Tα σπάργανα τού Χριστού, Αγίου Ιωάννου τού Χρυσοστόμου

Ελάτε εδώ γειτόνισσες, και εσείς γειτονοπούλες, τα σπάργανα να φτιάξουμε, και το Χριστό ν' αλλάξουμε. Τα σπάργανα για τον Χριστό, ελάτε όλες σας εδώ. (δις) Να πάμε να γυρίσουμε, και βάγια να σκορπίσουμε, να βρούμε και την Παναγιά, που μας φέρνει την χαρά. Τα σπάργανα για τον Χριστό, ελάτε όλες σας εδώ. (δις) Κοιμάται στα τριαντάφυλλα, γεννιέται μες τα λουλούδια, γεννιέται μες τα λουλούδια, κοιμάται στα τριαντάφυλλα. Τα σπάργανα για τον Χριστό, ελάτε όλες σας εδώ, τα σπάργανα να φτιάξουμε, και τον Χριστό ν' αλλάξουμε.

Ο τύπος είναι πολύ τρέντυ και φευγάτος λέμε.

Γυαλιά Oakley, εφαρμοστά κολάν, πορτοκαλί παπούτσια και... ενεργειακό  βραχιολάκι στο χέρι.

Διαφήμιση από κοτζάμ πρωθυπουργό στα μεταμοντέρνα λαγοπόδαρα, των οποίων οι πωλητές ισχυρίζονται ότι  «Αν και εξωτερικά μοιάζει με ένα μοδάτο αξεσουάρ, το σιλικονούχο βραχιόλι κρύβει μέσα του δυο ολογραφικούς δίσκους. Μόλις το ολόγραμμα έρθει σε επαφή με το σώμα μας, ανταποκρίνεται σύμφωνα με το βιολογικό μας σύστημα και "καθαρίζει" τις διαβάσεις από τις παρεμβολές, διατηρώντας τη μέγιστη ενεργειακή ροή. Τα οφέλη είναι ξεκάθαρα: ταχύτερη λειτουργία του εγκεφάλου, καλύτερη ανταπόκριση των μυών, περισσότερη δύναμη αφού επιτυγχάνεται αποδοτικότερη λήψη και αποκατάσταση του οξυγόνου, βελτιωμένη ισορροπία και συντομότερη επαναφορά του σώματος από τραυματισμούς».

Πώς αποδεικνύεται ότι κάνουν όλα αυτά  ;  Και γιατί μόνο αυτά τα ολογράμματα κάνουν αυτή την εξισορρόπηση και όχι κάθε άλλο ολόγραμμα, όπως λχ το ολόγραμμα που περιέχεται στο χαρτονόμισμα των 50 ευρώ ;

Απλά δεν υπάρχει καμμιά απόδειξη γι αυτό τον έωλο ισχυρισμό...

Όταν όμως ένας πρωθυπουργός που ισχυρίζεται πως σώζει την χώρα, πέφτει θύμα ή πολύ περισσότερο πιστεύει,  αποδέχεται και διαφημίζει την χρήση τούτων των μεταμοντέρνων , life style, φυλακτηρίων , καταδεικνύει  πως δεν έχει επαφή με την πραγματικότητα, πως αιθεροβατεί στην  κοσμάρα του.

Μπορεί μεν να μην υπάρχει απόδειξη  για την δράση των «ενεργειακών βραχιολιών» , όμως το «λαγοπόδαρο» που φορά ο ΓΑΠ είναι  απτή απόδειξη πως ο τύπος είναι πολύ  μακριά από τα  προβλήματα του απλού κόσμου,  βυθισμένος στην γαϊδουριά και την αναισθησία του θιβετανικού διαλογισμού , στον οποίο είναι εκπαιδευμένος,  δεν διανοείται καν την δυστυχία στην οποία βυθίζει, με τις κατοχικές πολιτικές του , το μεγαλύτερο τμήμα του ελληνικού λαού.

Η Μαρία Αντουανέτα , όταν της έλεγαν πως ο λαός εξεγείρεται επειδή δεν έχει ψωμί να φάει ,  απαντούσε «ας φάνε παντεσπάνι». Ο Γκιοργκάκις με τη στάση ζωής του απαντά σε όσους εξαθλιώνονται από τις αποφάσεις του :« Φορέστε ενεργειακά βραχιολάκια».

Την μέν Αντουανέττα την περίμενε η γκιλλοτίνα , τον παπουτσωμένο ΓΑΠο τι;

http://mikis1000songs.blogspot.com/

ΚΙΝΗΘΗΚΕ ΠΟΙΝΙΚΗ ΔΙΩΞΗ ΓΙΑ ΕΣΧΑΤΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΑΠO ΤΟΝ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ ΕΦΕΤΩΝ

Θρίαμβος! Ιστορική ημέρα. Ο Εισαγγελέας Εφετών Αθηνών κίνησε ποινική δίωξη για Εσχάτη Προδοσία (ΠΚ 134) κατά της Κυβέρνησης και των «Βουλευτών» που ψήφισαν το Μνημόνιο, μετά από την από 27-05-2010 μήνυσή μου.

Οι προδότες έχουν ήδη κληθεί να καταθέσουν με την κατηγορία της ΕΣΧΑΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ.

