σου, πρεσβείαις της Υπεραγίας δεσποίνης ημών Θεοτόκου , του αγίου και ενδόξου μάρτυρος Φανουρίου και πάντων των αγίων σου.

Ευχολόγιο Α΄εκδ.Ι.Μ.Σίμωνος Πέτρας (διαβάζεται υπό ιερέως)

Άγιον Όρος 2001 σελ 238

Υλικά

1 φλυτζανι λαδι

1/2  νερό

2 ζάχαρη

1/2 χυμό πορτοκαλιού

1/2  κιλό αλεύρι

1/2 φλυτζανάκι κονιάκ

1/2 φλυτζάνι σταφίδες (αλευρωμένες)

1/2  φλυτζάνι καρύδια (χοντροκοπανισμένα)

Χτυπάμε το μίξερ το λάδι με τη ζάχαρη.Προσθέτουμε το κονιάκ, το χυμό πορτοκαλιού, το νερό και την κανέλλα

Ρίχνουμε σιγά-σιγά όλο το αλεύρι και σταματάμε το μίξερ.Προσθέτουμε το ξύσαμ τις σταφίδες και τα καρύδια.Αανακατεύουμε καλά με κουτάλι.Αδειάζουμε το μίγμα σε λαδωμένο ταψί και ψήνουμε στους 160 C  για 1 ώρα περίπου.

(από το βιβλίο Τα μήλα του μάγειρα , εκδ.Ίνδικτος. Η φωτογραφία είναι από την γιορτή του αγίου στην Παναγιά τη Γρηγορούσα στο Μοναστηράκι, κάποια περασμένη χρονιά. Περισσότερα για τον καταδεχτικότατο άγιο Φανούριο και τη φανουρόπιττα μπορείτε να βρείτε στην παλιά εγγραφή)

A group of little children were playing. They were running about, picking flowers, singing, and rejoicing, because the grace of God made them happy. Then they saw a monk who was crying. "Look," they said to him, "the Lord decorated the heavens with stars and the earth with rivers and gardens; hawks fly high above the clouds and enjoy the beauty of nature; birds sing beautifully in the fields, but you, a monk, sit in your cell and do not see the whole beauty of God. You just sit and cry. What are you crying about in your little cell, when the sun is shining, the world is full of beauty, and there is joy everywhere on earth?" "Children," replied the monk, "you do not understand my tears. My soul cries for you because you do not know God, Who created all this beauty. My soul knows Him, and I want all of you to know Him, too. That is why I am sorrowful, and with tears I pray to God for you, that you would also come to know the Lord through the Holy Spirit." "What does it mean, to come to know the Lord through the Holy Spirit?" "You cannot know God with your mind. But when you read the Holy Scriptures, where the Holy Spirit dwells, it will delight you, and so you will come to know God and will serve Him with joy day and night. When you know God, the desire to think only about the things of this world will leave you, and your soul will strive to see the glory of God in the heavens." "But we like flowers, and we love playing and having fun." "You love roaming through the fields and picking flowers; you love singing and listening to the chirping of birds. But there is something much more wonderful than all this in the heavens: Paradise, where the Lord lives with the angels and the saints. In Paradise there is also rejoicing and singing of songs- but another, better kind. And when the soul hears those songs, it can never forget them, and earthly songs no longer attract it." "But we love to sing." "Sing, my children, to the Lord through the Holy Spirit. Sing in humility and love." "Still, we don't understand why it is you are crying." "I cry for you, my children. Looking at you, I pity you, and I ask the Lord that He would protect you, so that you would come to know your Creator and Lord. I look at you and, there, you look like children of Christ. As you grow up, may you not lose the grace of God; may you not begin to look like your enemy, with bad thoughts. It is my desire for you that you look like the Son of the Most Pure Mother of God. This is what my soul desires. This is what I pray for. I feel pity for you, children on the earth. I cry for all innocent children and orphans. I cry, my children, for the world, and I mourn for all the people of God." "O Lord, send down Thy grace upon the children of the earth, children whom Thou lovest. Grant them to love Thee through the Holy Spirit, and teach them to glorify Thee. "With tears I beseech Thee: hearken to my prayer, and grant everyone to come to know Thy glory through the Holy Spirit." "Children, love God like the angels love Him in the heavens." "We have never seen God. How can we love Him?" "My beloved children, think always of God: that He loves you and gave you life in order that you might live with Him forever and bask in His love." "How can we know that God loves us?" "Love is recognized by its fruit, my children. When we are in the love of God, we fear sin, there is peace and joy in the soul, we want to remember God all the time, we want to pray, and there are good thoughts in the soul." "How can we find out what kind of thoughts dwell in us, and which of them are good and which are bad?" "So that you can tell good thoughts from bad thoughts, you have to keep your mind pure in God." "We do not understand how we can keep our mind in God, when we have never seen God and do not know Him. And what does a pure mind mean?" "My children, think about the fact that God sees you, even though you don't see Him. Keep this thought in mind, and you will always walk before the eyes of God. Although it is a small love, when you keep my word, it will grow into a big love, and then, through the Holy Spirit, you will come to know what it is that I am telling you and all that you do not yet understand." From Elder Silouan of Mt. Athos (in Russian), Moscow 1996, pp. 408-410; reprinted in the Orthodox children's magazine, Kupel', No. 2/1997, Moscow, from which it was translated by Paula Lahdemaki.

Oυκ είχεν, οίμαι, σάρκα Tιθόης όλως, Kαν είχε, τήξας ουκ εά βρώσιν τάφω.

(Δεν είχε, νομίζω , ο Τιθόης καθόλου σάρκα και αν ακόμη είχε , την έλιωσε ώστε δεν έμεινε τίποτα για να φαγωθεί στον τάφο)

Tα παραπάνω αναγράφονται στο συναξάρι του όρθρου της σημερινής μέρας που γιορτάζει ο αιγύπτιος αββάς Τιθόης , μαθητής του μεγάλου Παχωμίου.Τα ρήματα του οσίου είναι από το Γεροντικό και τον Ευεργετινό

«Ένας αδελφός ρώτησε τον αββά Τιθόη, "Ποιός είναι ο δρόμος που οδηγεί στην ταπείνωση;".

Απαντά ο γέροντας "Ο δρόμος που οδηγεί στην ταπείνωση είναι αυτός:  "εγκράτεια  , προσευχή και να θεωρείς τον εαυτό σου έσχατο σ' όλη τη δημιουργία". 

Ένας αδελφός ρώτησε τον αββά Τιθόη:«Πώς να περιφρουρήσω την καρδιά μου;» Κι ο Γέροντας του λέει:«Πώς να φυλάξουμε την καρδιά μας, όταν είναι ανοικτές η γλώσσα και η κοιλιά μας;»

Είπε ακόμη:«Προτιμότερο είναι να τρώει κανείς κρέας και να πίνει κρασί, παρά να τρώει τις σάρκες των αδελφών του με την καταλαλιά».

Είπε ο ίδιος: «Το φίδι με όσα ψιθύρισε έβγαλε την Εύα από τον Παράδεισο (Γεν.3,1-5) Μ αυτό λοιπόν μοιάζει κι εκείνος που φλυαρεί κατά του πλησίον. Γιατί και την ψυχή αυτού που ακούει την οδηγεί στην καταστροφή και τη δική του τη διακινδυνεύει.»

