Aηδονόγλωσσα....

Ο άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων που γιορτάζει στις 12 Νοεμβρίου  ήταν ένας άγιος επίσκοπος , χωρίς οικογενειακά βάρη. Όμως ο άγιος Φιλάρετος που γιορτάζει σήμερα και φέρει τήν ίδια ευλογημένη επωνυμία ,  ήταν οικογενειάρχης και ελεούσε ακόμα και όταν έφτασε σε σημείο έσχατης ένδειας , όταν ακόμα και η καθημερινή τροφή των παιδιών του ήταν υπό αμφισβήτηση, και ο ίδιος ήταν σε χειρότερη οικονομική κατάσταση από αυτόν που ελεούσε, ακόμα και όταν ζούσε με δανεικά !!!

Δικαιολογημένα , κατ άνθρωπο, άκουγε «τα εξ αμάξης»  από τη γυναίκα του ...

Τι ακαμάτη και ανεπρόκοπο τον έλεγε, τι τρελόγερο , τι «μαύρη η ώρα που σε γνώρισα»..

Ο εκτεταμένος βίος του ελεήμονος αγίου και προστάτου των μελισσοκόμων που ακολουθεί είναι πραγματική απόλαυση!

Xρόνια πολλά στους,  οιωνεί συναδέλφους, έλληνες μελισσοκόμους που γιορτάζουν σήμερα τον προστάτη άγιο τους !

Οι άγιοι μας δείχνουν φωτεινούς δρόμους ακόμα και μέσα στην μαυρίλα της κατοχής της πατρίδας !