Αυτή είναι η Εκδίκηση του Λαού.

Εγώ καταθέτω την 11-01-2011 στην Χαλκίδα.

Αυτή είναι η νέα μας Εθνική Εορτή.

Η πολιτική κηδεία των Προδοτών άρχισε.

Σύντομα και ο Ενταφιασμός των.

Συμπατριώτες: Η Ελλάδα «κυβερνάται» από «ανθρωποειδή υπό κατηγορία για εσχάτη προδοσία».

Αυτός είναι ο «τίτλος» των παρασιτοβιούντων στην Βουλή κι όσων τους ακολουθούν.

Αυτός είναι ο πυθμένας της παρακμής και του εκφυλισμού της φυλής μας.

Γι αυτό το μόνο που μας αναμένει είναι η Αναγέννηση στα χέρια σας.

Δημ. Αντωνίου

Το ποίμνιο και ο όχλος

Tου Nικου Γ. Ξυδακη

Στις αλλεπάλληλες και πιο οδυνηρές κάθε φορά επικαιροποιήσεις του Μνημονίου, στις απεργίες που παραλύουν τη ζωή της ήδη παγωμένης πρωτεύουσας, στην ανασφάλεια και την αβεβαιότητα, αυτές τις μέρες προστέθηκαν δύο αντιδράσεις, μείζονος σημασίας, καθεμία με τον δικό της χαρακτήρα. Πρώτη, η όλο και συχνότερη εμφάνιση μιας ορισμένης οχλοκρατίας.

Ο προπηλακισμός και ο ξυλοδαρμός του βουλευτή Κ. Χατζηδάκη παρήχθη από «ανώνυμους» πολίτες, που διαδήλωναν μπροστά από τη Βουλή. Δεν ήσαν οργανωμένοι, τίποτε δεν ήταν προσχεδιασμένο, δεν υποκινήθηκαν από κανέναν· το πλήθος μετετράπη σε όχλο άμα τη εμφανίσει του βουλευτή.

Ο πολιτικός μετετράπη σε αποδιοπομπαίο τράγο και συγκέντρωσε όλη τη συσσωρευμένη οργή, την ανημπόρια, την απόγνωση, αλλά και τη μνησικακία των πολιτών, των ίδιων που πιθανόν να έχουν ψηφίσει τους πολιτικούς που τώρα προπηλακίζουν, ή να έχουν χρησιμοποιήσει το πελατειακό δίκτυο προς ίδιον όφελος. Ωστόσο, τώρα, το σοκ της διάψευσης και του κλονισμού των εδραιωμένων ηθών είναι σφοδρό, η αδυναμία έλλογης αντίδρασης έντονη, ο αποκλεισμός από τις αποφάσεις ολοσχερής, τόσο που η αντίδραση προκύπτει πλέον εκρηκτική, απρόβλεπτη.

Η άλλη μείζων αντίδραση προήλθε από την Εκκλησία της Ελλάδος. Στο κείμενο «Η Εκκλησία απέναντι στην κρίση», που διανεμήθηκε στους ενοριακούς ναούς της επικράτειας, η Ιερά Σύνοδος περιγράφει την κρίση με πολιτικούς και πνευματικούς όρους και ασυνήθιστα δριμεία γλώσσα. «Η χώρα μας φαίνεται να μην είναι πλέον ελεύθερη, αλλά να διοικείται από τους δανειστές της...».

Η εναρκτήρια διαπίστωση δίνει τον τόνο της παρέμβασης: είναι παρέμβαση δυναμική, αποφασιστική, με ανάληψη πολιτικής ευθύνης.

Το κείμενο είναι περίληψη από πολυσέλιδη εισήγηση, εξαιρετικού πολιτικού ενδιαφέροντος, του μητροπολίτη Σιατίστης Παύλου στην Ιερά Σύνοδο, και ενεκρίθη στις αρχές Οκτωβρίου.

Είναι προφανές ότι η Εκκλησία έχει λάβει σαφή μηνύματα από το πυκνό ενοριακό δίκτυο, για την υλική και πνευματική ένδεια των λαϊκών και μικρομεσαίων στρωμάτων, που ζητούν αρωγή από τις ενορίες.

Αυτός φαίνεται να είναι ο κύριος λόγος για την παρέμβαση: οι τεκτονικές αλλαγές που αρχίζουν να συμβαίνουν στην κοινωνία, και εξ αυτού η διάθεση να λάβει θέση η Εκκλησία στα νέα συμφραζόμενα.

Υπέρ του δοκιμαζόμενου λαού, φυσικά, και μάλιστα με ισχυρή θεολογική θεμελίωση: «Εκκλησία είμαστε όλοι μας και αυτή είναι η δύναμή μας και η δύναμή της» και «Η Εκκλησία του Χριστού έχει λόγο για τη σημερινή κρίσιμη κατάσταση, διότι δεν έπαψε να αποτελεί σάρκα του κόσμου, μέρος της Ιστορίας. Δεν μπορεί να ανέχεται κανενός είδους αδικία, αλλά οφείλει να δείχνει ετοιμότητα για μαρτυρία και μαρτύριο...».

Πέρα από όποιες επιμέρους ενστάσεις, η παρέμβαση της Εκκλησίας φέρει υψηλό πολιτικό συμβολισμό.

