Ο μητρ.Πειραιώς μιλά για την φασιστική Κάρτα Πολίτη

"Το ζαβό" 

Αυτές τις ημέρες δεν μπορώ παρά να θυμηθώ τη συχωρεμένη Μαλβίνα Κάραλη και την εκπομπή της. Αμείλικτη εκπομπή, στα όρια της κοσμιότητας ομολογουμένως. Κοφτερή σαν ξυράφι, με πανέξυπνη λογοδιάρροια και ασύστολο κράξιμο. Κάποιες φορές με ενοχλούσε, τις περισσότερες φορές διασκέδαζα και κάγχαζα με τα «θύματά» της. Εκτόνωση του, αδύναμου να αντιδράσει αλλιώς, πολίτη; Ίσως.

Πάντα φαίνεται ότι χρειάζονται τέτοιες «δικλείδες», ανεξάρτητα από τις αρχικές προθέσεις του δημιουργού τους. Στις μέρες μας είναι ο Λαζόπουλος, αλλά πολύ πιο ήπια.

Εκείνο που μου έρχεται στο νου περισσότερο, είναι ο χαρακτηρισμός της εκλιπούσας για τον σημερινό πρωθυπουργό: «το ζαβό». Προσέξτε, όχι «ο ζαβός», που θα ήταν μια απλή (και ίσως μοχθηρή) αναφορά σε κάποιο υπαρκτό νοητικό πρόβλημα, αλλά «το ζαβό», δηλαδή ουδέτερο, παιδικό, χαϊδευτικό ίσως-ίσως, το καημένο, που δε φταίει αλλά μας έτυχε, κάπως κωμικό, κάπως αξιολύπητο. Φυσικά σήμερα κανείς δεν φαίνεται να «θυμάται» αυτό τον χαρακτηρισμό. Ίσως να έχουν σβήσει και τα σχετικά βίντεο.

Θυμάμαι ότι αναρωτιόμουν προς τι αυτός ο χαρακτηρισμός του τότε υπουργού εξωτερικών. Τον άξιζε άραγε, και αν ναι, γιατί; Εντάξει, δεν ήταν και ο ιδανικός ρήτορας. Τα λεγόμενά του δεν μαρτυρούσαν κάποιο ιδιαίτερα λαμπρό πνεύμα, αλλά μήπως ήταν ο μόνος στην κυβέρνηση ή τη βουλή; Μήπως δεν έφταιγε η ευφυΐα και συγκρότησή του, αλλά η εγνωσμένη του αδυναμία στη διατύπωση ελληνικών φράσεων; Ευτυχώς, πριν από λίγο καιρό έδωσε τη βροντερή του απάντηση στη Βουλή: «Δεν μιλώ καλά τα ελληνικά γιατί είμαι έλληνας της διασποράς!». Έκτοτε όλοι σιώπησαν. Μήπως η προηγούμενη θητεία του στο Υπουργείο Παιδείας; Μα και εκεί υπάρχει τουλάχιστον η δικαιολογία της ελλιπούς γνώσης της ελληνικής γλώσσας, στοιχείο απαραίτητο για ένα υπουργό παιδείας. Η σχέση του με τη μητέρα του ίσως; Σίγουρα πρέπει να ήταν (και να είναι) φιλόστοργος και υπάκουος γιος. Αλλά κανείς δεν χαρακτηρίζει ένα τέτοιο άνθρωπο «το ζαβό», «μαμάκια» ίσως, αλλά κανείς ποτέ δεν διανοήθηκε να τον αποκαλέσει έτσι.

Μήπως η παρουσία και το έργο του στο Υπουργείο Εξωτερικών; Μήπως ενοχλούσε η άνεση με την οποία απευθυνόταν Αγγλιστί (και κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τη γνώση του αυτής της γλώσσας) στους ξένους ομολόγους, ακόμα κι όταν το πρωτόκολλο προέβλεπε χρήση μεταφραστή; Μα και ο τότε πρωθυπουργός δεν δίσταζε να μιλήσει στα γερμανικά σε κάθε ευκαιρία που του παρουσιαζόταν. Κάθε άνθρωπος δικαιούται να νιώθει νοσταλγία.

Ως υπουργό εξωτερικών, κανείς δεν θα μπορούσε να τον κατηγορήσει για φανατικό υπερπατριώτη, όπως κάποιους ακροδεξιούς εθνικιστές. Η πίστη του στην παγκοσμιοποίηση και την παγκόσμια ειρήνη (για να θυμηθούμε τις συνεντεύξεις των υποψηφίων Μις Τάδε) και ο κοσμοπολιτισμός του, παρεξηγούνταν κάποιες φορές ως «ενδοτισμός» από τους εχθρούς του. Ήταν όμως έτσι; Στους λόγους του, τουλάχιστον, διαφαινόταν ένας μάλλον έντονος φιλελληνισμός. Ήθελε να διαδώσει το ελληνικό πνεύμα και πολιτισμό. Και στο πλαίσιο αυτό, όλοι τον παρακολουθήσαμε τη στιγμή της υπέρτατης θυσίας: όταν, αψηφώντας και αυτόν τον αρρενωπό του μύστακα, δεν δίστασε να χορέψει ως οδαλίσκη (προέρχεται από την τουρκική λέξη «οντά-ς»), προς τέρψιν του τούρκου υπουργού εξωτερικών και χάριν της συσφίξεως της ελληνοτουρκικής φιλίας.