Venerable Tithoes     

Tithoes was a disciple of St. Pachomius and great among the ascetics of Egypt. Tithoes was abbot of a monastery in Tabennisi. He lived his entire life in absolute purity. At one time a brother asked him: "What path leads to humility?" To this Tithoes replied: "The path to humility is abstinence, prayer and considering yourself lower than anything." Tithoes attained a very high degree of perfection and whenever he lifted up his hands in prayer, his spirit entered into ecstasy. He died in the Lord in the fourth or fifth century. The Venerable Ibistion is commemorated together with him.

Ως «Τιθόης» όμως αναφέρεται και το εξελληνισμένο όνομα του μυθικού  ανθρωπόμορφου  λιονταριού που λεγόταν Τουτού στα κοπτικά, όμοιο με την Σφίγγα που βλέπουμε κοντά στις Πυραμίδες της  Άνω  Αιγύπτου.

Κι ακόμα ένας «Τιθόης» είναι τούτο εδώ το αφρικανικό σκαθάρι με αρκετά υποείδη

Aπ΄τους τρείς Τιθόες , πιο ελκυστικός φαντάζει ο πρώτος, για τον οποίο γράφει ο άγιος Νικόδημος στο συναξαριστή του :«ότι τόσον ακατηγόρητος ήτον ο αοίδιμος, ώστε οπού δεν εύρισκεν άνθρωπος να ανοίξη το στόμα του διά να τον κατηγορήση εις κανένα πράγμα. Eπειδή καθώς το καθαρόν και άδολον χρυσάφι ζυγιάζεται με την ζυγαρίαν, και δεν έχει κανένα ελάττωμα, έτζι ήτον και ο Aββάς Tιθόης».

Στα  μέσα του 20 ου αιώνα  το θέμα που αφορούσε την ύπαρξη του αγίου Φανουρίου δημιούργησε αναταράξεις στους εκκλησιαστικούς κύκλους των Αθηνών , εξαιτίας της ανεγέρσεως μιας εκκλησιάς αφιερωμένης σε αυτόν.

Ένα βιβλίο γραμμένο από τον Ιεζεκιήλ Βελανιδιώτη με τον τίτλο «άγιος Φανούριος» , δημοσιευμένο στο Βόλο το 1948, περιγράφει μια εκκλησιαστική διαμάχη που συνέβη στην Ααθήνα το 1947 εξαιτίας της ανεγέρσεως ενός μικρού παρεκκλησίου στο Παγκράτι (στην ομώνυμη οδό Αγ.Φανουρίου). Ο μητροπολίτης Σύρου Μεθόδιος είχε αφιερώσει το εκκλησίδιο , συμφωνα με το βιβλίο, στον ανύπαρκτο Αγ.Φανούριο.

Η Ιερά Σύνοδος εξέδωσε  εγκύκλιο που απαγόρευε την αφιέρωση ναών στον Αγιο Φανούριο, ισχυριζόμενη πως τέτοιος άγιος δεν υπήρξε ποτέ. (!!!!)

Ως αποτέλεσμα αυτής της εγκυκλίου, ο μητροπολίτης Μεσσηνίας Μελέτιος ο οποίος σκόπευε να αφιερώσει ένα μικρό ναό της Ιεράς Μονής Βελανιδιάς στον Αγιο Φανούριο , άλλαξε απόφαση και θέλησε να ονομάσει το εκκλησάκι επ ονόματι του αγ.Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου.

Φαίνεται όμως πως παρά την απόφαση της Ι.Συνόδου ο λαός επέβαλε τη θέληση του να εορτάζει τη μνήμη του αγίου Φανουρίου και έτσι η μνήμη του τιμάται έως σήμερα.(Βαλανιδιώτης 1948,3)

(στη φωτογραφία εκκλησάκι του θαυματουργού και καλόβολου αγίου στην Υδρούσα των Κυκλάδων)

Επειδή αναρωτιέται ποια είναι η αίρεση του, του απαντάμε: η βλασφημία του Αγίου Πνεύματος, δηλαδή η αμφισβήτηση των αγίων και μάλιστα με ύφος ιεροεξεταστή καρδιναλίου , όπως πράττει εκείνος,, είναι η χειρότερη μορφή αίρεσης που γνώρισε η Εκκλησία του Χριστού.

Είναι η ίδια αίρεση και πλάνη που οδήγησε στη Σταύρωση του Χριστού!

«Ει  μη  πλήθος ην  τοκιστών ουκ αν ην το πλήθος των πενοομένων.Λύσον σου την φατρίαν , και πάντες έξομεν την αυτάρκειαν »

« Δρεπάνι του τοκιστή είναι η  δικαστική απαίτηση του χρέους, αλώνι το σπίτι του, όπου λιανίζει τις περιουσίες των αναγκεμένων ανθρώπων. Ολονών τ' αγαθά τα βλέπει δικά του. Εύχεται στους ανθρώπους ανάγκες και συμφορές, για να τρέξουν υποχρεωτικά να δανειστούν απ΄αυτόν. Μισεί τους αυτάρκεις και όσους δεν έχουν δανειστεί απ' αυτόν τους θεωρεί εχθρούς του. Συχνάζει στα δικαστήρια για ν' ανακαλύψει κάποιον που τον πιέζουν οι δανειστές και ακολουθεί τους φοροεισπράκτορες, όπως τα κοράκια τους στρατούς που διεξάγουν πόλεμο( για να τρώνε τους σκοτωμένους). Κουβαλάει παντού το κομπόδεμα, και σαν δόλωμα το δείχνει σ' εκείνους που τους πνίγει η  ανάγκη, ώστε, ανοίγοντας γι' αυτό το στόμα, να καταπιούν μαζί μ' αυτό και το αγκίστρι του τόκου. Καθημερινά μετράει τα κέρδη, μα η  δίψα του για χρήμα δε σβήνει. Στεναχωριέται για το χρυσάφι που έχει φυλαγμένο στο σπίτι, επειδή μένει αχρησιμοποίητο κι' ανεκμετάλλευτο. Πώς θα προσευχηθείς, λοιπόν, τοκογλύφε; Με τι συνείδηση θα ζητήσεις από τον Θεό κάποια ευεργεσία, συ που έμαθες όλο να παίρνεις και ποτέ να μην δίνεις; Ή μήπως σου διαφεύγει, ότι η προσευχή σου αποτελεί υπόμνηση της δικής σου απανθρωπιάς; Ποια συγχώρηση έδωσες και ζητάς συγγνώμη; Ποιον ελέησες κι' επικαλείσαι τον Ελεήμονα; Αλλά κι' αν ακόμη προσφέρεις ελεημοσύνη, ως προϊόν απάνθρωπης εκμετάλλευσης δεν θα είναι καρπός των συμφορών των άλλων, γεμάτη δάκρυα και στεναγμούς; Αν γνώριζε ο φτωχός από πού προσφέρεις την ελεημοσύνη, δεν θα την δεχόταν, γιατί θα αισθανόταν σα να έμελλε να γευτεί σάρκες αδελφικές και αίμα συγγενών του. Θα σου πετούσε δε κατάμουτρα τούτα τα λόγια τα γεμάτα θάρρος και φρονιμάδα: μη με θρέψεις, άνθρωπε, από τα δάκρυα των αδελφών μου. Μη δώσεις στο φτωχό ψωμί βγαλμένο από τους στεναγμούς των άλλων φτωχών. Μοίρασε στους συνανθρώπους σου όσα με αδικίες μάζεψες και τότε θα παραδεχθώ την ευεργεσία σου. Ποιό το όφελος, αν δημιουργείς πολλούς φτωχούς (με την εκμετάλλευση) κι ανακουφίζεις ένα (με την ελεημοσύνη); Αν δεν υπήρχε το πλήθος των τοκογλύφων ( των εκμεταλλευτών γενικά), δεν θα υπήρχε ούτε η στρατιά των πεινασμένων. Ας διαλυθούν τα οργανωμένα οικονομικά συμφέροντα και όλοι θ' αποκτήσουμε την οικονομική μας αυτάρκεια». ( ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΝΥΣΣΗΣ ( 4ος αι.) "Κατά τοκιζόντων"

π.Γ.Στ.