ΜΙΑ  ΕΛΠΙΔΑ  ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΤΩΝ ΠΟΙΜΕΝΩΝ

Η Κυριακή διαβεβαίωση σαφής: «και πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής», της Εκκλησίας (Ματθ. 16, 18). Και όμως σήμερα η Εκκλησία δεν μαστίζεται μόνο από πολλά προβλήματα, όπως καθ' όλην την ιστορική της πορεία· δεν διώκεται και παραγκωνίζεται κατά περίπτωση από τους εχθρούς της, όπως πάντα· σήμερα η Εκκλησία διαβρώνεται αθόρυβα και συστηματικά (και χωρίς την αντίσταση των ποιμένων της) από την αίρεση του Οικουμενισμού. Ο Σιωνισμός, ο Μασσωνισμός, η Νέα Τάξη Πραγμάτων και ο Οικουμενισμός συμπορεύονται. Κι αν δεν συμπίπτει χρονικά η αφετηρία τους, συμπίπτουν οι σκοποί και οι επιδιώξεις τους. Όλοι οι -ισμοί (τα τελευταία κυρίως εκατό χρόνια) διέβλεψαν με διαβολική οξυδέρκεια, ότι δεν μπορούν εκ των έξω να αλώσουν την Ορθοδοξία, αλλά και τον Ελληνισμό, που σαρκώθηκε στο θεανθρώπινο σώμα της Εκκλησίας (και για όσο χρόνο διατηρεί αυτήν την ενότητα), γι' αυτό επί δεκαετίες μυστικώς εργάζονται να αλώσουν την Ορθοδοξία εκ των έσω. Ιδιαιτέρως ο Οικουμενισμός είναι η αίρεση που έχει καταφέρει να εισδύσει και να διακινείται άνετα μέσα σε πατριαρχικούς και μητροπολιτικούς οίκους, χωρίς οι ποιμένες -μεγαλόσχημοι η μικρόσχημοι- να την προσδιορίζουν και να την αντιμετωπίζουν (κάτι που μάλλον συμβαίνει για πρώτη φορά στην εκκλησιαστική ιστορία), χωρίς να κατονομάζουν τους αιρετικούς, ωσάν η αίρεση αυτή να είναι αόρατη. Αλλά και όσοι την στηλιτεύουν, την στηλιτεύουν μόνο θεωρητικά, και άρα απρόσφορα, γιατί πρακτικά συμπορεύονται με τους οικουμενιστές, αγνοώντας εκατοντάδες Ι. Κανόνες και πατερικές φωνές που συμβουλεύουν και εντέλλονται την καταγγελία και την απομάκρυνση από τους αιρετικούς. Και το ποίμνιο κολυμπά μέσα στην αίρεση, συσχηματιζόμενο με αυτή και καθημερινώς αλλοιούμενο και καθίσταται όμοιο, «εικόνα και ομοίωση» των ποιμένων του. Μπροστά σ' αυτή την ανησυχητική κατάσταση, ποιά ελπίδα ανάνηψης υπάρχει; Στον θρησκευτικό και εκκλησιαστικό τύπο, έντυπο και ηλεκτρονικό, τους τελευταίους μήνες παρατηρείται μια έντονη δραστηριότητα για την διερεύνηση των σχετικών με την λεγόμενη «ηλεκτρονική κάρτα του πολίτη» και την κατάργηση του μαθήματος των θρησκευτικών. Εναντίον της «κάρτας» αγωνίζεται μήνες τώρα ο αρχιμανδρίτης π. Σαράντης Σαράντος. Στην συνέχεια την σκυτάλη πήραν οι επίσκοποι. Πρώτος Μητροπολίτης που έθεσε επίσημα το θέμα στην Ιερά Σύνοδο είναι ο Αιτωλίας π. Κοσμάς. Στη συνέχεια μίλησαν για το θέμα η έβγαλαν ψηφίσματα οι μητροπολίτες Αιγιαλείας, Αργολίδος, Γόρτυνος, Θεσσαλονίκης, Κηφισίας, Κονίτσης, Λαγκαδά, Πειραιώς, αλλά και ο Αρχιεπίσκοπος καθώς και άλλοι πνευματικοί πατέρες. Παρόλο, λοιπόν, που είναι αναγκαίες και επιθυμητές οι παραπάνω αντιδράσεις εναντίον εκείνων που επιβουλεύονται τις ελευθερίες των πολιτών, όμως, δεν είναι το μείζον η Κάρτα και το μάθημα των θρησκευτικών. Μάλιστα, και οι ίδιοι οι προϊστάμενοι του αγώνα εναντίον της Κάρτας, δεν ταυτίζουν την Κάρτα με το σφράγισμα (ομιλούν για προστάδιο), η δε μείωση η και κατάργηση των θρησκευτικών (την οποία ασφαλώς απευχόμεθα), δεν επιφέρει καταστροφή της Πίστεως, και εν πάση περιπτώσει, αυτά τα δύο αποτελούν εχθρικές ενέργειες εκ των έξω, πρόκειται για κάτι που προσπαθούν να μας επιβάλλουν οι εκτός της Εκκλησίας, όπως στην πορεία των αιώνων επέβαλλαν τόσα άλλα χειρότερα μέτρα εναντίον της. Αλλά η Εκκλησία στους αιώνες πορεύτηκε και εξαπλώθηκε εις όλον τον κόσμο (σύμφωνα με την εντολή και την πρόρρηση του αρχηγού Της) και θα συνεχίσει να υπάρχει έστω και μη έχουσα υλικές διευκολύνσεις η διδασκαλικές έδρες, πορευόμενη μέσα από ποικίλες δυσκολίες η διωκόμενη και κρυπτόμενη στις κατακόμβες. Αντίθετα, είναι ορατό πλέον ότι η παναίρεση του Οικουμενισμού επιφέρει αλλοίωση της Πίστεως του μεγαλύτερου μέρους των μελών του σώματος της Εκκλησίας. Ήδη μόλις χθες, ο εκ των ηγετών της αιρέσεως του Οικουμενισμού πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαίος, παρά τις αντιδράσεις και διαμαρτυρίες των πιστών, έδειξε ότι δεν ιδρώνει με τίποτα το αυτί του και έδωσε, για μια ακόμη φορά, τα διαπιστευτήρια των αιρετικών του φρονημάτων και τοποθετήσεων, όχι μόνο υποδεχόμενος (παρά τους Ιερούς Κανόνες) αιρετικούς σε ακολουθία που ετελείτο σε ορθόδοξο ιερό ναό, αλλά και εξισώνοντας, κατά τις προσφωνήσεις του, τους αιρετικούς παπικούς, των οποίων οι αιρέσεις έχουν καταδικασθεί από πολλές Συνόδους της Ορθόδοξης Εκκλησίας, με τους ορθόδοξους επισκόπους. Σε  αυτό ακριβώς το σημείο έχουμε μια έσχατη ελπίδα: μήπως, όλοι αυτοί οι πνευματικοί πατέρες και θεολογούντες αδελφοί, τα μοναστήρια, οι αδελφότητες, οι ανησυχούντες επίσκοποι, κατανοήσουν ότι, μαζί με αυτόν τον αγώνα που θεοφιλώς διεξάγουν, πρέπει με μεγαλύτερη ένταση και κατά προτεραιότητα να δώσουν την μάχη για την ίδια την Πίστη που αλλοιώνεται με γρήγορους ρυθμούς. Στο κάτω-κάτω ο αγώνας για την Κάρτα και την διατήρηση του μαθήματος των θρησκευτικών, είναι δευτερεύων -συγκρινόμενος με την διατήρηση αμωμήτου της Πίστεως και της Ιεράς Παραδόσεως- καθόσον, μάλιστα, ενέχει και υλικά κίνητρα: να μη στερηθούμε τα φάρμακα, τα τρόφιμα, το μισθό μας η την θέση μας. Ο αγώνας όμως κατά της αιρέσεως, και εδώ συγκεκριμένα για την καταπολέμηση του Οικουμενισμού που λυμαίνεται επί δεκαετίες την Εκκλησία, είναι αγώνας που έχει σχέση με την σωτηρία μας. Οι πνευματικοί μας πατέρες, λοιπόν, που είναι εύκολοι να κατακεραυνώνουν τα κακώς κείμενα και τους εκτός της Εκκλησίας πολεμίους, να καταπολεμούν τις περιφερειακές αιρέσεις (χριστιανικές η αυτές των ανατολικών θρησκειών), ας υπερβούν την μεγάλη τους δυσκολία, που έγκειται στο να κατονομάσουν (και φυσικά εν συνεχεία να εξοστρακίσουν) τους ψευδεπισκόπους που λυμαίνονται την Εκκλησία. Αυτούς που «εξ ημών εξήλθον, αλλά» με τις πράξεις τους αποδεικνύουν ότι «ουκ ήσαν εξ ημών· ει γαρ ήσαν εξ ημών, μεμενήκεισαν αν» στην διαχρονική πίστη και Παράδοση της Εκκλησίας (1 Ιωάν. β  18-19). Να ελπίσουμε, πως η κινητοποίηση και η αγωνιστικότητα που ξεκίνησε με αφορμή την Κάρτα και το μάθημα των θρησκευτικών, θα συνεχισθεί και στο μεγάλο θέμα της αιρέσεως του Οικουμενισμού; Γιατί, ναι μεν «πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν» της Εκκλησίας, αλλά ως μέλη της και καθόσον αρνούμαστε να εφαρμόσουμε τους Ιερούς Κανόνες της Ορθόδοξης Εκκλησίας εναντίον των αιρέσεων, διακινδυνεύουμε την σωτηρία μας.