Και οι άλλες δράσεις και απόψεις του στα κοινωνικά ζητήματα; Δεν ήταν πάντα υπέρ της ανοχής και της ύπαρξης της διαφορετικότητας; Δεν διατηρούσε επί σειρά ετών ως συνεργάτη του τον ύπατο των ελλήνων ομοφυλοφίλων; Δεν διακήρυσσε (όχι επί μακρόν είναι η αλήθεια) την πίστη του στην αποποινικοποίηση της κάνναβης; Βέβαια τελευταία έπεσε σε αντίφαση με τη στάση του έναντι του καπνίσματος, γιατί, όπως λένε αυτοί που ξέρουν, αν «το» καπνίσεις σκέτο, χωρίς καπνό, μάλλον θα την «ακούσεις» άσχημα.

Εν πάσει περιπτώσει και κατόπιν των ανωτέρω, ακόμα και τώρα που το σκέφτομαι, ο χαρακτηρισμός «το ζαβό» μου φαίνεται μάλλον άδικος και υπερβολικός. Και, με κάθε σεβασμό στη μνήμη της μακαρίτισσας, είμαι σίγουρος ότι αν σήμερα ζούσε, θα άλλαζε γνώμη βλέποντας το έργο του ως πρωθυπουργού:

Η συνεχής και αδιάκοπη μετονομασία, ίδρυση και κατάργηση υπουργείων καθώς και η διαρκής ανακατανομή των αρμοδιοτήτων τους εισάγει ένα νέο μοντέλο διακυβέρνησης, όπου κανείς υπουργός δεν θα μπορεί να επαναπαύεται, εφόσον δεν γνωρίζει επακριβώς τις αρμοδιότητές του. Πόσο μεγαλοφυές! Η κατάργηση του σωβινιστικού επιθέτου «Εθνικής» από το Υπουργείο Παιδείας και η τοποθέτηση γενικής γραμματέως με πυγμή, με καθήκοντα τη δίωξη των εθνικιστών εκπαιδευτικών και την παγκοσμιοποιημένη επανασυγγραφή των σχολικών βιβλίων. Η κατάργηση του Υπουργείου Μακεδονίας - Θράκης, που η ονομασία του δημιουργούσε προβλήματα με τους βόρειους γείτονές μας. Η στελέχωση του κρατικού μηχανισμού με νέα, φρέσκια και δημιουργική γενιά (ο όρος «στρατιά» είναι πολυφορεμένος πλέον) συμβούλων, οι οποίοι θα υποκαταστήσουν την ανεπαρκή, υπεράριθμη και διεφθαρμένη δημόσια διοίκηση. Και μάλιστα, στο πλαίσιο της «ανοικτής διακυβέρνησης», με όρους διαφάνειας, ώστε όλα τα μέλη του Κινήματος που δεν έχουν πρόσβαση στους «επάνω», να μπορούν να υποβάλουν το βιογραφικό τους και να δικαιούνται να ελπίζουν ότι θα γίνουν μέτοχοι και κοινωνοί της εθνικής αναδημιουργίας. Τη στωική του υπομονή (και όχι απραξία όπως κατηγορεί η αντιπολίτευση) τους πρώτους μήνες της διακυβέρνησής του (αναμένοντας και τα βιογραφικά, βεβαίως), ώστε να ωριμάσουν οι συνθήκες για τη σωτήρια επέμβαση του ΔΝΤ. Ο αμείλικτος πόλεμος εναντίον αυτού του καρκινώματος της κοινωνίας που λέγεται δημόσια διοίκηση, και κυρίως των δημοσίων υπαλλήλων, αιτίας όλων των δεινών από την εποχή του Όθωνα και μετά. Η σοφή μείωση μισθών και συντάξεων, ώστε να απαλλαγεί ο πληθυσμός από τα καταναλωτικά σύνδρομα. Η συνταξιοδότηση στα 70, ώστε να εκλείψουν τα φαινόμενα της πρώιμης γεροντικής άνοιας λόγω απραξίας. Η απαγόρευση του καπνίσματος που έδωσε χαρά και ελπίδα σε χιλιάδες αντικαπνιστές και τους έκανε επιτέλους να συρρεύσουν μαζικά, παρά την οικονομική κρίση, στα κέντρα διασκεδάσεως, αφήνοντας τις παντόφλες κάτω απ' το κρεβάτι. Η πώληση του ...;, η πώληση του ...;, η πώληση του ...; (συμπληρώστε τα κενά), ώστε να ανακουφιστεί το δημόσιο έλλειμμα, που δημιούργησαν οι επίορκοι, τεμπέληδες και υπεράριθμοι δημόσιοι υπάλληλοι.