Για πρώτη φορά, όσο θυμόμαστε, ο λόγος της είναι απερίφραστα υπέρ του λαού και υπέρ της Πολιτείας, αλλά εναντίον της εξουσίας και εναντίον του πολιτικού προσωπικού· και η παρέμβαση δεν υποκρύπτει κάποια προφανή ιδιοτέλεια, απεναντίας περιέχει ρίσκο σύγκρουσης.

Ζούμε ιστορικές στιγμές.

πηγή

Ο Ιησούς: ο φιλάνθρωπος σωτήρας μας

Kυριακή προ της Χριστού Γεννήσεως σήμερα, αγαπητοί, και βρισκόμαστε σε απόσταση αναπνοής απ' τα Χρι- στούγεννα. Η αγία μας Εκκλησία μάς προετοιμάζει και εορτάζει όλους εκείνους που έζησαν απ' τον Αδάμ μέχρι και τον άγιο Ιωσήφ τον Μνήστορα.

Φέρνει δηλαδή ενώπιόν μας την προχριστιανική ανθρωπότητα και την τιμά. Και περισσότερο το Ευαγγέλιο, που είναι εκ του κατά Ματθαίον (κεφ. α', 1-25) και αποτελεί το πρώτο κεφάλαιο του Ευαγγελίου του, αναφέρεται στο γενεαλογικό δένδρο, κατά το ανθρώπινο, του Ιησού Χριστού. Και αρχίζει από τον προπάτορα Αβραάμ και κα- ταλήγει στον Ιωσήφ, τον μνηστήρα της Παναγίας μας. Και αναφέρει τρεις φορές από δεκατέσσερις γενεές: από τον Αβραάμ μέχρι τον Δαυίδ, που τότε οδηγούσαν τον Ισραήλ οι πατριάρχαι, οι προφήται και οι κριταί ύστερα έρχεται ο Δαυίδ και οι βασιλείς μέχρι την αιχμαλωσία της Βαβυλώνος και ύστερα διοικούν τον λαό οι αρχιερείς, το ιερατείο.

Κι όμως, ούτε με τους πατριάρχες και προφήτες, ούτε με τους βασιλείς, ούτε με τους αρχιερείς μπόρεσε να αλλάξει και να σωθεί ο λαός. Ολα αυτά ήταν προετοιμασία του λαού για να έλθει ο Χριστός. Και ο Κύριος κατεδέχθη και προήλθε, κατά το ανθρώπινο, εξ αυτών, πολλοί των οποίων ήταν και άγιοι, αλλά και περισσότεροι των οποίων ήσαν αμαρτωλοί.

 Ο Χριστός όμως δεν ήλθε ως δικαστής και ως κριτής, όπως λένε οι πατέρες, αλλά ως σωτήρας. Και έτσι, λοιπόν, και σήμερα, να ξέρουμε ότι δεν μας σώζει τίποτα το ανθρώπινο και το εγκό- σμιο, όσο υψηλό, όσο σοφό κι όσο υπέροχο κι αν είναι -πόσο μάλλον κι αν είναι κακό- αλλά μας σώζει ο φιλάνθρωπος Χριστός.

Και στη συνέχεια μιλά ο Ευαγγελιστής Ματθαίος για την υπερφυσική γέννηση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Το Πνεύμα το Αγιο εμνήστευσε την Παρθένο Μαρία με τον δίκαιο Ιωσήφ, τον γέροντα, γιατί έπρεπε να έχουμε και νομική κάλυψη, και κάλυψη απέναντι στον Σατανά, ο οποίος περίμενε πότε θα δει την Παρθένο -που λέει ο προφήτης Ησαΐας και αναφέρεται στην περικοπή που διαβάσαμε σήμερα- να συλλάβει για να βάλει τον λαό να τη λιθοβολήσει, διότι όποια κόρη συνελάμβανε χωρίς μνηστεία και χωρίς γάμο ελιθοβολείτο. Εχουμε, λοιπόν, εδώ κάλυψη νομική.

Ο Ιωσήφ, όταν διαπίστωσε πως είναι έγκυος η Μαριάμ, εθορυβήθη. Αν ήτο αυτός ο πατήρ, όπως λένε και διατείνονται πολλοί, δεν θα εθορυβείτο.

Και θέλησε, λοιπόν, να της δώσει διαζύγιο μυστικά -έτσι όριζε ο νόμος τότε των Ιουδαίων- και να πάει το κορίτσι να φάει ψωμάκι αλλού - τόσο λεβέντης ήτανε. Γι' αυτό και ο ουρανός του απάντησε και του είπε: «Κράτησέ το το κορίτσι στο σπίτι, την Παρθένο Μαρία, και αυτό που έχει μέσα της δεν είναι από άνδρα, ούτε από κανέναν άλλον, αλλά από το Πνεύμα το Αγιο». Και την παρέλαβε στο σπίτι του και δεν είχε σχέση μαζί της ποτέ. Εγέννησε τον Ιησού τον πρωτότοκο και τον ονόμασε ο Ιωσήφ, αφού ήτανε κατά νόμον πατέρας, προστάτης και φύλακας, τον ονόμασε Ιησούν. Και Ιησούς σημαίνει σωτήρ.