                                                                                                                      Σημάτης Παναγιώτης

Ο υπερήφανος άνθρωπος ψάχνει για εξωγήινους ή έστω κάποια μορφή εξωγήινης ζωής.Για να ικανοποιήσει την περιέργεια, την πλεονεξία ή τον αντιχριστιανισμό του.Ποιος ξέρει ~

Σήμερα , λένε, η ΝΑΣΑ θα ανακοινωσει κάποιο σημαντικό νέο σχετικά με την αστροβιολογία. Κι όμως ...«Εξωγήινοι»  πέρασαν και περνούν από τούτο τον πλανήτη και οι ερευνητες του διαστήματος δεν τους παίρνουν κάν μυρωδιά.

Είναι αυτοί που η υμνολογία ονομάζει  «ουράνιους ανθρώπους»  και «επιγειους αγγέλους»

Μιά τέτοια εκπληκτική , αγγελοειδή ύπαρξη που εκινείτο σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γής, στα βάθη και τα ύψη του χωροχρόνου ήταν ο γέροντας Πορφύριος , ο πολύπαθος αγιορείτης παππούλης που εκοιμήθη σαν σήμερα πριν 19 χρόνια, στα ερημικά Καυσοκαλύβια του Αγίου Ορους, στην καλύβη όπου έγινε καλόγερος.

Λένε πως αυτός ο γεράκος προσφατα πήρε από το χέρι ένα παιδάκι που είχε χαθεί και το παρέδωσε στον πατέρα του που το αναζητούσε εναγωνίως.

Ας έχουμε την ευχή του γέροντα, και λίγη από την αγάπη του στον Χριστό.

Iδιαίτερα χαρακτηριστικά των λόγων και της συμπεριφοράς του πατέρα Σεραφείμ ήσαν η αγάπη και η ταπείνωση. Οποιοσδήποτε κι αν τον πλησίαζε ρακένδυτος, πτωχός ή καλοντυμένος πλούσιος , όποιες ανάγκες και αν είχε , σε οποιαδήποτε πνευματική κατάσταση και αν βρισκόταν , ο όσιος τον ασπαζόταν με αγάπη, τού έβαζε εδαφιαία μετάνοια , τού έδινε την ευλογία του και ασπαζόταν το χέρι ακόμα και μη ιερωμένων ατόμων. Κανένα δεν επέπληττε με σκληρά και αυστηρά λόγια.Σε κανένα δεν επέβαλλε βαρύ φορτίο, αν και ο ίδιος σήκωνε το σταυρό του Χριστού με όλες του τις θλίψεις.Ο έλεγχος του ήταν ήρεμος και γινόταν με ταπείνωση και αγάπη.Με τη συμβουλή προσπαθούσε να διεγείρη την φωνή της συνειδήσεως.Συχνά έδειχνε στον πιστό το δρόμο της σωτηρίας με τέτοιο τρόπο, ώστε να μη καταλαβαίνη ότι ο οσιος μιλούσε για τον ίδιο. Ο πρώην αγωνιστής της σιωπής προσφερε τώρα διδασκαλία δραστική, λόγο δυνατό και αποτελεσματικό. Από τα χείλη του έρρεε ύδωρ ζων για κάθε τάξεως άνθρωπο. Αρχιμ Τιμοθέου Όσιος Σεραφείμ τού Σάρωφ σ 112-113

Η ιστορία είναι σαφής και δεν επιδέχεται αμφισβητήσεις.

Η ομοιοπαθητική εισήχθη το 1824 στη Ρωσία  από την γειτονική Γερμανία και έγινε αμέσως αποδεκτή στα ανώτατα κλιμάκια του τσαρικού καθεστώτος παρά τις αντιδράσεις των συμβατικών γιατρών της εποχης.

Έγινε αποδεκτή και από τη Ρωσική Εκκλησία όπως δείχνουν όλες οι ιστορικές μελέτες , οι οποίες δεν έχουν αντιμετωπίσει κανέναν αντίλογο.

Όλα αυτά τα χρόνια της τσαρικής Ρωσσίας αλλά και μετά το 1917 , δεν υπάρχει καμμία θεολογική αναφορά σε ρωσικές πηγές  ενάντια στη χρήση των Ομοιοπαθητικών φαρμάκων. Ούτε νύξη περί αποκρυφισμού , νέας εποχής κλπ δηλαδή όσα προτεστάντες και αντιγραφείς τους καταλογίζουν στην Ομοιοθεραπεία.

Το ερώτημα που οφείλουν να απαντήσουν οι έλληνες θεολόγοι  που αναπαράγουν τον προτεστατντικό σχολαστικισμό και κατηγορούν την ομοιοπαθητική είναι ένα:

Από το 1824 μέχρι το 1990 είναι μια περίοδος 166 ετών . Μπορούν να βρούν μια αρνητική θεολογική κριτική καθ΄όλη αυτή την περίοδο ,από Ορθόδοξη εκκλησιαστική πηγή ενάντια στην Ομοιοπαθητική ~

Aν δεν μπορούν να βρούν μια τέτοια κριτική , θα πρέπει να μας πουν εαν νομίζουν πως η Ρωσική Εκκλησία των μεγάλων στάρετς και των εκατομμυρίων μαρτύρων,  πλανήθηκε επί δύο σχεδόν αιώνες,  σε ένα σημαντικό ζήτημα της καθημερινότητας των ανθρώπων .