Το μόνο που ίσως θα μπορούσε να του προσάψει κανείς, είναι ότι προεκλογικά δεν είχε την πρέπουσα ενημέρωση και νόμισε ότι «λεφτά υπάρχουν», με αποτέλεσμα να παραπλανήσει - άθελά - του τον ελληνικό λαό. Α, και να εκλεγεί. Όταν δε με οδύνη ανακάλυψε την αλήθεια, δεν μπορούσε παρά, συντετριμμένος, να εφαρμόσει τα ως άνω μέτρα. Μια φήμη εξάλλου λέει ότι ο αρμόδιος σύμβουλός του, ο επιφορτισμένος με την ανάγνωση του ξένου οικονομικού τύπου, μπέρδεψε τη λέξη «default», που σημαίνει «χρεοκοπία» με τη φράση «by default», που σημαίνει «εξ ορισμού», και επομένως δεν θεώρησε απαραίτητο να ενημερώσει τον μέλλοντα πρωθυπουργό. Ένα ανθρώπινο λάθος και μια αθώα παρεξήγηση (όπως αυτή με τον «cabinet man») που σίγουρα δεν είναι ικανή να αμαυρώσει τη συνολική εικόνα.

Τελικά, ναι, είμαι σίγουρος ότι αν τα έβλεπε όλα αυτά η Μαλβίνα, θα απέσυρε το χαρακτηρισμό «το ζαβό» και θα τον αντικαθιστούσε με κάποιον πιο πρόσφορο.

Το σωστό να λέγεται ...;

Υ.Γ. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τη σκεπάζει.

http://dialogoi.enet.gr/post/%CF%84%CE%BF-%CE%B6%CE%B1%CE%B2%CF%8C-0

Ειπε ό Γέροντας:

«Να γίνεται, παιδί μου, κατά καιρούς στή ζωή μας και μιά γενική εξομολόγηση, διότι διάφορα ψυχολο­γικά τραύματα ή διάφορα σοβαρά συμβάντα μάς δημι­ουργούν σωματικές ασθένειες.

Στην εξομολόγηση νά μή λέμε μόνο τά αμαρτήματα μας άλλα και τους διάφορους λογισμούς, π.χ. φόβου, λύπης, χαράς, στενοχώριας πού περνάμε άπό διάφορα γεγονότα- ή συμβάντα, όπως σεισμούς, θανάτους, γά­μους, όλιγοπιστίες κ.λ.π. [Τζ 141π.]

Τελείωσε στην Κορινθία ό Γέροντας τήν εργασία του και πήραν τό δρόμο τής επιστροφής. Στον Ισθμό σταμάτησε για φαγητό. Ό αξιωματικός τής αεροπο­ρίας, πού ήταν μαζί του, παρήγγειλε πλήρη μερίδα κι ό Γέροντας μιά ντομάτα μόνο. Μετά τό δείπνο, συνέχι­σαν τήν πορεία και κάποια στιγμή του ζήτησε νά σταμα­τήσουν. Βγήκαν έξω, κάθισαν σ' ένα βράχο, ένώ άπό κάτω απλωνόταν ή θάλασσα. Τότε ό Γέροντας τού είπε: «Τώρα ήρθε ή ώρα, όπως υποσχέθηκα, νά σ' ακούσω νά μού κάνεις τη γενική εξομολόγηση τής ζωής σου. Άλλα καλύτερα νά μή μου τά λές έσύ· θά σού τά λέω έγώ. Και τότε άκουσε άπό τό στόμα του Γέροντα όλα του τά αμαρτήματα, πού σκόπευε νά τοϋ πει, όλα όσα είχε ξεχάσει και επί πλέον εκείνα, πού δέν τά είχε υπο­ψιασθεί ως αμαρτήματα του. Ό Γέροντας τού έκανε γενική καθαριότητα ψυχής. Εκείνη ή εξομολόγηση του έμεινε αλησμόνητη.

Μού έλεγε ό Παππούλης:

«Όσο πιο μακριά από το Θεό είναι ό άνθρωπος, τόσο πιό πολύ στενοχωριέται και ταλαιπωρείται άπό διάφορα πράγματα». Και μοΰ έλεγε ακόμα ότι: «πρέ­πει νά πηγαίνουμε στον πνευματικό μας όταν έχουμε κάτι πού μας βασανίζει».

«Νά εξομολογείσαι τακτικά και καλά, γιατί και Πατριάρχης νά είσαι, αν δεν εξομολογείσαι, δε σώζε­σαι», μού είπε μιά άλλη φορά.

Έφυγε ή Χάρη με τήν ανυπακοή- επανήλθε με τήν εξομολόγηση

   Έλεγε πώς, μέ τό μυστήριο της Θείας Έξομολογήσεως, ό,τι είναι πεσμένο χάμω ανορθώνεται. Μάς είπε κάποτε τή συγκινητική περίπτωση ενός μοναχού, ό όποιος είχε πάει μικρός στο Άγιο Όρος και είχε πολλά χαρίσματα, πού τον έκαμναν νά νιώθει ότι ζούσε μέσα στον παράδεισο. Μιά ημέρα δεν έκανε υπακοή σέ κάτι, πού τοϋ είπε ό Γέροντας του, και τοϋ έφυγε τότε όλη αυτή ή χαριτωμένη κατάσταση. Όταν γύρισε ό Γέροντας του κι έκανε εξομολόγηση και διαβάστηκε ή συγχωρητική ευχή, αμέσως επανήλθε ή κατάσταση εκείνη τής χάριτος, τήν όποια είχε απολέσει. [Ί 94]