Στην αμαρτία και στην τρέλα της εποχής μας δεν μας σώζει τίποτε άλλο παρά μόνο ο Ιησούς Χριστός, ο Κύριος. Γι' αυτό ταπεινά κι εμείς ας πάμε στο σπήλαιο της Βηθλεέμ, ας σκύψουμε και στο σπήλαιο της ψυχής μας, ας πάμε και στην εκκλησία τα Χριστούγεννα τουλάχιστον, και ας πάρουμε μέσα μας τον φιλάνθρωπο Χριστό, τον Σωτήρα του κόσμου - θα μας απαλλάξει από την τρέλα και τη μανία και θα μας δώσει ειρήνη, καλοσύνη, αγάπη, δύναμη, χαρά και σωτηρία.

Καλά Χριστούγεννα και Καλή Χρονιά!

(Του αρχιμανδρίτη Ανανία ΚουστένηΤο κήρυγμα της Κυριακής )

Συνέντευξη ποταμός του μητροπολίτη Πειραιώς π.Σεραφείμ στο ΓΑΠ τσάνελ ,  παρά την προπαγανδιστική και σαφώς αντιχριστιανική στάση των δημοσιοκάφρων.

Γράφει ο όσιος γέροντας Ιωσήφ ο ησυχαστής για τον δάσκαλο του παπα Δανιήλ

«Την τάξιν αυτήν παρελάβαμε με τον Γέροντα Αρσένιον από έναν νηπτικόν και άγιον Γέροντα, τον Παπα-Δανιήλ. Είχε και άλλους ετότε αγίους πολλούς. Αυτός ήτο ο ένας. Και ιερεύς και ησυχαστής άκρον. Δεν εδέχετο εις την λειτουργίαν κανένα. Βαστούσε η λειτουργία του τρισήμισυ και τέσσαρες ώρες. Από τα δάκρυα δεν ημπορούσε να δώση τας εκφωνήσεις. Εγένετο λάσπη το έδαφος. Δι αυτό και αργούσε πολύ.»

Καμμιά φορά τα φέρνει έτσι ο καλός Θεός τα πράγματα ώστε να μεταφέρονται τροπικώς, οι ερημιές των ησυχαστών στην  μισόκαλη τσιμεντούπολη.

Είναι ένας νέος παπάς σε μια μεγάλη ενορία του Λεκανοπεδίου που ώρες -ώρες δε μπορεί να συγκρατήσει τα κύματα αγάπης, χαράς και κατανύξεως κατά την τέλεση της Θείας Λειτουργίας ώστε κάποτε δυσκολεύεται μέχρι και να προφέρει τις εκφωνήσεις , και γίνεται αντιληπτός από τους ενορίτες του, κάποιοι από τους οποίους μοιράζονται την συν-κίνηση και κλαίνε μαζί με τον ποιμένα τους , μπροστά στον Αμνό του Θεού , τον προσφερόμενο και μηδέποτε δαπανώμενο.

Κάποιοι θεωρούσαν και θεωρούν υπερβολικό τον λόγο του οσίου Συμεών του νέου Θεολόγου «Άνευ δακρύων μη κοινωνήσης ποτέ», τον οποίο επανέλαβε στους χρόνους μας και ο γέροντας Εφραίμ ο Κατουνακιώτης.  Όμως στο πρόσωπο αυτού του νέου ιερέως  βλέπουμε τον λόγο αυτό να σαρκώνεται , να γίνεται καθ΄ ημέραν πράξη....

«Πλύνον με τοις δάκρυσι μου κάθαρον αυτοίς με Λόγε...»

Πάτερ Χ. σε ευχαριστώ που μού θύμησες πώς ο Χριστός γεννάται  στις καρδιές μας, που κατάντησαν σπήλαια ληστών  από την υπερηφάνεια και την αγνωσία ...

(η φωτογραφία είναι του Ιγκόρ Σεντλόφσκυ)

Αν τα όσα λέει η Εκκλησία για την φύση και την υποσταση τού Χριστού

και για την θεολογία της Θείας Λειτουργίας είναι αλήθεια και πάνω στην αγία Τράπεζα κείται ο Δημιουργός του Σύμπαντος , τότε όλα όσα συμβαίνουν πάνω στην επιφάνεια του πλανήτη αποκτούν άλλο νόημα...

Άναρχος Θεός κατεβέβηκεν και εν τη Παρθένω κατώκησεν , ταυτισμένος με όλους τους κυνηγημένους , ταπεινούς και καταφρονεμένους τούτης της γωνιάς του Σύμπαντος ....

Τα «κάλαντα» από την Κερατέα για  τούς  πραιτωριανούς του ΔΝΤ

Γνωρίζω πως αν Σε βρω δε θα χρειαστώ πια κανένα  από τα πολύχρωμα ,φανταχτερά κι  ελκυστικά καλούδια που με περιβάλλουν,  για τον εαυτό μου.

Αν όμως δεν Σε βρώ και φέτος,  μέσα στο σπηλιαράκι της ύπαρξης μου , τότε όσα από τα καλούδια που φχαριστούνε τις αισθήσεις κι αν μαζέψω , όσα κι αν γευτώ , όσα κι αν αγγίξω ,  δε θα ξεδιψάσω την βαθιά κι ατέλειωτη δίψα για καθαρό Ουρανό, που Εσύ έβαλες στο είναι μου.