Αν θεωρούν πως τόσες χιλιάδες ασκητών και οσίων δεν αντελήφθησαν την «πλάνη», την οποία ανεκάλυψαν την τελευταία εικοσαετία οι  εγχώριοι αντιγραφείς προτεσταντικών εγχειριδίων.

Θα περιμένουμε με υπομονή την απάντηση αν και πολύ φοβουμεθα πως «απορία ψάλτου βήξ» όπως ακριβώς συνέβη και με τις «αποκαλύψεις»  της «εξαπάτησης» που αναμένουμε ματαίως εδώ και ένα περίπου χρόνο...

Λέει o βίος του οσίου Σάββα του ηγιασμενου πως ο όσιος πατήρ σε νεαρή ηλικία βρέθηκε  σε ένα κήπο , είδε μια όμορφη μηλιά με ώριμους και καρπούς επεθύμησε να φάει μήλο. Έκοψε ένα μήλο το πήρε στο χέρι του και είπε: «Ωραίο στην όραση και καλό για φάγωμα, αλλά αυτό μας θανάτωσε». («Ωραίος ην εις όρασιν και καλός εις βρώσιν ο εμέ θανατώσας καρπός» έγραψε ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος μερικούς αιώνες νωρίτερα)

Έπειτα το πέταξε κάτω και το πάτησε και έβαλε όρο να μη φάει ποτέ μήλο στη ζωή του.

Αυτό τον κανόνα τηρούν μέχρι σήμερα οι μοναχοί της λαύρας του αγίου Σάββα, του  κοινοβίου με το αυστηρότερο τυπικό στην Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία.

Στη φωτογραφία ο μοναχός Εφραίμ , ο πορτάρης της Λαύρας του Αγίου Σάββα.

Δεκάτη Κυριακή του Λουκά (Κεφ. ιγ΄, 10-17), σήμερα αγαπητοί, και μνήμη του οσίου θεοφόρου πατρός ημών Σάββα του ηγιασμένου. Ανεβαίνουμε σιγά-σιγά για τα Χριστούγεννα.

Το Ευαγγέλιο αναφέρεται σ' ένα θαύμα συγκινητικό, που έκαμε ο Χριστός μας ένα Σάββατο σε κάποια Συναγωγή των Ιουδαίων, όπου είχε πάει για να διδάξει. Δεν έχανε ευκαιρία ο Χριστός μας. Ηθελε να βοηθήσει τους ανθρώπους, πρώτα τους Ιουδαίους και ύστερα τους άλλους. Και να!

Εκεί, ανάμεσα στους ανθρώπους, που 'χαν πάει στη Συναγωγή, ήταν και μια γυναίκα άρρωστη, ραχιτική, καμπουριασμένη. Την είχε δέσει με αρρώστια ο Σατανάς δεκαοκτώ ολόκληρα χρόνια. Και παρά ταύτα, εκείνη συνέχιζε να πηγαίνει στον οίκο του Θεού και να προσεύχεται και να ακούει τον Νόμο και τη διδασκαλία. Οταν αγαπάμε κάτι -εδώ, τον Θεό μας- δεν μας εμποδίζει τίποτα. Κι αν δεν αγαπάμε, όλα είναι εμπόδια.

Κι ο Χριστός, καθώς την είδε, καταχάρηκε. Μπορεί να είχε πάει και γι' αυτή. Και την εφώναξε και της είπε: «Γυναίκα, είσαι ελεύθερη απ' την αρρώστια σου». Κι ακούμπησε τα χέρια Του επάνω της. Κι αμέσως εκείνη ανορθώθηκε κι έγινε κανονικός άνθρωπος.

Αυτή είναι η δύναμη και η αγάπη του Ιησού Χριστού. Ο,τι ακουμπούσε Εκείνος, το θεράπευε: τον πεθαμένο τον ανέσταινε, τον άρρωστο και παραλυτικό τον εσήκωνε ...; Κι έκαμε τόσα καλά, και συνεχίζει να κάμει.

Εφυγε το κακό απ' τη γυναίκα και πήγε στον Αρχισυναγωγό, στoν αρχηγό της Συναγωγής. Εκείνος, φθονερός και εγωιστής καθώς ήταν, στενοχωρήθηκε πολύ με το θαύμα του Χριστού. Ετσι είναι οι φθονεροί και οι εγωισταί.

Δεν θέλουν το καλό κανενός και μισούν το καλό γιατί είναι καλό. Και μάλωσε τον κοσμάκη. Ποιον άλλον; Ολοι τον αδύνατο μαλώνουμε, στον δυνατό βαράμε προσοχές.

Και τους είπε: «Εξι μέρες είναι ελεύθερες και πρέπει να εργαζόμεθα. Τότε να έρχεσθε να θεραπεύεσθε, κι όχι την ημέρα του Σαββάτου».