Ό Γέρων Πορφύριος τόνιζε πάντοτε ότι, όταν είμαστε μέσα στην Εκκλησία, όταν συμμετέχουμε στά Μυστή­ρια τής Εκκλησίας, είμαστε μέσα στον παράδεισο. Και ότι, όσο πιό πολύ συμμετέχουμε στά Μυστήρια, τόσο πιο πολύ είμαστε στην αιώνια ζωή. Γι' αυτό και πάντοτε μας θύμιζε τή ρήση τού Κυρίου μας: «Ό πιστεύων εις τόν Υίόν έχει ζωήν αίώνιον».

(ανθολόγιο συμβουλών γ.Πορφυρίου)

Σ΄εκείνον που παραδόθηκε στο θέλημα τού Θεού, η ζωή γίνεται πολύ ευκολώτερη , επειδή και στις αρρώστιες και στη φτωχεια και στους διωγμούς σκέφτεται: «Έτσι ευδόκησε ο Θεός και είναι πρέπον σε μένα να υπομένω για τις αμαρτίες μου».

Ίδού επί πολλά χρόνια πάσχω από πονοκέφαλο και είναι δύσκολο να το υποφέρω, αλλ΄είναι ωφέλιμο σε μένα επειδή με την ασθένεια ταπεινώνεται η ψυχή.Η ψυχή μου ποθεί διακαώς να προσεύχεται και να αγρυπνά αλλ΄η ασθένεια με εμποδίζει, διότι το άρρωστο σώμα απαιτεί ανάπαυση. Και πολύ παρακάλεσα τον Κύριο να με θεραπεύση αλλ ο Κύριος δεν με εισάκουσε. Τούτο σημαίνει ότι αυτό δεν είναι προς όφελος μου.

   Ιδού όμως μια άλλη περίπτωση κατά την οποία ο Κύριος με εισάκουσε: Έδωσαν στην τράπεζα του μοναστηριου ψάρι. Ενώ λοιπόν το έτρωγα ένα κόκκαλο μπήκε στο λαιμό μου, πολύ βαθειά. Επικαλέσθηκα τον άγιο Παντελεήμονα παρακαλώντας τον  να με θεραπεύση γιατί δεν μπορούσε ο γιατρός τού μοναστηριού να βγάλη το κόκκαλο από το στήθος. Και μόλις είπα «ίασαι με», δέχομαι στην ψυχή μου την απάντηση «Βγές από την τράπεζα , πάρε βαθειά εισπνοή, κάνε απότομη εκπνοή και το κόκκαλο θα βγή με αίμα.».Έτσι έκανα και βγήκε ένα μεγάλο κόκκαλο με αίμα. Και τότε αντιλήφθηκα ότι εάν ο Κύριος δεν με θεραπεύη από τον πονοκέφαλο, σημαίνει ότι είναι ωφέλιμο για την ψυχή μου ν αυποφέρω τον πόνο Αρχιμ Σωφρονίου ο Γέρων Σιλουανός σελ 333-334

Δίχως Αγάπη:

 Όλη η Λατρεία είναι ένα ασήκωτο βάρος,

ο χορός αγγαρεία,

η μουσική σκέτος θόρυβος.

Ναι,

όλη η βροχή του ουρανού πέφτει μέσα στη θάλασσα

μα δίχως αγάπη

...ούτε μια σταγόνα δεν γίνεται μαργαριτάρι. Tζαλαλουντίν Ρούμι

Η συνεχής επίκληση τού ονόματος τού Ιησού γλύκαινε την ψυχή τού αδελφού Συμεών.Έχαιρε ακούγοντας από τους άλλους Πατέρες ότι με αυτή την προσευχή μπορούμε να προσευχώμεθα παντού και πάντοτε, σε κάθε έργο και περίσταση

Ότι κατά τον καιρό των εκκλησιαστικών ακολουθιών είναι καλό να φυλάττης αυτή, και όταν λόγω εργασίας ή αρρώστειας , γίνεται αδύνατη η προσέλευση στην εκκλησία , τότε με την ευχή αυτή αντικαθίστανται οι Ακολουθίες.

Προσευχόταν ο Γέρων πολύ και φλογερά , γιατί η ψυχή του ήταν σε βαρειά οδύνη και ζητούσε επιμόνως τον δυνάμενο να σώση.

Έτσι πέρασε λίγος καιρός , περίπου τρείς βδομάδες, και έτσι ένα βράδυ καθώς προσευχόταν μπροστά στην  Εικόνα τής Θεοτόκου, η προσευχή εισέδυσε στην καρδιά του και άρχισε η ίδια να τελήται εκεί μέρα και νύχτα.

Τότε όμως δεν κατάλαβε το μεγαλείο και τη σπανιότητα της δωρεάς την οποία δέχθηκε από την Θεομήτορα.