Αχ και να Σ΄είχα εδώ....

Μα πώς μπορώ να Σ΄έχω όταν σε πέντε αράδες έχω γράψει δεκαπέντε ρήματα σε πρώτο ενικό;

Χωρά το σπήλαιο μου Άλλον εκτός απ΄τ΄αυτοείδωλο μου;

ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ, ΓΝΩΣΤΟΥΣ, ΦΙΛΟΥΣ ΚΑΙ «ΕΧΘΡΟΥΣ» :

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΛΆ, ΧΡΟΝΙΑ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ!

ΤΟ ΕΞΩΓΑΜΟ, ΑΣΤΕΓΟ , ΚΥΝΗΓΗΜΕΝΟ ΚΑΙ ΕΠΙΚΗΡΥΓΜΕΝΟ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ  ΝΑ  ΓΙΝΕΙ   ΤΟ ΑΓΚΩΝΑΡΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ.

Σε λίγη ώρα , μεταξύ συγγενών και φίλων , θα κατασπαράξω το βρέφος γουρουνόπουλο για να τιμήσω το αιδέσιμον της μεγάλης εορτής των Χριστουγέννων ....

Θα «κυοφορήσω» λιπαρά και ευώδη φαγητά για να τιμήσω, υποτίθεται,  Αυτόν που ετέχθη ανάμεσα στην κόπρο των άλογων ζώων...

Έξυπνος, σπουδαγμένος και οιηματίας γαρ, δε μπορώ να χαρώ αλλιώς αυτές τις μέρες. Εξάλλου πώς μπορούν να χαρούν τις «καταστηματικές ηδονές»  του Επίκουρου, όσοι έχουν για θεό την κοιλιά τους ;

«Κάθε Χριστούγεννα ό Γέροντας θα οικονομούσε μια ρέγκα, για να πέραση όλες τις χαρμόσυνες ήμερες του Δωδεκαημέρου με κατάλυση ιχθύος. Την δε ραχοκοκκαλιά της ρέγκας δεν την πετούσε, αλλά την κρεμούσε με μια κλωστή καί, όποτε ήταν καμιά Δεσποτική ή Θεομητορική εορτή καί είχε κατάλυση ιχθύος, έβραζε λίγο νερό σ' ένα κονσερβοκούτι, βουτούσε την ραχοκοκκαλιά δυό-τρεΐς φορές στο νερό, για να πάρη λίγη μυρωδιά, καί μετά έριχνε λίγο ρύζι. Έτσι έκανε κατάλυση καί κατηγορούσε καί τον εαυτό του ότι τρώει καί ψαρόσουπες στην έρημο! Την ραχοκοκκαλιά αυτή την κρεμούσε πάλι στο καρφί καί για άλλη κατάλυση, μέχρι πού άσπριζε πια καί τότε την πετούσε»

(Μοναχού Παΐσίου Άγιορείτου, Άγιορεϊται Πατέρες καί Αγιορείτικα, έκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου Ευαγγελιστής Ιωάννης 6 Θεολόγος, Σουρωτή Θεσσαλονίκης, σ. 22).

Kαι η απορία θα παραμείνει : ξεδιψά η ψυχή με τηνχοληστερίνη και τα τριγλυκερίδια; O παπα Τύχωνας περνούσε μίζερα και κακομοίρικα Χριστούγεννα ; 

Χτές ανήμερα Χριστούγεννα , μίλησα με έναν φίλο από τα παλιά με τον οποίο είχαμε καιρό να τα πούμε.

Μετά τις συνηθισμένες εόρτιες ευχές και τα νέα της καθημερινότητας έμαθα ένα πολύ δυσάρεστο νέο που έκανε την καρδιά μου να δεθεί φιόγκος και την γιορταστική διάθεση να πάει περίπατο.

Η φιλενάδα μας η Ευαγγελία, η ευγενική εκπαιδευτικός , έφυγε πριν λίγο καιρό για το μεγάλο ταξίδι , για την αγκαλιά του Πατέρα.

Έφυγε με το όνομα του Χριστού στα χείλη και στην καρδιά, με το Σώμα και το Αίμα Του στο στόμα , ακριβό εισιτήριο για τον περατάρη Αρχάγγελο ...

Kαι γιόρτασε τα φετινά Χριστούγεννα, υμνολογώντας  τον Σαρκωθέντα Θεό, μαζί την Μητέρα Του,τους αγίους Αγγέλους ,  τον μνήστορα Ιωσήφ και τους αγίους προπάτορες...

Ευαγγελία, η μορφή  σου θα μείνει για πάντα χαραγμένη στις καρδιές όσων είχαμε την ευλογία να σε γνωρίσουμε  για την ευγένεια, την πίστη, τον αγώνα, την παλληκαρίσια στάση ζωής σου....

Τιμώντας την μνήμη της Ευαγγελίας, έστω και καθυστερημένα, στο ιστολόγιο τούτο  δεν θα δημοσιευθεί κανένα θέμα πολιτικοκοινωνικού ενδιαφέροντος  μέχρι τη νέα χρονιά.