Κι ο Χριστός υπερασπίστηκε τον λαό Του και τη γυναίκα τη θεραπευμένη. Εχουμε υπερασπιστή τον Κύριο και Αφέντη και Δεσπότη και Βασιλιά. Να μη φοβούμεθα. Τον αποκάλεσε ο Χριστός στη συνέχεια «υποκριτή» και του είπε: «Και σεις το ίδιο δεν κάνετε, τηρουμένων των αναλογιών; Δεν λύνετε το βόδι σας και το γαϊδούρι σας την ημέρα του Σαββάτου και δεν το πηγαίνετε να το ποτίσετε; Και καλά κάνετε. Εγώ, λοιπόν, κατακρίνομαι γιατί εθεράπευσα αυτή τη γυναίκα, που 'ναι θυγατέρα του Αβραάμ κατά την πίστη και αδελφή σας, διότι και σεις λέτε πως κατάγεστε από τον Αβραάμ; Δεν έπρεπε να τη λύσω, που την έδεσε δεκαοκτώ χρόνια ο Σατανάς; Δηλαδή τα ζώα είναι παραπάνω απ' τη γυναίκα;».

Κι εκείνος το 'κλεισε το στόμα του. Η αλήθεια πάντα φιμώνει και πάντα κλείνει τα στόματα των κακών και των πλάνων. Ο λαός, όμως, εχάρηκε. Εχάρηκε που έκλεισε τα στόματα ο Χριστός των αντιπάλων Του. Θα 'ρθει μια μέρα, κατά τη Δευτέρα Παρουσία, που θα κλείσει ο Κύριος όλα τα απύλωτα στόματα. Και θα γονατίσουν μπροστά Του και τα επίγεια και τα επουράνια και τα καταχθόνια και θα Του πούνε: «Εις άγιος, εις Κύριος, Ιησούς Χριστός». Και στη συνέχεια ο λαός δόξαζε τον Θεό και τον Θεάνθρωπο Ιησού για όλα εκείνα τα θαυμαστά που έκανε και για το θαύμα της θεραπείας της συγκυπτούσης.

Και εμείς Τον έχουμε, αδελφοί, τον Ιησού Χριστό μονάκριβο. Είμεθα δικοί Του, ονομαζόμεθα χριστιανοί.

Ας Τον εκμεταλλευθούμε. Ας Του έχουμε εμπιστοσύνη.

Κι ας κουβαλάμε και το σώμα μας και την ψυχή μας και στην εκκλησία και παντού όπου Εκείνος ευρίσκεται. Να 'χουμε την ευχή Του. Χρόνια Πολλά στους εορτάζοντες.

(Του αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη- Το κήρυγμα της Κυριακής

η εικόνα είναι νωπογραφία που απεικονίζει το θαύμα του Χριστού στην συγκύπτουσα γυναίκα και βρίσκεται στο μοναστήρι του Ντετσανι στο κατεχόμενο από τους τουρκαλβανούς Κοσσυφοπέδιο )

Η Αγκαλιά του Συλλόγου προστασίας Αγέννητου παιδιού πραγματοποιεί Χριστουγεννιάτικη αγορά  (Παζάρι Αγάπης για τα παιδιά της Αγκαλιάς) στο Μετρό -  Σταθμός Σύνταγμα από 6-8/12 από τις 9:00π.μ έως τις 9:00μμ.

Για τα Χριστουγεννιάτικά σας δώρα, θα βρείτε χειροποίητες κατασκευές, κάρτες, βιβλία, είδη ένδυσης και υπόδησης, παραδοσιακά και βιολογικά προϊόντα, λευκά είδη και πολλά άλλα, προσφορά της αγάπης των φίλων της Αγκαλιάς.  Με την παρουσία σας και τις αγορές σας προσφέρετε τη δική σας αγκαλιά και αγάπη στα παιδιά του Κέντρου Φροντίδας Μητέρας και Παιδιού της Αγκαλιάς.  Πληροφορίες: 210 8828788  www..unborn.gr Γραφεία Συλλόγου: Ηπείρου 28, Αθήνα Ημερ/νία διεξαγωγής: 06/12/2010 - 09:00 - 08/12/2010 - 21:00

St. Nicholas of Myra was born in about 280 AD in the town of Patara within the Province of Lycia, Asia Minor. His life was later embroidered with many legends, yet there are several stories about him which seem solidly historical. One of these relates how, while Nicholas was visiting a remote part of his diocese, several citizens from Myra came to him with urgent news: the ruler of the city, Eustathius, had condemned three innocent men to death. Nicholas set out immediately for home. Reaching the outskirts of the city, he asked those he met on the road if they had news of the prisoners. Informed that their execution was to be carried out that morning, he hurried to the executioner's field. Here he found a large crowd of people and the three men kneeling with their arms bound, awaiting the fatal blow. Nicholas passed through the crowd, took the sword from the executioner's hands and threw it to the ground, then ordered that the condemned men be freed from their bonds. His authority was such that the executioner left his sword where it fell. Later Eustathius confessed his sin and sought the saint's forgiveness. Nicholas absolved him, but only after the ruler had undergone a period of repentance. In the late 19th century, when Russians were embroiled in controversy regarding capital punishment, the artist Ilya Repin made his comment with the painting reproduced above . Having studied ancient icons in which St. Nicholas is shown grasping the sword with his bare hand, Repin reproduced the image, but in a realistic modern style in which each face reveals various altitudes regarding the bishop's brave intervention - the shocked astonishment of the executioner, the pious resignation of the prisoner on his knees who is not yet aware his life has been saved, and the appeal of a red-cloaked flunky representing the governor, no doubt pointing out that Nicholas would do well not to interfere. In this issue of In Communion, several authors reflect on aspects of the death penalty, still a punishment in many parts of the USA as it is in China, most Middle Eastern countries, regions of Africa in which Islam is dominant, and parts of Southeast Asia. Needless to say, unlike the prisoners for whom St. Nicholas intervened, many on death row are guilty of murder. Yet knowing the disciplines of the early Church, one can safely assume Nicholas would have intervened for the guilty no less than the falsely accused. For what good is served by their killing? How is the God of mercy honored by bloodshed? In the early Church those being prepared for baptism had to make promises regarding their future conduct. One of these was to not kill. This vow was required even of magistrates and soldiers. It is a requirement long ago abandoned and nearly forgotten, so that no one in our world is surprised when Christians take the lives of others or order others to shed blood. What a pity that we who claim to be followers of Christ give such a flawed witness to the kingdom of God. May we live to see the death penalty abandoned. May our own efforts help speed that day.