(Αρχιμ Σωφρονίου Ο Γέρων Σιλουανός σ.24)

Μια ομάδα από έξι άτομα πήγαν στο Άγιον όρος να συναντήσουν και να γνωρίσουν τον Γέροντα Παΐσιο, το έτος 1974, μία εβδομάδα πρίν από την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο. Τότε δεν ήταν ακόμα και τόσο γνωστός ο Γέροντας.

Οι επισκέπτες ακολούθησαν ένα στενό μονοπάτι γεμάτο χαμόκλαδα και βρέθηκαν σε μια Καλύβη. Είδαν ένα γεροντάκι με τριμμένο ράσο Aού έσκαβε. Κάποιος από την παρέα ρώτησε:

-Πού  είναι ο Γέροντας Παΐσιος;

-Εδώ είναι, απάντησε το γεροντάκι.

Τους άνοιξε την πόρτα, μπήκαν και προσκύνησαν. Όταν βγήκαν, είδαν τον μοναχό πιό περιποιημένο. Κι εκείνος, πού είχε ρωτήσει την πρώτη φορά, ξαναρώτησε:

-Πού είναι ο π. Παΐσιος; -Έσείς ήρθατε να δείτε ένα μεγάλο καρπούζι

και βρήκετε ένα νεροκολόκυθο, απάντησε ο μοναχός.

Όλοι κατάλαβαν τότε, ότι βρίσκονταν μπροστά στον Πατέρα Παΐσιο.

Κάθησαν κάτω από μια ελιά, άλλοι σε πέτρες και άλλοι στα χόρτα. Το τι ακολούθησε δεν περιγράφεται. Η συζήτηση ήταν μια πνευματική πανδαισία. Είχε την πιό κατάλληλη, φωτισμένη και πνευματική απάντηση στις ερωτήσεις και τις απορίες των επισκεπτών.

Μετά από συζήτηση μιάς ώρας, μέσα από τα χαμόκλαδα, εμφανίστηκε ένα τεράστιο φίδι. ενδρογαλιά πρέπει να ήταν.

-Φίδι, φίδι  φώναξε κάποιος από την παρέα και πετάχθηκε επάνω παίρνοντας μια πέτρα

στο χέρι του. Ο Γέροντας τους καθησύχασε λέγοντας: -Μην το πειράζετε, αυτό έρχεται να μού κάνει παρέα. Σηκώθηκε, πήρε ένα τενεκεδάκι, το γέμιζε νερό και το άφησε πιό πέρα. Αφού το φίδι ήπιε νερό, ο π. Παΐσιος τού είπε:

-Φύγε τώρα, έχω παρέα. Αμέσως το φίδι, υπακούοντας, χάθηκε στα

χόρτα αθόρυβα, όπως είχε εμφανισθεί. Όλοι έμειναν  άναυδοι. Το γεγονός αυτό και η συζήτηση πού είχε προηγηθεί  χαράχθηκαν βαθειά στην ψυχή τους. Επιπλεον ο Γέροντας τους επεσήμανε προφητικά τα γεγονότα πού ακολούθησαν με την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο.    

(Βίος Γέροντος Παϊσίου τού Αγιορείτου, απο το βιβλίο του Σίμωνος Μοναχού, ;Η ζωοφιλία την Αγίων και η  αγιοφιλία  τών ζώων

H φωτογραφία είναι τού π.Χ.Π. από προσκύνημα στο Περιβόλι της Παναγίας).

Εσύ συμπολίτη , συμπατριώτη ομογάλακτε , που βύζαξες όπως και ο γράφων τις γραμμές αυτές,  το νέκταρ της Αθανασίας από τους άγιους μαστούς της Μάνας Εκκλησιάς, μην αφήσεις το φόβο ή το ατομικό συμφέρον να σου υποκλέψουν γι άλλη μιά φορά το μοναδικό δημοκρατικό δικαίωμα που σου απέμεινε, δηλαδή την ψήφο σου.

Πριν ρίξεις το χαρτί με τα ονόματα στην κάλπη σκέψου καλά πως αν υποστηρίξεις αυτούς που ψήφισαν με ύπουλο και αντισυνταγματικό τρόπο , το Κατοχικό Μνημόνιο, ουσιαστικά βάζεις την υπογραφή σου, φαρδιά πλατιά, κάτω από το δελτίο της προσωπικής σου εξαθλίωσης, μα κυρίως συνυπογράφεις την παράδοση της Ελλάδας στους ξένους τοκογλύφους.

Αύριο δε θα έχεις περιθώριο να επικαλεστείς άγνοια. Χτές σε εξαπάτησαν και τους πίστεψες , σήμερα αποπειρώνται να σε τρομάξουν με καινούρια ψέμματα και ανύπαρκτους μπαμπούλες.

Σήμερα , γύρνα το κεφάλι σου ψηλά  προς το γαλανό ουρανό και τον χρυσό τον Ήλιο τον Ηλιάτορα , κάνε το σταυρό σου, και μαύρισε με πάθος όσους δουλεύουν για να κάνουν την όμορφη πατρίδα μας Ναό και προτεκτοράτο του αφέντη τους, του Μαμωνά.

«Αυτόν τον κόσμο τον καλό άλλοι τον καρτεράνε   σκέψου φίλε μου την ώρα που θα φεύγεις».