«Θα μου επιτρέψετε να έχω και εγώ γνώμη γι αυτό το θέμα δηλαδή, ότι υπάρχει ένα είδος επιθετικού, διηθιτικού, μεταστατικού καρκίνου που οφείλεται σε έντονο στρες και μεγάλη στενοχώρια. Αυτό δεν ακυρώνει την Πρόνοια του Θεού, ο οποίος και επιτρέπει αυτή τη δοκιμασία για να γνωρίσουμε τη Χάρη του, τη δύναμη της πίστης που κρύβουμε όλοι μας, χωρίς να το ξέρουμε.

Φτάνει να μη λυγίσουμε και το κυριότερο να μην πούμε ΓΙΑΤΙ; Τότε τα χάσαμε όλα.

Ο Κύριος ξέρει και σας βεβαιώνω ότι δε μας δίνει ποτέ κάτι περισσότερο από αυτό που αντέχουμε.

Άλλωστε η αρρώστια μας δηλώνει ότι ο Κύριος μας θυμάται και δε μας ξεχνάει. Τι αξίζει λοιπόν ας στοχαστεί ο καθένας μας.»

τάδε έφη προ ολίγων μόλις μηνών,η καρκινοπαθής και εν ουρανοίς ήδη ευρισκομένη φίλη μας Ευαγγελία...

Kυριακή μετά τη Χριστού Γέννηση σήμερα, αγαπητοί. Περάσαμε τα ιερά και τα άγια Χριστούγεννα, γέμισε η ψυχή μας με χαρά, ευφροσύνη και ειρήνη. Η Εκκλησία συνεχίζει ακόμη να εορτάζει και να εκμεταλλεύεται πνευματικά αυτή τη μεγάλη εορτή, γι' αυτό και σήμερα τιμά τους Προπάτορες του Χριστού και περισσότερο τους μάρτυρες της Θείας Του Γέννησης.

Πρώτη μάρτυς η Παναγία μας που γιορτάζουμε σήμερα, πρώτη μέρα μετά τα Χριστούγεννα. Μάρτυς μεγάλος και ο άγιος Ιωσήφ ο Μνήστωρ, ο προστάτης της Παναγίας και διακονητής, καθώς και του Ιησού Χριστού, του Θείου Βρέφους. Εκείνος είδε τόσα, άκουσε τόσα και έγινε μάρτυς τόσων μεγάλων και θαυμαστών. Και είναι αξιόπιστος μάρτυς.

Στη συνέχεια γιορτάζει τον άγιο Δαυίδ, τον Προπάτορα του Χριστού και της Παναγίας και Προφητάνακτα. Εκείνος, χίλια χρόνια πριν, με το Θείο Πνεύμα προφήτεψε τον ερχομό του Χριστού. Τρίτον, εορτάζει τον Αγιο Ιάκωβο τον Αδελφόθεο, τον δίκαιο αυτό άνδρα, ο οποίος και κατά την παράδοση ήταν και στη Θεία Γέννηση, και στη φυγή στην Αίγυπτο, και στη συνέχεια. Και είναι και αυτός αξιόπιστος μάρτυς γιατί η Εκκλησία θέλει να μας παρέχει πάντο- τε τη βεβαιότητα και την αξιοπιστία. Και το κάνει.

Το άγιο Ευαγγέλιο (Ματθαίου, κεφ. β΄, 13-23) αναφέρεται στη φυγή του Ιησού και της Μητέρας Του και των υπολοίπων στην Αίγυπτο. Διακόνησαν εκείνοι τον Θείο Λυτρωτή, ευλογήθηκε η χώρα της Αιγύπτου, έκανε υπακοή ο Ιωσήφ και η Παναγία. Υπακοή στον ουρανό και εμπιστοσύνη στον Θεό. Τα άφησαν όλα στα χεράκια και στα ποδαράκια του Θείου Βρέφους.Και περίμεναν με γαλήνη και υπομονή πάλι τον χρησμό του ουρανού για να γυρίσουν από την Αίγυπτο. Κι όταν ο Αγγελος Κυρίου είπε στο όνειρο του Ιωσήφ να πάρει το Παιδίον και τη Μητέρα Αυτού -εκείνος δεν είχε καμία σχέση με αυτά, ήταν προστάτης, όπως είπαμε, γιατί πολλοί λένε διάφορα και ανόητα ...;- και εκείνος τα έκανε, ήρθε στην Παλαιστίνη.

 Βασίλευε στην Ιουδαία ο Αρχέλαος, ο γιος του Ηρώδη του Μεγάλου, και ήταν κακός. Και φοβήθηκε να πάει στην Ιουδαία. Γι' αυτό πήγε στη Γαλιλαία, όπου βασίλευε ο άλλος γιος του Ηρώδη, ο Ηρώδης Αντύπας, ο οποίος ήταν πιο ήπιος. Και έμεινε στη Ναζαρέτ. Και εκεί ο Ιησούς Χριστός ο Κύριος μεγάλωνε μαζί τους και πρόκοβε και στην ηλικία και στη σοφία και στη χάρη. Και πήγε, λοιπόν, στη Ναζαρέτ για να πραγματοποιηθεί η προφητεία της Παλαιάς Διαθήκης ότι θα ονομαστεί και Ναζωραίος.