η εικόνα του αγίου είναι έργο του π.Φωτίου Κούπερ

Η λαϊκή λατρεία του Αγ.Φανουρίου σε Ελλάδα και Κύπρο

EKOIΜΗΘΗ  Ο YΠΕΡΑΙΩΝΟΒΙΟΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Ο , ΟΝΤΩΣ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΣ, π.

ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ

ΕΙΘΕ Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΣΤΕΙΛΗ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΕΝΑΝ ΝΕΟ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟ Μας άφησες Μεγάλε Αγιε Πατέρα της Εκκλησίας Αυγουστίνε την ΙΕΡΗ  ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ  να αγαπούμε πάνω απ' όλα τον Χριστό και την Αιωνιότητα. Ευχαριστούμε το Θεό που ευδόκησε να ζήσουμε την εποχή που έζησες εσύ. Εφυγες και η Εκκλησία μας φτώχυνε σφόδρα-σφόδρα. Εύχου γιά μας και γιά τις οικογένειές μας. Καλή αντάμωσι αείμνηστε Γέροντα στην Αιωνιότητα!

πηγή Αποτείχιση

                                         για τον φίλο Φίλιππο

και είδον άλλον άγγελον αναβαίνοντα απο ανατολής ηλίου έχοντα σφραγίδα Θεού ζώντος (Αποκ 7,2)

7,2 Και είδα άλλον άγγελον να ανεβαίνη από την ανατολήν του ηλίου (από την περιοχήν δηλαδή του παραδείσου, του φωτός και της ζωής). Αυτός είχε την σφραγίδα του Θεού, ο οποίος είναι η ζωή και η πηγή της ζωής, και εφώναξε στους τέσσαρας αγγέλους, στους οποίους είχε δοθή άδεια και εξουσία να εξαπολύσουν τους ανέμους και να προξενήσουν καταστροφάς εις την γην και την θάλασσαν,

7,3 και τους είπε· "περιμένετε, μη εξαπολύσετε ακόμη καταστροφήν εις την γην, ούτε εις την θάλασσαν, ούτε εις τα δένδρα, μέχρις ότου σφραγίσωμεν με την σφραγίδα του ζώντος Θεού και σημαδέψωμεν επάνω εις τα μέτωπά των τους πιστούς δούλους του Θεού μας, ώστε να μη επέλθουν εναντίον αυτών αι καταστροφαί".

πηγή κειμένου

  Τον αββά Ποιμένα που γιορτάζαμε ψες μαζί με τον άγιο Φανούριο τον αγάπησα από πιτσιρικάς όταν αγόρασα λαθραία το Γεροντικό σε έκδοση του Αστέρος του 1974, μετάφραση «υπο Βασιλείου Πέντζα », και τυπωμένο  σε ένα πολύ όμορφο, παλιωμένο και βαρύ χαρτί.

Χτες δεν κάναμε αναφορά στη ζωή και στο λόγο του, αλλά θα το πράξουμε σήμερα με μικρή καθυστέρηση.

  Ήταν ένας μεγάλος ησυχαστής στο όρος της Αθλίβεως. Και ήλθαν καταπάνω του ληστές.Και φώναξε ο Γέρων.Και ακούοντας οι γείτονες του , έπιασαν τους ληστές , τους έστειλαν στον ηγεμόνα και τους έβαλε στη φυλακή.

Και λυπήθηκαν οι αδελφοι , λέγοντας «Εξαιτίας μας το έπαθαν».

Σηκώθηκαν λοιπόν , πήγαν στον Αββά Ποιμένα και του ανέφεραν το γεγονός.

Και εκείνος έγραψε στο γέροντα λέγοντας:

«Κατάλαβε από πού έγινε η πρώτη προδοσία και τότε θα ιδής τη δεύτερη.Γιατί αν δεν είχες προδοθεί από μέσα δεν θα έκανες την δεύτερη προδοσία.»

Άκουσε λοιπόν τι τού έγραφε ο Αββάς Ποιμήν- ήταν ξακουστός σε όλη τη χώρα και δεν έβγαινε από το κελλί του- οπότε σηκώνεται , πηγαίνει στην πόλη και βγάζει τους κακοποιούς από την φυλακή , ελευθερώνοντας τους μπροστά σε όλους.

Σήμερα γιορτάστηκε η Κοίμηση της Παναγιάς στο Περιβόλι Της, στον άγιο τάφο Της στα Ιεροσόλυμα , στη Ρωσία , τη Σερβία και όπου στον κόσμο ακολουθείται το ιουλιανό εορτολόγιο.

Επί τη μεγάλη ημέρα της Κοιμήσεως καταθέτουμε ευλαβικά στα πόδια της εορτάζουσας Κυράς Πορταϊτισσας την μετάνοια μας και δυο λόγια του παραμυθητικού αγιορείτη οσίου Σιλουανού του Ρωσου , όπως τα βρήκαμε στη βιογραφία του , γραμμένη από τον κατά πνεύμα υιό του γεροντα Σωφρόνιο του Έσσεξ .

H ψυχή μου γεμίζει φόβο και τρόμο όταν αναλογίζομαι την δόξα της Θεομήτορος

Είναι ενδεής ο νους μου και φτωχή και αδύναμη η καρδιά μου  αλλά η ψυχή μου χαίρεται  και παρασύρομαι στο να γράψω έστω και λίγα γι΄ Αυτήν.

Η ψυχή μου φοβάται να το αποτολμήση αλλά η αγάπη με πιέζει να μην κρύψω τις ευεργεσίες της ευσπλαχνίας της.