source

Πρόβα τζενεράλε γι αυτά που έρχονται...

Η ιστορική νομοτέλεια είναι αμείλικτη...

Ο Θεός βοηθός...

Προκειμένου να ενημερώσει και να ευαισθητοποιήσει τους συμπολίτες μας για τα άτομα με Νοητική Υστέρηση, το «ΘΕΟΤΟΚΟΣ» οργανώνει Χριστουγεννιάτικη «Αγορά» με την υποστήριξη της «Τεχνόπολις» του Δήμου Αθηναίων (Αίθουσα «Άγγελος Σικελιανός», Πειραιώς 100- Γκάζι).

Σάββατο 11 / 12 / 2010 (14.00. - 20.00)

Κυριακή 12 / 12 / 2010 (10.00 - 18.00)

Εκεί μπορεί κάποιος να αγοράσει τα Χριστουγεννιάτικα δώρα του, που έχουν κατασκευαστεί από τους νέους με Νοητική Υστέρηση στα Εργαστήρια Κατάρτισης ή έχουν ευγενικά προσφερθεί από δωρητές που στηρίζουν το έργο του, καθώς και να παρακολουθήσει μουσικό πρόγραμμα από τις χορωδίες του Θεοτόκος και άλλων σχολείων.

Με τη συμμετοχή σας σ' αυτή την εκδήλωση προσφέρετε χαρά και ικανοποίηση στους νέους του Κέντρου μας και παράλληλα στηρίζετε τις προσπάθειες μας για εκπαίδευση και κοινωνική αποδοχή των ατόμων αυτών με τις "Ιδιαίτερες Ικανότητες".

Ανησυχία από τη μη καταβολή της κρατικής επιχορήγησης στο Άγιο Όρος

Πηγή : http://www.amen.gr

Κάποιοι επιμένουν ότι οι ευκολίες δεν επηρρεάζουν την ποιότητα του μοναχισμού όμως αυτοί που τα λένε αυτά νομίζω πως δεν κατάλαβαν ότι οι ευκολίες δεν επηρρεάζουν αρνητικά στην πορεία της κάθαρσής τους, μοναχούς οι οποίοι φτάσανε πριν σε επίπεδο ώστε να μην είναι ευπρόσβλητοι στους πειρασμούς, μέσω άσκησης εν ηρεμία...

Όποιος θέλει ευκολίες ας καθήσει έξω από το Άγιον Όρος κι ας μην το κάνει αυτό σαν τα μούτρα του...

Ας ελπίσουμε ότι θα πάρει η Παναγία την σκούπα και θα το καθαρίσει...

πηγή http://1453-2009.pblogs.gr

Στις 9 Δεκεμβρίου η Εκκλησία γιορτάζει το σμίξιμο του ζεύγους των θεοπροπατόρων αγίων Ιωακείμ και Άννης και την εξ αυτής της συνευρέσεως σύλληψη της Μητέρας του Θεού. Στην ψηφιδωτή εικόνα  ιστορείται η απαθής ένωση του αγίου ζεύγους.