 Ολα τα υπέμεινε, αγαπητοί, ο Ιησούς Χριστός για τη δική μας αγάπη, για τη δική μας σωτηρία, για το δικό μας μέγα καλό. Πώς και με τι να Τον ευχαριστήσουμε; Ας ανοίγουμε την ψυχή μας σ' Εκείνον και ας βάλουμε στη ζωή μας τον Κύριον. Τότε σίγουρα θα είμαστε καλύτερα - και εδώ και στην αιώνια ζωή.

Καλή Πρωτοχρονιά!

(Του αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη Το κήρυγμα της Κυριακής)

Η μητέρα μου πέθανε από καρκίνο που τη βασάνισε για μια περίοδο περισσότερο από τρία χρόνια. Εγχειρίστηκε, αλλά ανεπιτυχώς. Ο γιατρός μου μίλησε γι' αυτό και κατόπιν πρόσθεσε: «Φυσικά, δεν θα πεις τίποτε στη μητέρα σου». Toυ είπα: «Θα το πω». Και το είπα. Θυμάμαι πως την πλησίασα και της είπα ότι είχε τηλεφωνήσει ο γιατρός και μου είχε πει ότι η εγχείρηση δεν είχε πετύχει. Σιωπήσαμε για ένα λεπτό και κατόπιν η μητέρα μου είπε:«Και έτσι θα πεθάνω». Της είπα: «Ναί». Κατόπιν έμεινα κοντά της, εντελώς σιωπηλός, επικοινωνώντας μαζί της δίχως λέξεις. Δεν νομίζω ότι κάναμε τίποτε σκέψεις. Είχαμε να αντιμετωπίσουμε κάτι που είχε εισβάλει στη ζωή μας και την είχε αλλάξει τελείως. Αυτό δεν ήταν κάποια σκιά, ένα κακό, κάποιος τρόμος. Ήταν το έσχατο. Και έπρεπε να αντιμετωπίσουμε αυτό το έσχατο χωρίς ακόμη να γνωρίζουμε πως θα εκτυλισσόταν. Μείναμε μαζί όσο αισθανθήκαμε ότι έπρεπε να μείνουμε. Και μετά η ζωή συνεχίστηκε. Το αποτέλεσμα ήταν να μην κλειστούμε ούτε για μια στιγμή, η μητέρα μου κι εγώ, σ' ένα ψέμα, να μην οδηγηθούμε σε μια κωμωδία, στερημένοι από οποιαδήποτε βοήθεια. Δεν υπήρξε στιγμή που να μπήκα στο δωμάτιο της μητέρας μου μ' ένα ψεύτικο χαμόγελο, ή λέγοντας κάτι το ψεύτικο. Δεν υπήρξε καμία στιγμή που να παίξαμε την κωμωδία μιας ζωής που κατακτά το θάνατο, ποτέ δεν ισχυριστήκαμε ότι η αρρώστια θα φύγει, όταν και οι δυο γνωρίζαμε ότι αυτό δεν θα συμβεί. Δεν υπήρξε καμιά στιγμή που να στερήθηκε ο ένας τη βοήθεια του άλλου. Υπήρξαν στιγμές που η μητέρα μου αισθάνθηκε να χρειάζεται βοήθεια. Θα κτυπούσε τότε το κουδούνι καί θα ερχόμουν, και θα μιλούσαμε για τον επερχόμενο θάνατο και το αίσθημα απώλειας που είχα. Αγαπούσε τη ζωή. Την αγαπούσε βαθιά. Λίγες μέρες πριν πεθάνει έλεγε ότι θα προτιμούσε να ζήσει 150 χρόνια υποφέροντας, αντί να πεθάνει. Μας αγαπούσε. Θλιβόταν για τον χωρισμό: «Ω! Για το άγγιγμα ενός χαμένου χεριού και τον ήχο μιας φωνής που ακόμη υπάρχει». Κατόπιν, υπήρξαν άλλες στιγμές που αισθάνθηκα τον πόνο, και πήγαινα τότε και μιλούσα γι' αυτόν στη μητέρα μου. Με στήριζε και με βοηθούσε να αντικρίσω τον θάνατο. Αυτή υπήρξε μια βαθιά και αληθινή σχέση, δίχως κανένα ψέμα μέσα της. Σ' αυτήν τη σχέση είχε βρει θέση οτιδήποτε ειναι αληθινό. Υπάρχει όμως και μια άλλη πλευρά, που την ανέφερα προηγουμένως. Επειδή ο θάνατος μπορεί να επέλθει ανά πάσα στιγμή, καί τότε θα είναι πολύ αργά να διορθωθεί κάτι που ήταν στραβό, όλη η ζωή πρέπει κάθε στιγμή να γίνεται μια έκφραση, όσο το δυνατόν τελειότερη και πιο ολοκληρωμένη, σχέσης σεβασμού και αγάπης. Μόνο ο θάνατος μπορεί να μετατρέψει όσα πράγματα φαίνονται μικρά και ασήμαντα σε σημεία μεγάλα και σημαντικά. Ο τρόπος που προετοιμάζεις ένα φλιτζάνι τσάι πάνω σ' ένα δίσκο, που τοποθετείς τα μαξιλάρια κάτω από έναν άρρωστο, ο τρόπος που ηχεί η φωνή