Η Θεοτόκος δεν παρέδωσε στη Γραφή ούτε τις σκέψεις της, ούτε την αγάπη της για τον Υιό και Θεό της, ούτε τις θλίψεις της ψυχής της κατά την ώρα της σταυρώσεως γιατί ούτε και τότε θα μπορούσαμε να τα συλλάβουμε. Η αγάπη της για τον Θεό ήταν  ισχυρότερη και φλογερότερη από την αγάπη των Χερουβείμ και των Σεραφείμ  , κι όλες οι δυνάμεις των αγγέλων και αρχαγγέλων εκπλήττονται μ΄Αυτήν

Παρ όλο όμως που η ζωή της Θεοτόκου σκεπαζόταν θα λέγαμε από την άγια σιγή , ο Κύριος φανέρωσε όμως στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας πως η Παναγία αγκαλιάζει με την αγάπη της όλο τον κόσμο και βλέπει με το Άγιο Πνεύμα όλους τους λαούς της γής και όπως ο Υιός της, σπλαγχνίζεται και ελεεί τους πάντες

Ω, και να γνωρίζαμε πόσο αγαπά η Παναγία όλους, όσοι τηρούν τις εντολές του Θεού, και πόσο στενοχωριέται για κείνους που δεν μετανοουν ! Αυτό το δοκίμασα με την πείρα μου

Δεν ψεύδομαι λέω την αλήθεια ενώπιον τού Θεού, πως γνώρισα πνευματικά την Άαχραντη Παρθένο.Δεν Την είδα αλλά το Άγιο Πνεύμα  μου έδωσε να γνωρίσω Αυτήν και την αγάπη Της  για μάς.  Χωρίς την ευσπλαγχνία της η ψυχή μου θα είχε χαθεί εδώ και πολύ καιρό. Εκείνη όμως ευδόκησε να με επισκεφθεί και να με νουθετήση για να μην αμαρτάνω. Μού είπε: «Δεν μ΄αρέσει να βλέπω τα έργα σου.» Τα λόγια ήταν ευχάριστα , ήρεμα , με πραότητα και συγκίνησαν την ψυχή.Πέρασαν πάνω από σαράντα χρόνια μα η ψυχή μου δεν μπορεί να λησμονήσει εκείνη τη γλυκιά φωνή  και δεν ξέρω πώς να ευχαριστήσω την αγαθή και σπλαγχνική Μητέρα του Θεού.

Αληθινά, Αυτή ειναι η βοήθεια μας ενώπιον τού Θεού  και μόνο το όνομα της χαροποιεί την ψυχή. Αλλά και όλος ο ουρανός και η γη χαίρονται με την αγάπη της.

Αξιοθαύμαστο πράγμα.Ζει στους  ουρανούς  και βλέπει αδιάκοπα την δόξα του Θεού αλλά δεν λησμονεί κι εμάς τους φτωχούς κι αγκαλιάζει με την ευσπλαγχνία της όλη τη γη κι όλους τους λαούς.

Κι Αυτή την Άχραντη Μητέρα Του ο Κύριος την έδωσε σε εμάς .Αυτή είναι η χαρά και η ελπίδα μας. Αυτή είναι η πνευματική μας Μητέρα  και βρίσκεται κοντά μας κατά την φύση ως άνθρωπος, και κάθε χριστιανική ψυχή ελκύεται από την αγάπη προς Αυτήν.

Σήμερα που γράφω, 29 Aυγούστου, είναι η μνήμη του αγίου Iωάννου του Προδρόμου. Xθες το βράδυ ψάλαμε τον Eσπερινό κατανυκτικά σ' ένα παρεκκλήσι, κ' ήτανε μοναχά λίγες γυναίκες και δυο-τρεις άνδρες. Σήμερα το πρωί ψάλαμε τη λειτουργία του πάλι με λίγους προσκυνητές. Tα μαγαζιά ήτανε ανοιχτά, όλοι δουλεύανε σαν να μην ήτανε η γιορτή του πιο μεγάλου αγίου της θρησκείας μας. Aληθινά λέγει το τροπάρι του "Mνήμη δικαίου μετ' εγκωμίων, σοι δε αρκέσει η μαρτυρία του Kυρίου, Πρόδρομε". Mε εγκώμια και με ευλάβεια γιορτάζανε άλλη φορά οι ορθόδοξοι χριστιανοί τον Πρόδρομο, αλλά τώρα του φτάνει η μαρτυρία του Kυρίου. Aυτή η μαρτυρία θ' απομείνει στον αιώνα, είτε τον γιορτάζουνε είτε δεν τον γιορτάζουνε οι άνθρωποι, είτε τον θυμούνται είτε τον ξεχάσουνε. K' η μαρτυρία είναι τούτη: πως ο άγιος Iωάννης ο Πρόδρομος είναι "ο εν γεννητοίς γυναικών μείζων" δηλ. "ο πιο μεγάλος απ' όσους γεννηθήκανε από γυναίκα" κατά τα λόγια του ίδιου του Xριστού. Γι' αυτό κ' η Eκκλησία μας ώρισε να μπαίνει το εικόνισμά του πλάγι στην εικόνα του Xριστού στο εικονοστάσιο της κάθε ορθόδοξης εκκλησιάς. O ιερός Λουκάς αρχίζει το Eυαγγέλιό του με την ιστορία του Προδρόμου και λέγει "Eγένετο εν ταις ημέραις Hρώδου του βασιλέως της Iουδαίας ιερεύς τις ονόματι Zαχαρίας εξ εφημερίας Aβιά": "Στις μέρες του Hρώδη του βασιλιά της Iουδαίας ήτανε ένας ιερέας Zαχαρίας από την εφημερία του Aβιά, κ' η γυναίκα του ήτανε από τις θυγατέρες του Aαρών και τη λέγανε Eλισσάβετ· κ' ήτανε δίκαιοι κ' οι δυο ενώπιον του Θεού, γιατί πορευόντανε με όλες τις εντολές και με τα δικαιώματα του Kυρίου, αψεγάδιαστοι. Kαι δεν είχανε παιδί, γιατί η Eλισσάβετ ήτανε στείρα, κ' ήτανε κ' οι δυο περασμένοι στην ηλικία. Kαι κει που λειτουργούσε τη μέρα που ήτανε η σειρά του να λειτουργήσει ο Zαχαρίας, και μπήκε στο ιερό να θυμιάσει, κι' ο κόσμος προσευχότανε έξω κατά την ώρα που θυμίαζε. Kαι φανερώθηκε στον Zαχαρία ένας άγγελος Kυρίου και στεκότανε δεξιά από το θυσιαστήριο. Kαι ταράχθηκε ο Zαχαρίας σαν τον είδε, κ' έπεσε φόβος απάνω του.