Όπου επισκιάση η χάρις σου Αρχάγγελε, εκείθεν του διαβόλου διώκεται η δύναμις· ου φέρει γαρ τω  φωτί σου προσμένειν, ο πεσών Εωσφόρος· Διο αιτούμέν σε τα πυρφόρα αυτού βέλη, τα καθ' ημών κινούμενα απόσβεσον, τη μεσιτεία σου λυτρούμενος ημάς, εκ των σκανδάλων αυτού, αξιΰμνητε Μιχαήλ Αρχάγγελε.

Όπου επισκιάσει η Χάρη σου Αρχάγγελε, από εκεί εκδιώκεται η δύναμη του διαβόλου, γιατί δεν αντέχει να βλέπει το φως σου ο πεσμένος Εωσφόρος.

Γι αυτό σε παρακαλούμε  σβήσε τα πυρφόρα βέλη του, που κινούνται εναντίον μας, λύτρωσε μας με τη μεσιτεία σου  από τα σκάνδαλα που μάς βάζει , εσύ που αξίως υμνείσαι Αρχάγγελε Μιχαήλ!

(δοξαστικό του όρθρου της γιορτής των Ταξιαρχών)

Ο άγιος Ταξιάρχης, Αρχιστράτηγος Μιχαήλ και όλες οι επουράνιες Ασώματες Δυνάμεις ας είναι βοηθοί, παραστάτες και παρηγορητές όλων.

Εβδόμη Κυριακή του Λουκά (Κεφ. Η' 41-56) σήμερα, αγαπητοί.

Ο Χριστός μας έφυγε από τη χώρα των Γαδαρηνών, αφού δεν Τον ήθελαν και ήλθε ξανά στη Γαλιλαία. Εκεί τα πλήθη Τον περίμεναν με ανυπομονησία, με λαχτάρα και με αγάπη.

Κι ανάμεσά τους ένας άρχοντας της Συναγωγής, ο Ιάειρος, που όταν έφτασε ο Ιησούς έτρεξε και έπεσε στα πόδια Του και Τον παρακάλεσε, αν θέλει, να έλθει στο σπίτι του, γιατί είχε ένα μονάκριβο κοριτσάκι, περίπου 12 χρόνων, το οποίο ήταν στα τελευταία του. Και ο Ιησούς, χωρίς να του απαντήσει, ξεκίνησε.

Οπου βλέπει μεγάλη πίστη ο Κύριος την εγκωμιάζει, αλλά όπου βλέπει και μικρή πίστη, όπως του Ιάειρου, και αυτή την αμείβει. Τι θαυμάσιος είναι ο Κύριος! Και πώς καταδέχεται όλους, προσπαθεί να πιαστεί από κάπου για να μας ελεήσει! Στον δρόμο που πήγαινε ήταν τόσος ο κόσμος που κόντεψε να Τον λιώσουν και να Τον βγάλουνε κρασί.

Εκεί πλησίασε πίσω από τον Κύριο μια αιμορροούσα γυναίκα. Δώδεκα χρόνια υπέφερε από το νόσημα, είχε πάει σε όλους τους γιατρούς και γιατρειά δεν είχε βρει. Ηλθε ταπεινά και ακούμπησε το ένδυμα του Ιησού και εθεραπεύθη. Ο Ιησούς, όμως, για να γνωστοποιήσει το θαύμα και να δώσει θάρρος στη γυναίκα και να τιμήσει την πίστη της και να ωφελήσει και τους άλλους ρώτησε -Αυτός που ξέρει τα πάντα- ποιος Τον ακούμπησε. Η γυναίκα φοβότανε, έτρεμε.

  Ηλθε, όμως, στο τέλος μπροστά και είπε τι έκανε και γιατί το έκανε. Και είπε πως εθεραπεύθη αμέσως. Και ο Ιησούς τότε την επαίνεψε και της είπε: «Να μη φοβάσαι, ούτε τον Νόμο, που απηγόρευε στους ακαθάρτους να πλησιάζουν τα ιερά, ούτε Εμένα, τη θεία αγάπη, γιατί εσύ πλησίασες με αγάπη και με πίστη».

Πιο πάνω λίγο ο Πέτρος εμάλωσε τρόπον τινά τον Ιησού όταν είπε «Κάποιος με ακούμπησε», λέγοντας: «Τι λες, Κύριε, εδώ πάνε να σε βγάλουνε κρασί, να σε λιώσουνε, και συ λες ποιος σε ακούμπησε;». Εκείνος όμως εννοούσε ποιος τον ακούμπησε με πίστη και αγάπη και Του έκλεψε τη θεία και θεραπευτική δύναμη.

 Και καθώς έλεγε αυτά ο Ιησούς, ήλθε κάποιος από το σπίτι του Ιάειρου και του είπε του αρχισυναγώγου πως «το κορίτσι σου πέθανε, μην κουράζεις τον Δάσκαλο». Και ο Ιησούς όταν το άκουσε του λέει: «Μη φοβάσαι, πίστεψε και το παιδί σου θα αναστηθεί». Του ενίσχυσε την πίστη που είχε.