σου, ο τρόπος που κινείσαι - τα πάντα μπορούν να γίνονν έκφραση όλων όσων υπάρχουν σε μία σχέση. Αν υπάρχει μια λανθασμένη παρατήρηση, αν υπάρχει ένα ρήγμα, αν κάτι έχει στραβώσει, πρέπει να διορθωθεί αμέσως, επειδή υπάρχει η αναπόφευκτη βεβαιότητα ότι αργότερα θα είναι πολύ αργά. Ο θάνατος μας κάνει να αντιμετωπίζουμε την αλήθεια της ζωής, με μια αδρότητα και σαφήνεια που τίποτε άλλο δεν μπορεί να μας τη μεταδώσει. Είναι σημαντικό, είτε αντικρίζοντας το θάνατό μας είτε αντιμετωπίζοντας το θάνατο κάποιου άλλου, να συνειδητοποιούμε την αιωνιότητα. Πριν από τριάντα περίπον χρόνια, ένας άνθρωπος οδηγήθηκε στο νοσοκομείο, με μια φαινομενικά συνηθισμένη αρρώστια. Μετά τις εξετάσεις βρέθηκε ότι έπασχε από καρκίνο που δεν μπορούσε να χειρουργηθεί. Το πληροφορήθηκε η αδελφή του καθώς και εγώ, αλλά όχι αυτός. Αισθανόταν ακμαίος, δυνατός και πάρα πολύ ζωντανός. Μου είπε: «Έχω τόσα να κάνω και βρίσκομαι εδώ, καθηλωμένος στο κρεβάτι, για πόσο ακόμη;» Του είπα: «Πόσο συχνά δεν μου έχεις πει ότι ονειρεύεσαι τη στιγμή που θα μπορούσες να σταματήσεις το χρόνο ώστε να μπορείς να είσαι αντί να φτιάχνεις; Ποτέ δεν το έκανες. Ο Θεός το κάνει τώρα για σένα. Τώρα είναι καιρός για να είσαι». Αντιμετωπίζοντας την ανάγκη του να «είναι», σε μια κατάσταση που θα την αποκαλούσαμε εντελώς θεωρητική, έμεινε έκπληκτος και είπε: «Τι πρέπει να κάνω;» Του είπα ότι η αρρώστια και ο θάνατος δεν καθορίζονται μόνο από φυσιολογικές αλλαγές -από τα μικρόβια και την παθολογία-αλλά και από όλα εκείνα τα στοιχεία που καταστρέφουν την εσωτερική μας ενέργεια. Αυτά είναι όλα όσα θα μπορούσε κάποιος να αποκαλέσει αρνητικές σκέψεις και αισθήματα, το καθετί που εξασθενίζει τη ζωή μέσα μας, το καθετί που εμποδίζει τη ζωή από το να ξεχυθεί σαν ποτάμι, καθαρό και ελεύθερο. Του πρότεινα λοιπόν να τακτοποιήσει όχι μόνο εξωτερικά, αλλά και μέσα του όλα όσα υπήρξαν λανθασμένα στη σχέση του με τους ανθρώπους, με τον ίδιο, σε όλες τις περιστάσεις της ζωής του, και να αρχίσει από εκείνη τη στιγμή. Όταν μάλιστα το κάνει αυτό για, το τώρα, ας προχωρήσει πίσω στο παρελθόν για να το καθαρίσει, για να κάνει ειρήνη με τους πάντες, λύνοντας τους κόμβους, για να αντιμετωπίσει κάθε κακό, για να μετανοήσει, για να δεχθεί και να ευγνωμονήσει με όλη του τη ζωή - πράγματι, η ζωή του είχε σταθεί σκληρή. Έτσι, μέρα με τη μέρα, μήνα με το μήνα, περάσαμε από όλη αυτήν τη διαδικασία.Έκανε ειρήνη με ολόκληρη τη ζωή. Και τον θυμάμαι στο τέλος, ξαπλωμένο στο κρεβάτι του, τόσο αδύνατο που να μην μπορεί να χρησιμοποιήσει το κουτάλι, να μου λέει με μάτια που έλαμπαν: «Το σώμα μου έχει, κιόλας πεθάνει, και όμως ποτέ δεν ένιωσα τόσο πολύ ζωντανός, όπως νιώθω τώρα». Είχε ανακαλύψει ότι η ζωή δεν ήταν μόνο το σώμα του, αν και ο ίδιος ήταν το σώμα του, και ότι διέθετε μια πραγματικότητα που ο θάνατος του σώματός του δεν μπορούσε να καταστρέψει. Αυτή είναι μια πολύ σπουδαία εμπειρία. Είναι κάτι που πρέπει να κάνουμε σ' όλη τη διάρκεια της ζωής μας, σε κάθε στιγμή, αν θέλουμε να συνειδητοποιήσουμε τη δύναμη της αιώνιας ζωής μέσα μας και συνεπώς να αποβάλουμε το φόβο για οτιδήποτε συμβεί στην πρόσκαιρη αυτή ζωή, που επίσης μας ανήκει.

Μητροπολίτης Σουρόζ(+) π.Αντώνιος Μπλούμ .