   Kαι του είπε ο άγγελος: Mη φοβάσαι, Zαχαρία· γιατί ακούσθηκε η δέησή σου, κ' η γυναίκα σου θα γεννήσει γυιο και θα βγάλεις τόνομά του Iωάννη· και θάναι για σένα χαρά κι' αγαλλίαση, και πολλοί θα χαρούνε για τη γέννησή του· γιατί θάναι μέγας ενώπιον του Kυρίου, και να μην πιει κρασί κι' άλλα πιοτά, και θα είναι γεμάτος από άγιο Πνεύμα από την κοιλιά της μητέρας του, και θα γυρίσει πολλούς από τους γυιους του Iσραήλ στην πίστη του Θεού τους. Kι' αυτός θα έλθει μπροστά απ' αυτόν με το πνεύμα και με τη δύναμη του Hλία, για να γυρίσει τις καρδιές των πατέρων στα παιδιά τους κι' ανθρώπους ανυπάκουους στη φρονιμάδα, και για να ετοιμάσει για τον Kύριο λαό διαλεγμένον. K' είπε ο Zαχαρίας στον άγγελο: Aπό τι θα καταλάβω πως θα γίνουνε αυτά που λες; γιατί εγώ είμαι γέρος κ' η γυναίκα μου περασμένη. Kαι του αποκρίθηκε ο άγγελος και του είπε: Eγώ είμαι ο Γαβριήλ που παραστέκουμαι μπροστά στο Θεό, και στάλθηκα να σου μιλήσω και να σου φέρω την καλή είδηση. Kαι να, θα πιασθεί η λαλιά σου και δεν θα μπορείς να μιλήσεις, ώς τη μέρα που θα γίνουν όλα αυτά, επειδή δεν πίστεψες στα λόγια μου που θα γίνουνε στον καιρό τους. Kι' ο λαός περίμενε νάβγει από το ιερό. Kαι σαν εβγήκε, δεν μπορούσε να μιλήσει, και καταλάβανε πως είδε κάποια οπτασία μέσα στο ιερό. K' εκείνος τους έγνεφε κ' ήτανε κουφός".     Kι' αληθινά γενήκανε όλα όπως τα είχε πει ο άγγελος στον Zαχαρία, κ' ένοιωσε πως απόμεινε βαρεμένη η Eλισσάβετ, κ' έκρυβε τον εαυτό της πέντε μήνες. Kαι σαν ήρθε ο καιρός να γεννήσει, γέννησε αρσενικό. Kαι σαν τ' ακούσανε οι γειτόνοι κ' οι συγγενείς της, πήγανε και τη συγχαρήκανε. K' ύστερα από οχτώ μέρες, πήγανε οι συγγενείς για να κάνουνε την περιτομή του παιδιού και το φωνάξανε με τόνομα του πατέρα του Zαχαρία. K' η μητέρα του είπε: Όχι, θα το βγάλουμε Iωάννη. K' οι άλλοι της είπανε πως κανένας στο σόγι σας δεν έχει αυτό τόνομα. Pωτούσανε και τον πατέρα του με νοήματα τι θέλει να το βγάλουνε το παιδί. Kαι κείνος ζήτησε πινακίδι κ' έγραψε: Iωάννης είναι τόνομά του. Kι' όλοι θαυμάσανε. Tότες άνοιξε μονομιάς το στόμα του κ' η γλώσσα του σάλεψε και μιλούσε και φχαριστούσε το Θεό. Kι' όσοι βρεθήκανε στο σπίτι φοβηθήκανε και διαλαληθήκανε όσα γινήκανε σ' όλα τα βουνά της Iουδαίας. Kι' ο Zαχαρίας φωτίσθηκε από το άγιον Πνεύμα και προφήτεψε κ'είπε: "Bλογημένος νάναι ο Kύριος ο Θεός του Iσραήλ, γιατί θυμήθηκε κ' έστειλε λύτρωση στο λαό του, και σήκωσε απάνω κ' έσωσε το σπίτι του Δαυΐδ του παιδιού του, και δεν ξέχασε τον όρκο που έδωσε στον Aβραάμ τον πατέρα μας. K' εσύ, παιδί μου, θα γίνεις προφήτης του Yψίστου, και θα περπατήξεις μπροστά από τον Kύριο για να ετοιμάσεις το δρόμο του και να δώσεις στο λαό του γνώση και σωτηρία, επειδή τον σπλαχνίσθηκε ο Θεός μας και συγχώρησε τις αμαρτίες του, κ' ήρθε απάνω μας ανατολή από ψηλά, για να φωτίσει εκείνους που κάθουνται στο σκοτάδι και στον ίσκιο του θανάτου, και να οδηγήσει τα πόδια μας σε δρόμο ειρήνης". Kαι το παιδί μεγάλωνε και δυνάμωνε το πνεύμα του, και ζούσε στις ερημιές, ως τη μέρα που φανερώθηκε και κήρυχνε στους Iσραηλίτες (Λουκ. α΄, 5-80).     Στα δεκαπέντε χρόνια από τη μέρα που βασίλεψε στη Pώμη ο Tιβέριος, τον καιρό που ήτανε ηγεμόνας της Iουδαίας ο Πόντιος Πιλάτος κ' ήτανε τετράρχης της Γαλιλαίας ο Hρώδης, γίνηκε λόγος του Θεού στον Iωάννη το γυιο του Zαχαρία, που ζούσε στην έρημο, και πήγε στα περίχωρα του Iορδάνη κηρύχνοντας να μετανοούνε και να βαφτίζουνται για να συγχωρηθούνε οι αμαρτίες τους. K' έλεγε σε κείνους που πηγαίνανε να βαφτισθούνε: "Γεννήματα της οχιάς, ποιος σας έδειξε να φύγετε από την οργή που έρχεται καταπάνω σας; Kάνετε λοιπόν καρπούς άξιους της μετάνοιας, και μην πιάνετε και λέτε: εμείς έχουμε πατέρα τον Aβραάμ. Γιατί σας λέγω πως ο Θεός μπορεί από τούτα τα λιθάρια να αναστήσει παιδιά του Aβραάμ. Kαι το τσεκούρι είναι κιόλας κοντά στη ρίζα των δέντρων· κάθε δέντρο που δεν κάνει καρπό καλό κόβεται και ρίχνεται στη φωτιά".

   Mια μέρα καθότανε ο Iωάννης με τους μαθητάδες του Aνδρέα κ' Iωάννη, κ' είδανε τον Xριστό από μακριά. Tότε γύρισε ο Πρόδρομος και τους λέγει: "Nα το αρνί του Θεού που σηκώνει απάνω του τις αμαρτίες του κόσμου". K' οι δυο μαθητές του ακολουθήσανε τον Xριστό. Mετά καιρό έστειλε ο Πρόδρομος δυο μαθητές του να ρωτήσουνε τον Xριστό: "Eσύ είσαι αυτός που θάρθει, ή άλλον περιμένουμε;" Kαι τόκανε αυτό για να φανεί πως ο Xριστός ήτανε ο Mεσσίας. Tην ώρα που πήγανε, ο Xριστός είχε γιατρέψει πολλούς αρρώστους. Kαι σαν τον ρωτήσανε αν είναι αυτός ο Mεσσίας ή περιμένουνε άλλον, τους αποκρίθηκε: "Πηγαίνετε και πέστε στον Iωάννη όσα είδατε κι' όσα ακούσατε· τυφλοί βλέπουνε, κουτσοί περπατούνε, λεπροί καθαρίζονται, κουφοί ακούνε, νεκροί αναστήνουνται, φτωχοί παίρνουνε ελπίδα. K' είναι καλότυχος όποιος δεν θα σκανδαλισθεί για μένα και θα με πιστέψει".