- Γέροντα, πέστε μας για τον Άγιο Ιωακείμ και την Αγία Άννα, τους Θεοπάτορες. Κάποτε κάτι αρχίσατε να μας λέτε. - Από μικρός είχα σε μεγάλη ευλάβεια τους Αγίους Θεοπάτορες. Μάλιστα είχα πει σε κάποιον ότι, όταν με κάνουν καλόγερο, θα ήθελα να μου δώσουν το όνομα Ιωακείμ. Πόσα οφείλουμε σ' αυτούς! Οι Άγιοι Ιωακείμ και Άννα είναι το απαθέστερο (δηλαδή χωρίς διαβλητά πάθη) ανδρόγυνο που υπήρξε ποτέ. Δεν είχαν καθόλου σαρκικό φρόνημα. Ο Θεός έτσι έπλασε τον άνθρωπο και έτσι ήθελε να γεννιούνται οι άνθρωποι, απαθώς. Άλλα μετά την πτώση μπήκε το πάθος στην σχέση ανάμεσα στον άνδρα και στην γυναίκα. Μόλις βρέθηκε ένα απαθές ανδρόγυνο, όπως έπλασε ο Θεός τον άνθρωπο και όπως ήθελε να γεννιούνται οι άνθρωποι, γεννήθηκε η Παναγία, αυτό το αγνό πλάσμα, και στην συνέχεια σαρκώθηκε ό Χριστός. Μου λέει ο λογισμός ότι θα κατέβαινε και νωρίτερα ό Χριστός στην γη, αν υπήρχε ένα αγνό ζευγάρι, όπως ήταν οι Άγιοι Ιωακείμ και Άννα. Οι Ρωμαιοκαθολικοί φθάνουν στην πλάνη και πιστεύουν, δήθεν από ευλάβεια, ότι η Παναγία γεννήθηκε χωρίς να έχει το προπατορικό αμάρτημα. Ενώ η Παναγία δεν ήταν απαλλαγμένη από το προπατορικό αμάρτημα, αλλά γεννήθηκε όπως ήθελε ό Θεός να γεννιούνται οι άνθρωποι μετά την δημιουργία. Ήταν πάναγνη(¹) , γιατί η σύλληψη Της έγινε χωρίς ηδονή. Οι Άγιοι Θεοπάτορες, μετά από θερμή προσευχή στον Θεό να τους χαρίσει παιδί, συνήλθαν όχι από σαρκική επιθυμία, αλλά από υπακοή στον Θεό. Αυτό το γεγονός το είχα ζήσει στο Σινά.(2) Υποσημειώσεις: 1 Η Θεοτόκος γεννήθηκε κατά φυσικό τρόπο και όχι παρθενικώς. «Ήταν πάναγνη», γιατί, όπως γράφει και ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός στον Λόγο του «Εις το Γενέσιον της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας», συνελήφθη«σωφρόνως»(βλ. PG 96,669A), αλλά και αύξησε με τον αγώνα της την αγιότητα που έλαβε από τους γονείς της, αποκρούοντας πάντα λογισμόν περιττόν και ψυχοβλαβή πριν γεύσασθαι» (αυτόθι 676Β). 2 Ο Γέροντας ασκήτεψε στο Σινά, στο ασκητήριο των Αγίων Επιστήμης και Γαλακτίωνος, από το 1962 μέχρι το 1964. Το γεγονός αυτό δεν μας το απεκάλυψε. Πηγή: Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου Λόγοι Δ΄: Οικογενειακή Ζωή, Ιερόν Ησυχαστήριον "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", Σουρωτή Θεσσαλονίκης, 2007 (σελ. 61-62).