Εφθασαν στο σπίτι και θρηνούσαν όλοι, χτυπούσαν κεφαλές και στήθη -αυτό σημαίνει το «εκόπτοντο»- και ο Ιησούς είπε: «Μην κλαίτε. Δεν πέθανε, κοιμάται». Να γιατί η Εκκλησία λέγει «κοιμητήρια» τα νεκροταφεία. Και αυτό είναι πολύ παρηγορητικό για όλους εμάς που έχουμε ανθρώπους που «φεύγουν» από αυτή την πλάση, που είναι και αγαπημένοι, και μας βυθίζουν στο πένθος και στην απελπισιά. Οι άλλοι μόλις το άκουσαν γέλασαν. Τον περιγέλασαν, γιατί ήξεραν ότι απέθανε και δεν σηκώνεται. Μπήκε ο Ιησούς στο σπίτι, έβγαλε όλους τους περίεργους έξω και κράτησε τους γονείς της νεκράς και τους τρεις προκρίτους Μαθητάς, τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη, για να 'ναι μάρτυρες του θαύματος και του γεγονότος, και αυτοί ήσαν πιο έτοιμοι να δεχθούν το θαύμα, όπως λένε οι ερμηνευταί της Εκκλησίας μας.

  Και ύστερα πήγε κοντά στο κορίτσι, το 'πιασε από το χέρι -οι νεκροί ήσαν ακάθαρτοι στο Ισραήλ, ο καθαρός όμως δεν έχει να φοβηθεί τίποτε- και της είπε: «Κόρη, σήκω επάνω». Και σηκώθηκε αμέσως, «επέστρεψε το πνεύμα της», όπως λέει το Ευαγγέλιο, που σημαίνει ότι η ψυχή βγαίνει από το σώμα και έχει αυτοσυ- νειδησία και υπάρχει και σκέπτεται και αισθάνεται. Και ύστερα κάλεσε την ψυχή ο Ιησούς, «ο Θεός των πνευμάτων και πάσης σαρκός», και ήρθε στο σώμα η ψυχή αυτής, η ίδια ψυχή που βγήκε!

  Δεν υπάρχει μετεμψύχωση, αυτά είναι παραμύθια. Και στη συνέχεια ο Ιησούς είπε να της δώσουν να φάει, γιατί από τη χαρά τους οι γονείς και οι άλλοι θα το ξεχνούσαν αυτό -είχε τόσο εξαντλη- θεί από τη νόσο, που την έφτασε μέχρι θανά- του- και για να δοθεί πάλι στην καθημερινή ζωή και να συνεχίσει τις λειτουργίες της ζωής, και το φαγητό και τον ύπνο και τα πάντα. Δηλαδή έχουμε πλήρη ανάσταση.

  Και ο Ιησούς στους γονείς που είχαν καταπλαγεί με το θαύμα τούς είπε να μην το πουν πουθενά, για να μην κινήσουν τον φθόνο των εχθρών Του.

Αθάνατε και μοναδικέ Ιησού μας, φροντίζεις ακόμα και τους εχθρούς Σου!

Πώς να μη σε αγαπάμε εμείς οι αμαρτωλοί!

(Του Αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη - Το κήρυγμα της Κυριακής)

«καποτε αυτος ο μελαψος με βοηθησε χωρις να τον ξερω καν...οσο ζω και αναπνεω δεν θα τον ξεχασω ποτε....να πατε στο Μανταμαδο να τον δειτε....»

(από διαδικτυακή αναφορά για τον Ταξιάρχη του Μανταμάδου)

Σε σένα τον άγνωστο που γιορτάζεις σήμερα, που δεν ξέρω το όνομα σου , δεν θυμάμαι  αν σε είδα ποτές, μα είναι βέβαιο πως, αν τα πράγματα είναι όπως τα λένε οι άγιοι, έχεις κλαψει πολύ εξαιτίας μου....

Ήμαρτον Άγιε Άγγελε , οδήγησον με εις οδόν σωτηρίας...

Aρχίζω μετα τη σιωπή, μα δεν βρίσκω

παρά τον φύλακα Άγγελο θλιμμένο

που βλέπει την ταλαίπωρη ζωή μου

και το άθλιο χέρι μου να γράφει...

Ποιος μπορεί να κρατήσει

αυτή την ζωή , που φεύγει και χάνεται ;

Παναγιώτης Σωτήρχος

(από τη Συλλογή Δια των Οικτιρμών -εκδόσεις Τήνος , η ζωγραφιά του φύλακα Αγγέλου από τον Βασίλι Φλορεσκούλ)