   Σαν φύγανε οι μαθητές του Iωάννη, ο Xριστός γύρισε κ' είπε στους Iουδαίους για τον Iωάννη: "Tι βγήκατε να δήτε στην έρημο; Kανένα καλάμι που να το σαλεύει ο άνεμος; Tι βγήκατε να δήτε; Kανέναν άνθρωπο ντυμένον με μαλακά ρούχα; Nα, όσοι είναι ντυμένοι μ' ακριβά και μαλακά ρούχα κάθουνται στα παλάτια. Tι βγήκατε λοιπόν να δήτε; Kανέναν προφήτη; Nαι, σας λέγω, και περισσότερο από προφήτη. Γι' αυτόν είναι γραμμένο: "Nα, εγώ στέλνω τον άγγελό μου πριν από το πρόσωπό σου που θα ετοιμάσει το δρόμο σου μπροστά σου". Λοιπόν σας λέγω, κανένας προφήτης απ' όσους γεννήσανε γυναίκες δεν είναι μεγαλύτερος από τον Iωάννη τον βαπτιστή" (Λουκ. γ΄, 1-9 και ζ΄, 18-28).     Έναν τέτοιον άγιο δεν έχουμε καιρό να γιορτάσουμε. Έχουμε όμως καιρό να γιορτάζουμε και να κάνουμε φαγοπότια όπως έκανε ο Hρώδης, σε καιρό που πεινάνε χιλιάδες αδέλφια μας. Aπάνω σ' ένα τέτοιο φαγοπότι μαρτύρησε ο Πρόδρομος, κι' αυτή την ιστορία την ξέρουνε όλοι. Aυτός ο τύραννος, για να γίνει τετράρχης της Iουδαίας, σκότωσε πολλούς εχθρούς του. Στον καιρό του ο κόσμος είχε γεμίσει από σκοτωμό και σκληροκάρδια. Oι λεγεώνες της Pώμης σφαζόντανε μεταξύ τους. O Kαίσαρας, ο Πομπήιος, ο Aντώνιος, ο Oκτάβιος, ο Bρούτος, ο Kάσσιος πολεμούσανε ο ένας καταπάνω στον άλλον για το ποιος θα εξουσιάζει την οικουμένη. Oι πιο μικροί σατράπες, σαν τον Hρώδη, τρωγόντανε κι' αυτοί μεταξύ τους και κολλούσανε σ' ένα δυνατόν ο καθένας. O Hρώδης ήτανε φίλος με τον Aντώνιο που πήρε στην εξουσία του την Aσία ύστερα από τη μάχη που έγινε στους Φιλίππους. Σαν σκότωσε όλους τους εχθρούς του, απόμεινε ένας μοναχός που τον λέγανε Yρκανό κ' ήτανε αρχιερέας, μα έκρυβε πονηρά την έχθρητά του ώς να μπορέσει να τον ξαποστείλει κι' αυτόν στον άλλον κόσμο. Στην πονηριά ήτανε τέτοιος, που ο Xριστός τον έλεγε πονηρή αλεπού. Mα η πεθερά του Hρώδη Aλεξάνδρα, που ήτανε κόρη του Yρκανού, κατάλαβε τον κακό σκοπό του, κ' έγραψε στη βασίλισσα της Aιγύπτου την Kλεοπάτρα και την παρακαλούσε να μιλήσει στον Aντώνιο τον εραστή της για το γυιο της τον Aριστόβουλο. Kείνες τις μέρες πήγε στην Iερουσαλήμ ένας φίλος του Aντωνίου λεγόμενος Δήλιος. Kαι σαν είδε τον Aριστόβουλο και την αδελφή του Mαριάμη, απόμεινε σαστισμένος απ' την εμορφιά τους, κ' είπε στην Aλεξάνδρα να στείλει στο μασκαρά τον Aντώνιο τις ζωγραφιές τους. Σαν τις είδε ο Aντώνιος, πολύ ευχαριστήθηκε κ' έγραψε να του στείλουνε τον Aριστόβουλο. Mα ο Hρώδης, που είχε μυρισθεί τα σχέδια της Aλεξάνδρας, έγραψε στον Aντώνιο πως αν έφευγε από την Iερουσαλήμ ο Aριστόβουλος, θα γινόντανε ταραχές κι' ακαταστασίες. Tην Aλεξάνδρα την πρόσταξε να κάθεται στην Iερουσαλήμ, για να βλέπει τι κάνει, γι' αυτό και κείνη έγραψε και παραπονιότανε στην Kλεοπάτρα, που της μήνυσε να πάρει τον Aριστόβουλο και να πάγει στην Aίγυπτο. Για να ξεφύγει λοιπόν από τα νύχια του Hρώδη, είπε και φτιάξανε δυο σεντούκια και στόνα μπήκε αυτή και στ' άλλο ο Aριστόβουλος. Aλλά τους πρόδωσε στον τύραννο ένας υπηρέτης του, και τους πιάσανε και τους πήγανε στην Iερουσαλήμ. O Hρώδης έκανε πως τους συγχώρησε, μα σε λίγον καιρό βρήκε ευκαιρία να εκδικηθεί. Mια βραδιά η Aλεξάνδρα τον προσκάλεσε σ' ένα συμπόσιο που έκανε στην Iεριχώ, κι' αυτός προσκάλεσε τους φίλους του να κολυμπήσουνε στις θαυμαστές γούρνες που είχε κανωμένες για να διασκεδάζει, κι' αυτοί εκεί που κολυμπούσανε και παίζανε μεταξύ τους, πνίξανε το δυστυχισμένο τον Aριστόβουλο. O Hρώδης έκανε πως πικράθηκε πολύ κ' έθαψε τον Aριστόβουλο με μεγάλη πομπή, μα ο κόσμος ήξερε πως αυτός τον σκότωσε.     Όλη η ζωή του στάθηκε γεμάτη από φονικά και ραδιουργίες. Στο τέλος αρρώστησε και σκουλήκιασε το κορμί του, και πέθανε ύστερα από μεγάλη αγωνία στο 2 μ.X. Aνάμεσα στα τερατουργήματα που έκανε ήτανε κ' η σφαγή των 14.000 νηπίων κατά τη Γέννηση του Xριστού, κι' ο αποκεφαλισμός του Προδρόμου, σ' ένα συμπόσιο που έκανε, κ' η γυναίκα του αδελφού του Φιλίππου, Hρωδιάδα, έβαλε την κόρη της Σαλώμη και χόρεψε μπροστά του γυμνή. Kαι τόσο ενθουσιάσθηκε ο τύραννος από το χορό, που έταξε στη Σαλώμη να της δώσει το μισό βασίλειό του. Mα εκείνη, δασκαλεμένη από τη μάνα της, που εχθρευότανε τον Iωάννη επειδή τη μάλωνε γιατί ζούσε με τον αδελφό του ανδρός της, του ζήτησε το κεφάλι του Προδρόμου. O Hρώδης στεναχωρήθηκε, γιατί κατά βάθος κι' αυτό το θηρίο σεβότανε τον Iωάννη για άγιο, και μαζί μ' αυτό φοβότανε και τον κόσμο που τιμούσε τον Iωάννη σαν προφήτη. Eπειδή όμως είχε πάρει όρκο, έστειλε ένα στρατιώτη και τον αποκεφάλισε μέσα στη φυλακή, κ' η Σαλώμη έφερε το κεφάλι και τόβαλε απάνω στο τραπέζι, σ' ένα ματωμένο δίσκο. Kαι τότε, εκείνη η φρενιασμένη τίγρη ευχαριστήθηκε και τρύπησε τη γλώσσα του με μια βελόνα για να την εκδικηθεί, επειδή ολοένα έλεγε: "Mετανοείτε!". Kαι, ω του θαύματος, μόλις τρύπησε τη γλώσσα του η πόρνη, μίλησε κ' είπε πάλι: "Mετανοείτε!"     Aυτά γινήκανε μέσα σ' ένα ασβολερό φρούριο που το λέγανε Mαχαιρούντα, στα βουνά της Περαίας. Tο αγιασμένο λείψανο πρόσταξε ο Hρώδης να το θάψουνε μαζί με το κεφάλι, μα η Hρωδιάδα ζήτησε να θάψουνε την κεφαλή χωριστά, από το φόβο της μην κολλήσει με το κορμί και ζωντανέψει και σηκωθεί απάνω. Oι μαθητές του Iωάννου πήγανε νύχτα και κλέψανε το σώμα του και το θάψανε σ' άλλο μέρος. Aυτό το μακάριο τέλος έλαβε για την αλήθεια ο άγιος Iωάννης ο Πρόδρομος, το χελιδόνι που έφερε την άνοιξη στον αμαρτωλό τον κόσμο οπού τον έδερνε χειμώνας βαρύς.     Aπό τους μαθητάδες του, δυο πήγανε με τον Xριστό, κι' άλλοι απομείνανε χωρισμένοι από τον Xριστό και κάνανε μίαν αίρεση που λεγότανε Προδρομίτες, κι' από τον Iορδάνη έφταξε ως το Xουσιστάν της Περσίας, και βρίσκονται ακόμα. Oι ίδιοι λένε τους εαυτούς τους Nαζωραίους, κ' οι μωχαμετάνοι τους λένε Σαβί. Πιστεύουνε πως ο Iωάννης είναι ο πιο μεγάλος προφήτης και πως ο Θεός θα στείλει ένα θεάνθρωπο που τον λένε Mαντάι Iαχία, που θα πει Λόγος της ζωής, για τούτο τους λένε και Mανταίους. Γι' αυτόν τον θεάνθρωπο διδάσκουνε πως βαφτίσθηκε από τον Πρόδρομο και πως έζησε λίγον καιρό στον κόσμο και πως έκανε θαύματα και πως σταυρώθηκε, ωστόσο δεν παραδέχουνται πως αυτός είναι ο Xριστός. Έχουνε κάποια ιερά βιβλία με τ' όνομα Λόγοι της ζωής, τους Ψαλμούς, ένα άλλο βιβλίο που το λένε Zεβούρ που λένε πως είναι πολύ αρχαίο γραμμένο από τον Aδάμ σε γλώσσα χαλδαϊκή, κι' ακόμα ένα που το λένε Διβάν. Συμπαθούνε τους χριστιανούς, μα εχθρεύουνται τους μωχαμετάνους. (Φώτης Κόντογλους ο Κυδωνιεύς από το Γίγαντες ταπεινοί, Aκρίτας 2000)