«Γεννήθηκα στη Σμύρνη. Τους γονείς μου τους έσφαξαν και τους δύο. Εμένα μ΄ έβαλαν σ΄ ένα καράβι για τη Θεσσαλονίκη. Συγκεκριμένα κατέληξα στο ορφανοτροφείο Μέλισσα. Κοίτα παιδί μου, τι είχε γραμμένο η μοίρα για μένα! Να περάσω τα παιδικά μου χρόνια σε ορφανοτροφείο και τα γεράματα σε γηροκομείο! Καλά που γνώρισα τον άνδρα μου, που σεβάστηκε τις πληγές μου κι έτσι υπάρχει στη ζωή μου κι ένα φωτεινό διάλειμμα. Αλλά έφυγε νωρίτερα από μένα δυστυχώς». Αυτά τα λόγια της κυρίας Ελενίτσας, μας καθήλωσαν. Όπως και το χαμόγελο με το οποίο τερμάτιζε κάθε φράση της όσο τραγική κι αν ήταν... Σαν μια άνω τελεία αξιοπρέπειας. Άλλωστε η κυρία Ελενίτσα ήταν πέρα από αξιοπρεπής, κεφάτη, χαριτωμένη, τσαχπίνα ...;Σμυρνιά. Μια γιαγιά σκέτη γλύκα! Πρώτα γνωρίστηκε με τη κόρη μου, όταν επισκέφτηκε το Γηροκομείο Αθηνών με τους συμμαθητές της του IB του Γείτονα καθώς η εθελοντική εργασία σε κάποιο ίδρυμα ήταν υποχρεωτική. Κι όταν μου διηγήθηκε την πρώτη της συνάντηση μαζί της, θυμήθηκα μια φράση του Γιώργου Παπαστεφάνου σε μια του συνέντευξη «Δεν πιστεύω στο κεραυνοβόλο έρωτα. Πιστεύω στις κεραυνοβόλες φιλίες». Αυτό ακριβώς έγινε! Κι έτσι η κυρία Ελενίτσα απέκτησε μια «εγγονή» και η Λίλα μια «γιαγιά επιλογής». Κι ήταν τόσο ιερή αυτή η σχέση που όταν έπρεπε να φύγει για τις σπουδές της στο Λονδίνο, αναλάβαμε οι υπόλοιποι να τη διαφυλάξουμε. Κι ήταν τιμή μας, ότι η Κυρία Ελενίτσα μας «δάνεισε» έκτοτε, τα «μάτια» της ...;Για να βλέπουμε πότε πότε μέσα από τη δική της οπτική. Είναι ευλογία στη ζωή η ανταλλαγή των φακών επαφής! «Από τη ώρα που σας γνώρισα ...Μπορώ και γω να δίνω ένα χαρτί με ονόματα στον παπά -Υπέρ Υγείας- να διαβάζει στην Κυριακάτικη δοξολογία». Για φαντάσου! Υπάρχει μεγαλύτερη ένδειξη μοναξιάς; Να μην έχεις άνθρωπο να ευχηθείς για την υγεία του ... Η απέραντη μοναξιά. Η απόλυτη μοναξιά! Ή εκείνο το τηλέφωνο μέσα στην νύχτα και η φωνή της όλο αγωνία. «Θέλω να έρθεις όσο πιο γρήγορα μπορείς. Πρέπει να σου πω κάτι πολύ σημαντικό». Και το πρωί που έφτασα ανήσυχη την άκουσα να λέει «Ξέρεις μπορεί να βρίσκομαι σε Γηροκομείο αλλά ήμουν κάποτε αρχόντισσα. Όταν πεθάνω μπορεί να με πετάξουν. Άλλωστε ποιος θα είναι να τους ελέγξει; Θέλω εσύ να επιβλέψεις τη κηδεία μου. Να γίνει σωστή παιδί μου». Αλλά μη φανταστείτε ότι όλες οι κουβέντες ήταν σκουρόχρωμες ...Α πα πα! Μόνο λίγες ...Κατ΄ εξαίρεση. Η κυρία Ελενίτσα είχε πονηρά ματάκια και γαργαρένιο γέλιο. Κι αν λατρεύαμε κάτι σε κείνη ήταν η διάθεσή της να γραπώνει στον αέρα κάθε αχτίδα ζωής που της χαριζόταν. Σαν εκείνη την ημέρα που τη πήγαμε με κάμπριο αυτοκίνητο για να επισκεφτεί έναν οφθαλμίατρο. Κι έκλεινε τα μάτια όπως τη χτύπαγε ο αέρας και καμάρωνε κι ίσιωνε το κραγιόν στα χείλη με φιλαρέσκεια. Μια τόση δα σταγόνα γυναικείας φιλαρέσκειας που κοντοστάθηκε στα μουτζουρωμένα χείλη ογδοντάχρονης ...Αιώνια γυναίκα!! Η λατρεμένη μου κυρία Ελενίτσα. Εκείνη τη μέρα, θυμάμαι, φάνηκε στα μάτια μου τόσο αφάνταστα «πλούσια», εκείνη από το Γηροκομείο Αθηνών, δίπλα σ΄ένα γιατρό με μάτι άπληστο που συμπεριφέρθηκε σαν μανικιουρίστ, απαιτώντας μπουρμπουάρ-φακελάκι. Κακόμοιρε, φτωχούλη, μεγαλογιατρουδάκο! Κοντά στην γιαγιά που επιλέξαμε για γιαγιά μας, περάσαμε στιγμές πολύτιμες. Συναισθήματα δισεκατομμύρια. Σπουδή ζωής! Για μας και τα παιδιά μας. Η μοναξιά, η συγκατάβαση, η αξιοπρέπεια, η καχυποψία των γηρατειών, το γέλιο, η αισιοδοξία, ο Φόβος ο απόλυτος, το βλέμμα, τα μάτια, οι σιωπές, τα αθώα ψεματάκια στην ανασφάλειά της μη και χαθούμε, η φθορά, το τέλος ...Το Τέλος ... Όταν με κλειστά μάτια φαντάζονταν ότι περιδιάβαινε τα στενά της Θεσσαλονίκης και μετά κοντοστέκονταν κι έκοβε παπαρούνες. Και θυμάμαι το χέρι της να προσποιείται πώς κόβει λουλούδια πάνω στη χιλιοτριμμένη κουβέρτα του Γηροκομείου. Και μπήκα και γω στο «τριπάκι της».Ντρεπόμουν να μείνω απ΄έξω ...;.Κι προσποιούμουν ότι έκοβα και γω παπαρούνες. Συνένοχη λαθρεπιβάτης στο παρελθόν της. Χάρη του τελευταίου αντίο μας! Και γύρω μας άλλα γεροντάκια. Με το μεγάλο-μικρόκοσμό τους. Κάθε δωμάτιο άλλη ιστορία ...;Το μόνο κοινό ...;.Το βλέμμα προσμονής στην πόρτα. Η λάμψη των ματιών τους όταν κάποιος άγνωστος μπει στο χώρο τους! Πω πω τι τεράστιο θέμα συζήτησης!!! Και ιστορίες να περπατούν σαν ακροβάτες μεταξύ τραγικού και αστείου ...;Όπως του πρώην δικαστικού που όποτε καθυστερούσαν να τον αλλάξουν οι νοσοκόμες, φώναζε με όλη τη δύναμη των πνευμόνων του «Διαμαρτύρομαι, κύριοι, διαμαρτύρομαι». Δύσκολο πράγμα τα γηρατειά ... Η μοναξιά ... Η εγκατάλειψη ... Η κυρία Ελενίτσα μας «την έκανε» μια Κυριακή ... Κι έτσι εκείνη την Κυριακή δεν παρέδωσε με περηφάνια στον παπά το χαρτί της με ονόματα Υπέρ Υγείας αλλά την επόμενη ...Παραδώσαμε εμείς ένα Υπέρ Αναπαύσεως. Υ.Γ Αυτήν την Κυριακή ...;Έτσι για μια ωραία αλλαγή στη ζωή σας. Πάρτε τα παιδιά σας και μπείτε στο Γηροκομείο Αθηνών. Δεν θέλει προετοιμασία ...; Μπείτε με ένα κουτί γλυκά όπως όταν πάτε σε φίλους ... Αυτή η Κυριακή μπορεί να γίνει η πιο ωραία Κυριακή της ζωής σας ... Κάντε το Υπέρ Υγείας της ψυχής σας ...

πηγή

Μικρές χαρές και ξεγνοιασιά...

Πού να φανταστούν τα δύσμοιρα το λεπίδι που τα περιμένει στη γωνία...