Μιά φορά ήταν μιά γριά καί κάθε πρωΐ έβγαινε στός δάσος καί μάζευε ξύλα γιά τή φωτιά της καί χορταράκια, γιά νά φάει. Καθώς εγύριζε μιά μέρα φορτωμένη στόν ώμο τά ξύλα καί στήν ποδιά της τά χόρτα, στό δρόμο συναντάει τόν χάροντα. -Γειά καί χαρά σου, χάροντα, τοϋ λέει, γιά ποιόν μέ τό καλό; -Γιά τοϋ λόγου σου θειά, τής λέει ό χάροντας.  Αντε, ετοιμάσου νά σέ πάρω. ·············· Τώρα, τοϋ λέει, νά πάω σπίτι νά ξεφορτωθώ καί νά ετοιμασθώ. Καί γιά νάχω καλό ρώτημα, σάν πώς θέλεις νά ετοιμασθώ; - Οπως θέλεις εσύ, άπαντάει ό χάροντας. Τότε ή γριά πηγαίνει στό σπίτι, άνάβει τό τζάκι καί βάζει νά βράσει τά χόρτα. Υστερα έπιασε νά ζημώσει ψωμιά, έφτιαξε καί κουλούρια γιά συγχώρεση.  Υστερα έστρωσε τραπέζι καί περίμενε νά ψηθοϋν τά ψωμιά. Τότε παρουσιάσθηκε o χάροντας καί τή ρωτάει: -Ε, ετοιμάστηκες θειά; -Περιμένω γιέ μου νά βράσουν τά χόρτα, νά ξεφουρνίσω τό ψωμί καί νά φαμε. Δέν κάθεσαι καί του λόγου σου νά φας μαζί μου; -Μά δέν μ' έχεις κακία θειά, πού θά σου πάρω τήν ψυχή; -Μπά, γιατί νά σού΄χω κακία. Όπου τήν πας τήν ψυχή μου, θάρχομαι κι εγώ μαζί. -Καί τό κορμάκι σου, που θά τάφήσεις εδώ; ξαναρωτάει ό χάροντας. - Ε, αυτό είναι δική μου υπόθεση, απαντάει ή γριά. Εγώ  θά τό παραδώσω στόν Θεό καί θά μου τό φυλάει. Είδες πού βάζομε σταυρό πάνω απ' τά μνήματα; 'Απάνω στήν ώρα έβρασαν καί τά χόρτα, μύρισε καί τό ψωμί στό φουρνο καί ή γριά κατέβασε τό φαΐ, ξεφούρνισε κι έβαλε στό τραπέζι δυό πιάτα χόρτα καί κάμποσες φέτες ψωμί. Ό χάροντας όμως φαίνονταν στενοχωρημένος καί δέν ήθελε νά φάει. Δέν μου κάνει κέφι νά παίρνω ανθρώπους, πού δέν κλαίνε, λέει στή γριά. Καί δεν μου λές κι εμένα τό λόγο; λέει  ή γριά. Τί σημασία έχει άν κλαίνε ή όχι; "Οταν κλαίνε καί θρηνουνε, μόνο τότε είναι δικοί μου καί τούς πάω στήν κόλαση. Οταν είναι ευχαριστημένοι καί ήσυχοι, μου τούς παίρνει o Θεός καί τούς πάει ίσια στόν Παράδεισο. -Γι' αυτό κι έχεις κακό όνομα, του λέει ή γριά. Φάε λίγο νά ζεσταθεί ή ψυχή σου, νά κάνεις τό σταυρό σου, μήπως καί πάψεις νά κολάζεις τόν κόσμο. Τότε o χάροντας έσκασε απ' τό κακό του, πετιέται επάνω καί φεύγει λέγοντας. -'Εσένα έτσι κι έτσι χαμένη σ' έχω. Τί κάθομαι καί χασομερώ μαζί σου. Ετσι έφυγε o χάροντας κι ή γριά ζει ακόμα καί ποιος ξέρει πόσο ακόμα θά ζει καί θά 'ναι καί ευχαριστημένη καί καλόγνωμη. Τήν ευχή της νάχομε, παιδιά μου.

(Από τό βιβλίο του Κώστα Γανωτή «Ο βοσκός Νικάνορας καί τό Ρωμαίικο», Παραμύθια, Εκδόσεις «Πηλός»)

Οποιο αληθινο ζευγαρι γνωρισα και προσεχτικα παρατηρησα,ειδα πως τα καταφερνει τοσο θεαματικα στην αγαπη.... γιατι ειναι.... ζευγαρι ταπεινων...   Πλασματα συντετριμμενα απο καποιο μαρτυριο στη ζωη τους-μαρτυριο που τους εμαθε ν'αποξεχνουν τον εαυτο τους-ειτε πλασματα χαρισματικα.   Απο καποια προσωπα-δειγματα που ο ουρανος στελνει κατα καιρους αναμεσα μας για να μας παρακινησει στην αρετη και την ανδρεια...   Θα τα καταφερουν να ειναι μαζι,πραγματικα μαζι,ακομα και περα απο το προσκαιρο εμποδιο του θανατου,γιατι θα καταφερουν εκεινο που εχω ακουσει και θεωρω σαν τον καλυτερο προσδιορισμο της αγαπης......   ΑΓΑΠΗ σημαινει να αναζητω να γεμισω τις δικες σου αναγκες και οχι να θελω,χρησιμοποιωντας σε,να καλυψω τις δικες μου αναγκες...   Μοναχα ο ερωτας που εχει το ΘΑΡΡΟΣ να γινει αγαπη ΝΙΚΑΕΙ το χρονο και ΖΕΙ....   Εξαλλου,κι επειδη η ΑΓΑΠΗ ειναι ΘΑΥΜΑ , .......πρεπει το θαυμα να σου ανηκει.....   Να το αξιζεις.....!!!!

Mάρω Βαμβουνάκη