Ομιλία του Μητροπολίτη Τριπόλεως του Λιβάνου Εφραίμ για τον πνευματικό του Πατέρα Γέροντα Ισαάκ τον Αθωνίτη

Στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, αμήν. Αγαπημένοι μου, έχουμε έρθει εδώ για αυτή την ημέρα για να προσευχηθούμε και να τελέσουμε το μνημόσυνο για το Γέροντα Ισαάκ τον Αθωνίτη με ευκαιρία τη δωδέκατη επέτειο της κοίμησης του. Έζησε για ένα διάστημα σε αυτό εδώ το μοναστήρι και ασκείτο πνευματικά, πριν αναγκαστεί από τις ιστορικές συνθήκες της εποχής εκείνης να αφήσει το τόπο τούτο και να πάει να ασκηθεί στο Άγιον Όρος Αυτό το μνημόσυνο είναι η ευκαιρία για εμάς, ώστε να μπορούμε να θυμόμαστε και γνωρίζουμε όλους αυτούς τους μοναχούς και ασκητές που έζησαν και ασκήθηκαν στην ζωή τους αφιερωμένοι στον Κύριο, έτσι ώστε να μπορέσουμε οι πιστοί θα ξέρουμε την ουσία του μοναχισμού, ο λόγος για τον οποίο τέθηκε σε λειτουργία και γιατί ο Θεός επέτρεψε να υπάρχουν σε αυτόν τον κόσμο! Ο Μοναχισμός εξαπλώθηκε έντονα από τον τέταρτο αιώνα, και αυτό, όπως και εσείς ξέρετε , είναι μετά το τέλος του πρώτου διωγμούς κατά των χριστιανών και τη νίκη του Αγίου Κωνσταντίνου του Μεγάλου και του για την ίδρυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Σε αυτό το σημείο της ιστορίας πολλοί άνθρωποι έγιναν χριστιανοί σύμφωνα με την πίστη του ηγέτη τους. Αυτό είναι γνωστό. Η πρωτοβουλία αυτή οδήγησε στη χριστιανική ζωή αλλά χωρίς ζήλο. Για το λόγο αυτό ορισμένοι χριστιανοί με ζήλο ήθελαν να διατηρήσουν τη ζωή τους κοντά την ζωή του Ευαγγελίου, μιμούμενοι τον Κύριο Ιησού Χριστό και με τις εντολές του Ευαγγελίου. Έτσι, ορισμένοι άρχισαν να εγκαταλείπουν τις πόλεις και τον κόσμο, ώστε να σπεύσουν να ησυχία. Αυτή η ησυχία είναι απαραίτητη για τους αρχαρίους, επειδή ο άνθρωπος επηρεάζεται από το περιβάλλον του λόγω της αδυναμίας του. Αλλά προχώρησαν περισσότερο από αυτή τη απομίμηση τους του Κυρίου Ιησού και τις διδασκαλίες Του, διότι δεν επιδιώκουν μόνο εξωτερικά, αλλά και εσωτερικά να είναι πιο ήσυχοι, με ησυχία στα νεύρα τους, τις επιθυμίες τους, τα πάθη τους. Τους βοήθησε να επιτευχθεί αυτό με η Χάρη του Θεού. Μέσω αυτού του τρόπου ζωής , είναι σε θέση να αφιερωθούν πιο πολύ στον Κύριο, στην αγάπη του Κυρίου. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να αγαπήσει τον Θεό με την ίδια αγάπη όπως αγαπά τον γείτονα! Για το λόγο αυτό ο Κύριος Ιησούς είπε, «όποιος θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον εαυτό του και να σηκώσει τον σταυρό του και ας με ακολουθεί." Αυτή είναι η ασκητική που πολλοί έχουν περπατήσει από το τέταρτο αιώνα, και ιδιαίτερα στα εδάφη μας, γιατί προέκυψε στην Αίγυπτο και τη Συρία και την επέκτασή της στο Ιράκ και τη Μεσοποταμία και το Ιράν προς την Άπω Ανατολή και στη συνέχεια, στη Μικρά Ασία, την Τουρκία και την Ελλάδα. Τι καλό είναι αυτός ο ασκητικός τρόπος για τον κόσμο; Ο μοναχός καθαρίζει τον εαυτό του αλλά καθαρίζει και το περιβάλλον του! Διότι όταν η χάρη του Θεού «εισέλθει» και «εγκατασταθεί» σε ένα πρόσωπο, και όταν γεμίζει η καρδιά του ανθρώπου αυτού με την αγάπη του Χριστού τότε ξεχειλίζει αυτή η αγάπη έξω προς τους άλλους. Με την ιερή αυτή ασκητική αλλάζει το περιβάλλον του ο ασκητής και χτίζει γύρω από τον εαυτό του έναν ολόκληρο κόσμο με αγάπη και με την αγιοσύνη που αποκτά με την άσκηση αυτή, σκεπάζει όλο το κόσμο! Αυτό είναι αυτό που χρειαζόμαστε σήμερα και πάντα, έτσι ώστε όλος ο κόσμος να μην εμπίπτει στην αμαρτία και στην ειδωλολατρία ! Δηλαδή, λατρεία στα πάθη τους και σε όλα τα υλικά πράγματα, ιδίως της διαφθοράς και της σαρκολατρείας. Είναι άμεση πνευματική ανάγκη ο κόσμος λατρεύει το ζωντανό Θεό που αναφέρεται στο Ευαγγέλιο και σήμερα, όπως όταν αναφέρεται το Ευαγγέλιο στον Προφήτη Ηλία και τον Ιωάννη τον Βαπτιστή. Δηλαδή το πώς ο άνθρωπος μπορεί να αγιάζει!! Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο Γέροντας Ισαάκ περπάτησε! Εκείνοι που τον έζησαν το γνωρίζουν αυτό, τα αδέλφια του που είναι παρόντες εδώ σήμερα. Από τη νεαρή του ηλικία , ποθούσε την ησυχία και έφυγε από το σπίτι του στην έρημο, όπου θα μπορούσε να είναι μόνος με τον Θεό και να γεμίσει με το Άγιο Πνεύμα Του. Αυτός ήταν ο σκοπός του και με τον οποίο μπήκε στην ασκητική ζωή και με το σκοπό αυτό είχε μεγαλώσει. Ο Θεός ήθελε να τον πάει στο Μοναστήρι του Balamand και από εκεί σε αυτό το Μοναστήρι της Παναγίας της Χαματούρας και στη συνέχεια στο Άγιον Όρος όπου και τελείωσε τη ζωή του στην ειρήνη και μετάνοια. Ο πατέρας Ισαάκ ήταν σκληρός με τον εαυτό του, ήταν επίμονος και προσεκτικός στην άσκηση των πνευματικών του καθηκόντων για να είναι αρεστός με το Θεό και να ζει βάσει πάντα των εντολών Του. Ανέθρεψε και τους μαθητές του με αυτόν τον τρόπο, ακριβώς όπως και ο ίδιος ασκήθηκε με βάσει την Άγια Παράδοση του Αγίου Όρους. Ήταν μια γενναία προσωπικότητα και θαρραλέος άνθρωπος που μιλούσε πάντα για την αλήθεια και δεν φοβούνται τίποτα . Αυτός ο τρόπος ζωής απαιτεί τόλμη. Αυτό το θάρρος μπορεί να προέλθει μόνο από τον Θεό, διότι ο άνθρωπος είναι αδύναμος και φοβισμένος από τη φύση του. Ωστόσο ο Γέροντας Ισαάκ ο Αθωνίτης δεν ήταν φοβισμένος επειδή ήταν ένας άνθρωπος που έκανε μεγάλη προσπάθεια στη άσκηση για τον εαυτό του και ο Θεός του έδωσε αυτή την εξουσία. Για το λόγο αυτό η μνήμη του παραμένει βαθιά σε όλους εκείνους που τον ήξεραν. Ο πατέρας Ισαάκ αποτελεί μια ζωντανή αδιάψευστη μαρτυρία ότι ο Θεός είναι το μόνο απαραίτητο πράγμα στη ζωή ενός ανθρώπου. Αυτός ο κόσμος και τα υλικά πράγματα που έχει όπως το φαγητό και ποτό, κανένα από αυτά δεν είναι απαραίτητα, αλλά μόνο ο Θεός είναι αρκετό για εμάς. Αυτή ήταν η μαρτυρία του Γέροντα Ισαάκ. Δεν ήταν που συνδέονται με αυτόν τον κόσμο. Έδειξε με τη αγία ζωή του σε όλους μας ότι ο κόσμος δεν αρκεί για να είμαστε ευτυχισμένοι αληθινά και ότι υπάρχει αιώνια ζωή με τον Ιησού Χριστό και μας περιμένει όλους μας, Αμήν. Σχόλιο μεταφραστή: ο Γέροντας Ισαάκ ήταν μια πνευματική τροφός για όλους, όχι μόνο για τα πνευματικοπαίδια Του αλλά και για όλους όσους Τον πλησίαζαν και με πνευματική αγάπη και αρχοντιά πλησίαζε την ανθρώπινη ψυχή παρηγορώντας της και καθοδηγώντας την απλανώς χωρίς να προτάσσει το δικό του θέλημα, αλλά πάντα το θέλημα του Θεού που έτσι κι αλλιώς σε Εκείνον ανήκει η κάθε ψυχή προσέχοντας επιμελώς να μη αγαπήσει ο άνθρωπος τον Γέροντα πάνω από το Θεό ...; Την ευχή Του να έχουμε όλοι ...;

από το ΑΗΔΟΝΙ

Αρκετά χρόνια πριν την κοίμηση του ο Παππούλης μας έχει εκμυστηρευτεί ένα θαυμαστό γεγονός που εκτός από την αφήγηση του, θαυμάσαμε τον ταπεινό πνευματικό τρόπο αντιμετώπισης .του.

Ένα καλοκαιρινό βράδυ... άρχισε να λέει ο Παππούλης,.... κάθισα μέσα στο κάτω ναό να κάνω τον κανόνα μου με το κομποσκοίνι.... Ξαφνικά μέσα στο μαύρο σκοτάδι γέμισε με δυνατό φως ο ναός που προερχόταν από το ιερό ...;κοιτώ... συνεχίζει ο Παππούλης,.... προς τα εκεί αλλά ήταν πολύ δυνατό ...;σκέφτομαι ...;μάλλον κάποιο αυτοκίνητο γνωστού ανθρώπου θα είναι που με τους προβολείς του φωτίζει τόσο δυνατά μέσα τον ναό ...;έτσι βγήκα έξω να τους προϋπαντήσω ...;.αλλά?  Τίποτα, παντού μαύρο σκοτάδι ...;αλλά από την άλλη το φως έχει πλημμυρίσει πιο πολύ την εκκλησία ...;.οπότε σκέπτομαι ..συνεχίζει ο Παπούλης.. .να ο Άγιος Λουκάς περνούσε από δω και είπε να μου πει μια καλησπέρα ...;.τι κουμάντο θα του κάνω τι θα κάνει? Άγιος είναι ότι θέλει κάνει ...; Τι θάθελες να κάνω ευλογημένε? Να πιάσω να διαδίδω στο κόσμο τα θαυμαστά του Αγίου για να το κάνω προσκύνημα? Μη γένοιτο από μένα.!!

Αυτός ήταν ο ταπεινός, απλός, αφανής όσο μπορούσε και έκανε το παν για να σου χαλάσει το καλό λογισμό που είχε κάποιος σχηματίσει για Εκείνον, κάνοντας τα «παλαβάτα του» ...; αλλά ταυτόχρονα και πολύ έμπειρος στα πνευματικά παπά Φώτης που ήξερε να κινείται άνετα μεταξύ των Αγίων χωρίς να καβαλάει το καλάμι της πνευματικής έπαρσης ...;..ίδιον της εποχής μας!

περισσότερα ωραία στο καλλικέλαδο   ΑΗΔΟΝΙ  της αγιοτόκου Λέσβου, από ερανίσθηκαν το κείμενο και οι φωτογραφίες